اقتصاددان بداخلاق

جان اچ. کاکرین، استاد مالی و اقتصاد، همکار ارشد موسسه هوور و عضو ارشد موسسه تحقیقات سیاست اقتصادی استنفورد است. جان کاکرین که در شیکاگو به دنیا آمده، مدرک لیسانس فیزیک را از موسسه فناوری ماساچوست (ام‌آی‌تی) در سال 1979 و دکترای اقتصاد را از دانشگاه کالیفرنیا، برکلی در سال 1986 دریافت کرد. او از سال 1982 تا 1983، اقتصاددان ارشد شورای مشاوران اقتصادی بود.

او همچنین یکی از همکاران پژوهشی دفتر ملی تحقیقات اقتصادی و پژوهشگر وابسته موسسه کاتو (CATO) است. کاکرین قبل از پیوستن به هوور، استاد امور مالی در دانشکده بازرگانی Booth دانشگاه شیکاگو و پیشتر، در بخش اقتصاد آن بود؛ او در آنجا کلاس ام‌بی‌ای «سرمایه‌گذاری‌های پیشرفته» و انواع کلاس‌های دکترا در زمینه قیمت‌گذاری دارایی و اقتصاد پولی را تدریس می‌کرد.

او رئیس سابق و عضو انجمن مالی آمریکا و عضو انجمن اقتصادسنجی است. او سردبیر مجله اقتصاد سیاسی و سردبیر چندین مجله از جمله مجله اقتصاد پولی، مجله تجارت و مجله دینامیک و کنترل اقتصادی بوده است. او مدیریت برنامه قیمت‌گذاری دارایی NBER را برعهده داشته است. همچنین جوایزی که کاکرین دریافت کرده، شامل جایزه بردلی، جایزه APEE آدام اسمیت، جایزه پل ساموئلسون موسسه TIAA-CREF برای قیمت‌گذاری دارایی، جایزه مدیریت ریسک چوکازیان، جایزه تعالی دانشکده برای تدریس ام‌بی‌ای و جایزه مک کینزی برای تدریس برجسته است.

آثار منتشرشده اخیر کاکرین شامل کتاب «قیمت‌گذاری دارایی» و مقاله‌هایی در مورد پویایی در بازارهای سهام و اوراق قرضه، نوسانات نرخ ارز، ساختار زمانی نرخ بهره، بازده سرمایه‌گذاری خطرپذیر، ارزش نقدینگی در قیمت سهام، رابطه میان قیمت سهام و چرخه‌های تجاری و قیمت‌گذاری اختیار معامله در زمانی که سرمایه‌گذاران نمی‌توانند کاملاً پوشش ریسک داشته باشند، است. آثار او در زمینه اقتصاد پولی، شامل مقاله‌هایی در مورد رابطه میان کسری بودجه و تورم، اثرات سیاست پولی و تئوری مالی سطح قیمت است. او همچنین مقاله‌هایی در زمینه اقتصاد کلان، بیمه سلامت، اقتصادسنجی سری زمانی، مقررات مالی و موضوعات دیگر نوشته است.

او یکی از نویسندگان «گزارش دریاچه اسکوام» (The Squam Lake Report) بوده است. کلاس دکترای قیمت‌گذاری دارایی او به صورت آنلاین از طریق Coursera در دسترس است. کاکرین به طور مرتب با سرمقاله‌های نظری خود، با وال استریت ژورنال، بلومبرگ دات کام و سایر نشریات همکاری می‌کند. او همچنین وبلاگ 1Grumpy Economist را با نام «اقتصاددان بداخلاق» اداره می‌کند. خارج از فعالیت‌های آکادمیک نیز، کاکرین خلبان هواپیمای بادبانی (بادپیما) است و از دوچرخه‌سواری، موج‌سواری، اسکی و سایر فعالیت‌های فضای باز لذت می‌برد. کاکرین با همسرش الیزابت فاما و فرزندانش سالی، اریک، جین و لیدیا در محله هایدپارک نزدیک دانشگاه شیکاگو زندگی می‌کنند. فاما دانش‌آموخته دکترا از دانشگاه شیکاگو، نویسنده کتاب بزرگسالان جوان و دختر یوجین فاما، اقتصاددان برجسته مالی است. جان در اوقات فراغت نادرش، با هواپیماهای بادبانی مسابقه می‌دهد یا در آب‌های سرد دریاچه میشیگان موج‌سواری می‌کند. او عضو تیم ایالات‌متحده در مسابقات جهانی گلایدینگ 2010 در مجارستان بود.

برای آشنایی بیشتر با این اقتصاددان عبوس! در ادامه مطلب با ما همراه باشید.

