شهروند جهان
تونکو واراداراجان هندی چگونه روزنامه‌نگاری جهانی شد؟
در هند به دنیا آمد. اما قبل از آنکه زادگاهش را بشناسد به آمریکا مهاجرت کردند. در آکسفورد حقوق خواند و در همان دانشگاه به تدریس پرداخت. این نویسنده و روزنامه‌نگار دورگه انگلیسی-هندی، سردبیر سابق نیوزویک گلوبال و نیوزویک بین‌المللی است. در حال حاضر یکی از اعضای موسسه آمریکن اینترپرایز است که فعالیتش را از فوریه 2021 در این مجموعه آغاز کرده است. او همچنین عضو موسسه لیبرال کلاسیک در دانشکده حقوق دانشگاه نیویورک است، و در مرکز سرمایه‌داری و جامعه در دانشگاه کلمبیا برو و بیایی دارد. به صورت قراردادی با وال‌استریت ژورنال همکاری می‌کند و در وال‌استریت مصاحبه‌های آخر هفته و نقدهای کتاب در قالب مقاله می‌نویسد. همچنین جایگاه‌های شغلی دیگری مانند پژوهشگر ویرجینیا هابز کارپنتر، روزنامه‌نگار در موسسه هوور در دانشگاه استنفورد و سردبیری Politico اروپا را تجربه کرده است. او همچنین به زبان‌های هندی و اسپانیایی نیز مسلط است.
از هند تا نیویورک
تونکو واراداراجان در دهلی هند به دنیا آمد. زمانی که کودکی نوپا بود خانواده‌اش به آمریکا مهاجرت کردند و او اولین سال‌های زندگی‌اش را در نیویورک سپری کرد. بعدها در مدرسه شهر مشغول به تحصیل شد. او دوران دبیرستان خود را در کالج مایو در آجمر، راجستان، هند به همراه برادرش سیدهارت واراداراجان و همچنین کالج دولویچ لندن گذراند. تونکو پس از دبیرستان، به کالج ترینیتی، دانشگاه آکسفورد رفت و در سال 1984 با مدرک لیسانس در رشته حقوق فارغ‌التحصیل شد. بعد از آن در همان دانشگاه شروع به تدریس درس حقوق کرد، اما پس از شش سال تصمیم گرفت وارد حوزه جدیدی از کار شود، بنابراین، تونکو در سال 1993 آکسفورد را ترک کرد تا به عنوان نویسنده رهبر (سرمقاله‌نویس) زیر نظر ویراستار پیتر استوتارد به تایمز بپیوندد. تونکو در حال حاضر اقامت بریتانیا را دارد، اما به همراه همسرش امی فینرتی و سه فرزندشان در ایالات‌متحده، نیویورک، زندگی می‌کند. او یکی از اعضای انجمن قرن در نیویورک است و در کمیته مشاوره رسانه‌ای AmeriCares عضویت دارد.
فعالیت در معتبرترین خبرگزاری‌ها
تونکو در امور بین‌الملل، حقوق، جامعه و فرهنگ تخصص دارد و مقاله‌هایی ارزنده در این حوزه‌ها به چاپ رسانده است. در سال 1996 به عنوان سردبیر روزنامه مادرید به اسپانیا نقل‌مکان کرد. پس از مدتی متوجه شد که زندگی در اسپانیا برایش مطلوب نیست و نیویورک را جای مناسب‌تری برای زندگی دید، بنابراین در سال 1997 دوباره به نیویورک بازگشت و سردبیری مجله تایمز را به دست گرفت. در سال2000، واراداراجان به صفحه تحریریه وال‌استریت ژورنال، زیر نظر سردبیر آن، رابرت ال. بارتلی، پیوست. او در آنجا به‌عنوان نویسنده ارشد تحریریه، معاون سردبیر، منتقد ارشد تلویزیون و رسانه، و برای پنج سال به‌عنوان سردبیر روزنامه (op-ed یعنی صفحه‌ای برای درج نظرات فرد مخالف نظرات سردبیر، ستون نظرات مخالف) کار کرد (عنوانی که روزنامه به او داد). او همچنین ستونی با عنوان «شهروند جهان» نوشت که برای آن در سال2002 جایزه‌ای از انجمن روزنامه‌نگاران جنوب آسیا دریافت کرد. پس از کسب تجربه‌های کافی در زمینه روزنامه‌نگاری، تونکو قصد داشت کار در فوربس را نیز تجربه کند، بنابراین تایمز را ترک کرد و به دنبال تحقق رویاهایش به فوربس رفت. تونکو در سال 2009، فوربس را نیز به مقصد Daily Beast ترک کرد، زیرا دیلی بست پیشنهاد کاری وسوسه‌برانگیزتری برای او داشت و او را به عنوان نویسنده اصلی منصوب کرد و سکان نوشتن ستون‌های نظری در مورد سیاست، روابط خارجی و فرهنگ آمریکایی را به دست او داد. زمانی که نیوزویک در دسامبر 2010 با The Daily Beast ادغام شد، سردبیر، تینا براون، واراداراجان را به سمت سردبیر نیوزویک در بخش بین‌المللی منصوب کرد. در دسامبر 2012، او اولین سردبیر نیوزویک گلوبال شد؛ نشریه تمام‌دیجیتالی که جای نسخه چاپی مجله را گرفت. تونکو در اواخر آوریل 2013 از آن شغل استعفا کرد و تصمیم گرفت به دانشگاه برگردد و کارهای پژوهشی را از سر بگیرد. او چندین سال با موسسه هوور در دانشگاه استنفورد، به عنوان پژوهشگر ویرجینیا هابز و سردبیر Defining Ideas، که انتشاراتی زیرمجموعه موسسه هوور است، فعالیت کرد و اکنون عضو موسسه آمریکن اینترپرایز است.