از فیزیک تا اقتصاد

جان هاولند کاکرین (John Howland Cochrane) در 26 نوامبر 1957 در شیکاگو، ایلینویز به دنیا آمد. پدرش، اریک کاکرین، مورخی بود که در رنسانس تخصص داشت و تاریخ ایتالیا را در دانشگاه شیکاگو تدریس می‌کرد. جان کاکرین بخش‌هایی از دوران کودکی خود را در فلورانس گذراند به همین دلیل به ایتالیایی صحبت می‌کند. مادرش، لیدیا جی. کاکرین، نیز مترجم دانشگاهی و پژوهشگر فرانسوی است.

کاکرین مدرک کارشناسی خود را در رشته فیزیک از موسسه فناوری ماساچوست (ام‌آی‌تی) در سال 1979 و دکترای اقتصاد را از دانشگاه کالیفرنیا، برکلی در سال 1986 دریافت کرد. جان از سال 1982 تا 1983، اقتصاددان کلان در شورای مشاوران اقتصادی بود. در سال 1985، او استادیار دانشگاه شیکاگو شد و حدود 9 سال بعد در سال 1994 به دانشکده بازرگانی Booth نقل مکان کرد و در آنجا به سمت استاد خدمات ممتاز مدیریت سرمایه AQR در امور مالی منصوب شد. او در سال 2015 به موسسه هوور در دانشگاه استنفورد نقل مکان کرد؛ جایی که اکنون در سمت همکار ارشد «رز ماری و جک اندرسون» خدمت می‌کند. او همچنین استاد اقتصاد و امور مالی در دانشکده تحصیلات تکمیلی بازرگانی استنفورد است.

جان کاکرین در سال 2001 به عضویت انجمن اقتصادسنجی برگزیده شد و از سال 1998 تا 2003 مجله اقتصاد سیاسی را ویرایش کرد. از سال 2009 تا 2010 نیز رئیس انجمن مالی آمریکا بود که قبلاً از سال 2003 تا 2006 در هیات مدیره آن خدمت کرده بود. جان اچ. کاکرین از سال 1998 همکار تحقیقاتی در NBER بوده و از آن زمان برنامه قیمت‌گذاری دارایی NBER را هدایت می‌کند و استاد زیگموند ئی. ادِلستون در امور مالی و اقتصاد در دانشگاه شیکاگو است. او وابستگی خود را به NBER در سال 1988 به عنوان عضو پژوهشی دانشکده آغاز کرد، در سال 1994 به عنوان معاون پژوهشی در برنامه‌های قیمت‌گذاری دارایی و نوسانات و رشد اقتصادی ارتقا یافت و در سال 1999 مدیر برنامه قیمت‌گذاری دارایی شد.

او در سال 1985 به عنوان استادیار به دپارتمان اقتصاد دانشگاه شیکاگو پیوست، در سال 1990 به دانشیار ارتقا یافت و در سال 1994 به سمت استاد دانشکده تحصیلات تکمیلی بازرگانی دانشگاه رسید. کاکرین در سال 1997 مقام استادی خود را دریافت کرد.

جان کاکرین علاوه بر تدریس و پژوهش، سردبیر مجله اقتصاد سیاسی و مشاور بخش تحقیقات بانک فدرال‌رزرو شیکاگو است. پژوهش‌های کاکرین بین اقتصاد کلان و قیمت‌گذاری دارایی تقسیم شده است. به‌تازگی، او روی تئوری مالی سطح قیمت، قیمت‌گذاری اختیار معامله با تکرار ناقص، تداوم عادت و قابل پیش‌بینی بودن بازده و همچنین یک کتاب درسی دکترا، کار کرده است.

مشارکت‌های اصلی

ایده اصلی پژوهش‌های کاکرین این است که اقتصاد کلان و امور مالی باید به هم مرتبط باشند و یک نظریه جامع باید هر دو مورد زیر را توضیح دهد:

1- چگونه با توجه به قیمت‌ها و بازده مالی مشاهده‌شده، خانوارها و بنگاه‌ها در مورد مصرف، سرمایه‌گذاری و تامین مالی تصمیم می‌گیرند.

2- چگونه در حالت تعادل، قیمت‌ها و بازده مالی از طریق تصمیمات خانوارها و شرکت‌ها تعیین می‌شود.

این منطق استاندارد تعادل عمومی است، اما بسیاری از اقتصاددانان مالی آن را اولویت نمی‌دانند و ترجیح می‌دهند قیمت‌ها را بدون اشاره نهایی به انتخاب‌های خانوارها و شرکت‌ها توضیح دهند. به طور مشابه، بسیاری از اقتصاددانان کلان ترجیح می‌دهند نگران قیمت دارایی نباشند.

در این راستا، کار کاکرین مستندسازی برخی الگوهای تجربی و ارائه برخی توضیحات بالقوه بوده است. او در چندین مقاله (از جمله در مجله مالی در سال 1991 و مجله اقتصاد سیاسی در سال 1996)، «مدل قیمت‌گذاری دارایی مبتنی بر تولید» را بر اساس نظریه q سرمایه‌گذاری، بسط داده و آن را آزمایش می‌کند.

در دو مقاله در سال 1992، کاکرین بر برخی ویژگی‌های قیمت دارایی‌ها تاکید کرد که به سختی قابل محاسبه هستند، مانند قابل پیش‌بینی بودن بازده سهام و ارزش بلندمدت سهام. کار اخیر او با مونیکا پیاتزی، بازارهای اوراق قرضه را مطالعه می‌کند. به طور خاص، در تعدادی از مقالات، کاکرین و پیاتزی پیش‌بینی‌پذیری بازده اوراق قرضه را مطالعه کردند. در پست‌ها و نظرات اخیر وبلاگ، کاکرین بیشتر بر تورم، بدهی و تاثیرات مالی ناشی از کووید 19 تمرکز دارد. کاکرین در پستی در سال 2021 به نام «تورم، بدهی، سیاست و بیمه در «سندیکای پروژه»» نوشته است که گذرا یا مداوم بودن یا نبودن افزایش تورم به بانک‌های مرکزی و دولت بستگی دارد. اگر دولت با سیاست‌های مشترک تثبیت‌کننده مالی و پولی به تورم پاسخ ندهد، به احتمال زیاد تورم فوران می‌کند و اقتصاد در سایه بدهی و رشد کند اقتصادی قرار می‌گیرد.

پژوهش‌های کاکرین از اواسط دهه 2010 تا به امروز، یک نظریه مالی در مورد سطح قیمت‌ها یا این نظریه را دربر می‌گیرد که تورم تحت تاثیر عوامل بیشتری از عرضه پول قرار می‌گیرد (اجماعی که در اصل حول کار میلتون فریدمن، اقتصاددان پول‌گرا شکل گرفت).

کاکرین بیان می‌کند که با افزایش بدهی دولت‌ها و بانک‌های مرکزی، همراه با از دست دادن اعتماد عمومی به همان دولت برای بازپرداخت بدهی، تورم نیز تحت تاثیر نامطلوب قرار می‌گیرد. تا زمانی که دولت‌ها بدهی داشته باشند و بتوانند بدهی خود را به‌موقع پرداخت کنند، تورم عمدتاً به شکل افزایش قیمت مصرف‌کننده در سراسر جهان احساس نمی‌شود. کاکرین به زمینه‌های مختلف اقتصادی، از جمله بازارهای دارایی، بحران مالی و مقررات، سیاست‌های پولی و مالی و بیمه سلامت، علاقه‌مند است. او روی تئوری مالی سطح قیمت، بحث میان شوک‌های دائمی و موقت در نوسانات کلان اقتصادی و هزینه رفتارِ تقریباً منطقی، کار کرده است. جان کاکرین همچنین یک کلاس آنلاین به نام «قیمت‌گذاری دارایی» برگزار می‌کند که رایگان است و برای هر کسی که علاقه‌مند به کسب اطلاعات بیشتر در مورد این حوزه است، باز است.

تئوری مالی سطح قیمت

کتاب جان کاکرین با این عنوان، گزارشی جامع است از اینکه چگونه کسری بودجه و بدهی دولت باعث تورم می‌شود.

تورم و کاهش تورم در نهایت از کجا می‌آید؟ تئوری مالی سطح قیمت پاسخ ساده‌ای ارائه می‌دهد: قیمت‌ها به‌گونه‌ای تنظیم می‌شوند که ارزش واقعی بدهی دولت برابر با ارزش فعلی مالیات‌ها منهای هزینه‌ها باشد. تورم زمانی رخ می‌دهد که مردم انتظار نداشته باشند دولت بدهی‌های خود را به طور کامل بازپرداخت کند. نظریه مالی برای اقتصاد امروز مناسب است: نوآوری مالی تقاضای پول را تضعیف می‌کند و بانک‌های مرکزی عرضه پول را کنترل نمی‌کنند یا نرخ‌های بهره را به شدت تغییر نمی‌دهند، نظریه‌های کلاسیک را باطل می‌کنند، در حالی که بدهی‌ها و کسری‌های بزرگ تورم را تهدید و سیاست‌های پولی را محدود می‌کنند. این کتاب شرح جامعی از این نظریه مهم از سوی یکی از توسعه‌دهندگان و مدافعان برجسته آن ارائه می‌کند.