حاشیه‌ها
در نوامبر 2009، پس از تیراندازی در فورت هود، تونکو واراداراجان مقاله‌ای با این مضمون که «مسلمانان افرادی خشن هستند» برای فوربس نوشت. این مقاله نمایش‌نامه‌گونه بود و بر روی عبارت محاوره‌ای آمریکایی «Going Postal» (بروز خشونت ناگهانی) مانور داد. در این مقاله، واراداراجان پیامدهای تیراندازی در فورت هود را مورد بحث قرار داد و انگیزه‌های پشت چنین اعمال خشونت‌آمیزی را بررسی کرد. این مقاله مناقشاتی، از جمله مخالفت‌های سیاسی از سوی برخی از دانشجویان دانشگاه نیویورک؛ جایی که او استاد بالینی بود، و همچنین در رسانه‌ها برانگیخت. جان سکستون، رئیس دانشگاه نیویورک، این اظهارات را توهین‌آمیز خواند. در مقاله «آیا استاد شما اسلام‌هراس است؟»، اپیدمیولوژیست دانشگاه کلمبیا و مشارکت‌کننده هاف‌پست (هافینگتون‌پست)، عبدالله السید، مقاله تونکو را نقد کرد و درباره نابردباری و بیگانه‌هراسی علیه مسلمانان در مقاله او نوشت و او را زیر سوال برد و به چالش کشید.
آمریکا و نظم جهانی
تونکو واراداراجان درباره چالش‌های نظم جهانی به رهبری آمریکا این طور می‌گوید: فکر می‌کنم این عادلانه نیست که بگوییم جهان دیگر قوانینی ندارد. آنچه منصفانه است بگوییم این است که شما کشورهایی مانند چین و روسیه، به‌ویژه چین را دارید که به‌شدت برای تغییر قوانین در جهان فشار می‌آورند. آنها هنوز موفق به تغییر آن قوانین نشده‌اند. ما هنوز نظم جهانی داریم که آمریکا نگهبان آن است و قیم بودن آمریکا قطعی است. ایالات‌متحده فقط یک قدرت نیست، زیرا ثروتمند و قوی است. آمریکا یک ابرقدرت است، زیرا تقریباً مردم از همه کشورهای جهان می‌خواهند بیایند و اینجا زندگی کنند. ایالات‌متحده چشم‌اندازی از زندگی و دیدگاهی از سیاست و دموکراسی ارائه می‌دهد که بقیه جهان به عنوان یک پارادایم چشم به آن دارند. چین اما فاقد چنین دیدگاه و جایگاهی است.