جان کاکرین قصد دارد تئوری مالی را به عنوان یک چهارچوب مفهومی و ابزار الگوسازی برای تحلیل تاریخ و سیاست قرار دهد. او تئوری مالی را با الگو‌های استاندارد ادغام می‌کند که در آن بانک‌های مرکزی نرخ‌های بهره را تعیین می‌کنند و گزارش جدیدی از سیاست پولی ارائه می‌دهند. او این نظریه را تعمیم می‌دهد تا داده‌ها را توضیح و پیش‌بینی‌های واقع‌بینانه انجام دهد. برای مثال، تورم در رکودها به‌رغم کسری کاهش می‌یابد، زیرا نرخ تنزیل کاهش می‌یابد و ارزش بدهی را افزایش می‌دهد. مشخص کردن اینکه دولت‌ها وعده بازپرداخت نسبی بدهی‌ها را می‌دهند، از معماهای کلاسیک اجتناب می‌کند و به این نظریه اجازه می‌دهد که در همه زمان‌ها، نه‌فقط در دوره‌های تورم بالا، اعمال شود. کاکرین بازنگری گسترده‌ای در مورد دکترین‌ها و نهادهای پولی از منظر تئوری مالی دارد و عصر نرخ بهره صفر و تورم پس از همه‌گیری را تحلیل می‌کند.

تئوری مالی سطح قیمت که پر از پژوهش‌های کاکرین و دیگران است، بینش‌های مهم و جدیدی در مورد سیاست‌های مالی و پولی عرضه می‌کند.

گروه دریاچه اسکوام

در پاییز 2008، 15 تن از اقتصاددانان برجسته جهان -که گسترده‌ترین طیف‌های نظرات اقتصادی را نمایندگی می‌کنند- در دریاچه اسکوام نیوهمپشایر گرد هم آمدند. هدف آنها، ترسیم یک برنامه بلندمدت برای اصلاح مقررات مالی بود. نتیجه این هم‌فکری، کتابی 168صفحه‌ای با عنوان «گزارش دریاچه اسکوام» است که انتشارات دانشگاه پرینستون در 14 ژوئن 2010 به چاپ رساند.

«گزارش دریاچه اسکوام»، انبوهی از بینش‌های حاصل از همکاری مداومی را که در این جلسات آغاز شد، استخراج می‌کند و صدایی آشکار، یکپارچه و منسجم برای اصلاح بازارهای مالی آشفته و آسیب‌دیده ما ارائه می‌دهد. گروه دریاچه اسکوام (15 اقتصاددان) به عنوان جایگزینی برای راه‌حل‌های تکه‌تکه‌ و پیشنهادهای دارای بار ایدئولوژیک که بر دیگر بحث‌ها مسلط شده‌اند، یک برنامه عمل غیرحزبی روشن برای تغییر تنظیم بازارهای مالی، نه‌فقط برای شرایط فعلی، بلکه برای نسل‌های آینده پیشنهاد می‌کند.

با این استدلال که بین موسسه‌های مالی و جامعه تضاد وجود داشته است، این کارشناسان مختلف نسخه‌های درست و شفافی را برای کاهش این شکاف عرضه می‌کنند. آنها به حفره‌های حیاتی در چهارچوب قانونی موجود برای مدیریت موسسه‌های مالی پیچیده، پس‌اندازهای بازنشستگی و معاوضه‌های پیش‌فرض اعتباری نگاه می‌کنند. آنها ایده‌هایی را برای ابزارهای مالی جدید مطرح می‌کنند که برای افزایش سرمایه بانک‌ها بدون تحمیل بار مالیات‌دهندگان طراحی شده‌اند. برای کاهش ریسک ورشکستگی بانک‌های بزرگ، نویسندگان این مقاله خواستار نیاز به سرمایه بالاتر و همچنین تنظیم‌کننده سیستمی هستند که بخشی از بانک مرکزی است. آنها به طور جمعی تجزیه‌وتحلیل می‌کنند که سیستم مالی کجا شکست خورده است و این نقاط ضعف چگونه باید بازنگری شوند.

گزارش دریاچه اسکوام با ترکیبی از عمق بسیار زیاد تجربه آکادمیک، بخش خصوصی و سیاست عمومی، حاوی توصیه‌های فوری است که به طور مثبت بر رفاه مالی همه تاثیر می‌گذارد- همه کسانی که به سلامت اقتصادی جهان اهمیت می‌دهند، باید به آن توجه کنند. 

پی‌نوشت:

1- جان کاکرین در این وبلاگ، تحلیل و تفسیر اخبار روز را از منظر طنزآمیز بازار آزاد ارائه می‌دهد.