درباره بریکس
او همچنین نظراتی جنجالی و جسورانه درباره بریکس دارد. تونکو درباره بریکس این‌طور بیان می‌کند: کشورها همیشه به دنبال راه‌هایی هستند تا خود را در نور قرار دهند، تا خود را به صحنه بزرگ‌تر و بهتری برسانند. بیایید یک دقیقه به بریکس نگاه کنیم. شما برزیل را دارید که در صحنه روابط بین‌الملل هیچ موجودیتی ندارد. حتی در آمریکای جنوبی هم برزیل تاثیرگذار نیست. روسیه را دارید که هیچ نمونه‌ای در جهان ندارد. این کشور در حال جنگ با حاکمیت یک کشور همسایه است که حق وجود آن را انکار می‌کند. شما چین را دارید که آزادی شهروندان خود را انکار می‌کند. بیایید به عدم حمایت چین، در واقع ظلم چین به مسلمانانی که در قلمرو خود در سین کیانگ یا ترکستان شرقی دارد، فکر کنیم. کشوری که من هنوز در بریکس به آن اشاره نکرده‌ام، هند است. همیشه گفته‌ام که هند باید از برجام خارج شود. این کشور هر چه سریع‌تر از بریکس خارج شود، بهتر است. شاید بریکس باید اندونزی را جایگزین هند کند. بودن هند در بریکس هیچ فایده‌ای ندارد. اگر بریکس نیرویی تقابلی برای مقاومت در برابر قدرت آمریکا در جهان است، وجود هند در بریکس برای خود این کشور مضر است، زیرا هند و ایالات‌متحده هرگز روابطی بهتر از امروز نداشته‌اند. و هند هرگز برای مقابله با چین که طرح‌هایی در خاک هند دارد و در واقع چندین هزار کیلومتر مربع از خاک هند را به زور تصرف کرده است، به اندازه اکنون به ایالات‌متحده نیاز نداشته است. من فکر نمی‌کنم هند بریکس را جدی بگیرد. هند اخیراً در مورد آمریکا تا حدودی دوسوگرا شده است. بیایید وانمود نکنیم که هند همیشه متحد آمریکا بوده است. رابطه هند با آمریکا همیشه چالش‌ها و مشکلاتی به همراه داشته است تا اینکه در اواسط دهه 90، زمانی که اقتصاد هند شروع به گسترش و آزادسازی کرد، هند تصمیم گرفت یک کشور سرمایه‌داری تمام‌عیار باشد. درست زمانی که اتحاد جماهیر شوروی فروپاشید و جنبش غیرمتعهدها در آن سیل تغییرات از بین رفتند، هند شروع به تعریف مجدد خود کرد. اما در عین حال، ما در نهاد سیاست خارجی هند و تشکیلات سیاسی هند افراد زیادی داریم که هنوز خاطرات نوستالژیک جنگ سرد و ضدآمریکایی و طرفداری از شوروی را دارند. بنابراین برای آنها، گروهی مانند بریکس روش خوبی برای تایید این است که تفکر ضدآمریکایی خود را به کرسی بنشانند. این امر برای آنها حقایقی در مورد استقلال در «سیاست خارجی» را روشن می‌کند، هر چقدر هم که دروغ و جعلی باشد.
روایت واراداراجان از بازسازی نوتردام
میشل پیکاود لطف و شانسی را که شامل حالش شده هرگز فراموش نمی‌کند. بهار 2017 بود و او مهندس 71ساله بازنشسته، مامور بازسازی کلیسای نوتردام پاریس شد. کلیسای نوتردام، کلیسای جامع گوتیک در قلب پایتخت فرانسه، در وضعیتی بسیار وخیم قرار داشت. تکیه‌گاه‌های پرنده در حال فرو ریختن بودند. این شرایط دو سال قبل از آتش‌سوزی بزرگی بود که کلیسای جامع را شکست. مرمت حتی قبل از آتش‌سوزی نیز مورد نیاز بود، اما بسیار کُند پیش می‌رفت. خلاصه آقای پیکاود مسئول جمع‌آوری پول در آمریکا شد. در گفت‌وگو با زوم که در خانه‌اش در سن ژرمن-آن-لایه، نزدیک پاریس ضبط شد، او تاکید کرد که اسقف اعظم پاریس به او سه سال فرصت داده و بودجه‌ای بالغ بر 200 هزار یورو به او برای بازسازی این کلیسا داده است. چند روز پس از دست گرفتن پروژه، او تماسی از یک وکیل در ایالات‌متحده دریافت کرد. جانت سی زیگلر، 83 ساله، در خانه خود در Wilkes-Barre ،Pa. فوت کرده بود و 62500 دلار برای خیریه آقای پیکاود به جا گذاشته بود. انگار لطفی از آسمان شامل حال پیکاود شده بود. این اولین طعم سخاوت آمریکایی بود که او با گوشت و پوست و استخوانش می‌چشید. تا 15 آوریل 2019 -صبح روز آتش‌سوزی- آقای پیکاود دو میلیون دلار از 700 کمک‌کننده آمریکایی جمع‌آوری کرده بود. یک هفته پس از آتش‌سوزی ، او در حال دریافت «400 مورد کمک در ساعت» از ایالات‌متحده بود. او می‌گوید: امروز، نوتردام پاریس 45 هزار اهداکننده یا بهتر است بگوییم دوست در ایالات‌متحده دارد و 57 میلیون دلار برای بازسازی جمع‌آوری شده است. مجموع جمع‌آوری‌شده از اهداکنندگان آمریکایی -منهای پنج دلار که از منابع دیگر دریافت شده است-، 62 میلیون دلار است که شهروندان، بنیادها و شرکت‌های خصوصی آمریکایی را به «بزرگ‌ترین» اهداکنندگان خارج از فرانسه تبدیل می‌کند. دوسوم کل کمک‌های بین‌المللی از ایالات‌متحده بوده است و از 45 هزار آمریکایی که دست به جیب شده‌اند، آقای پیکاود تخمین می‌زند که 40 درصد آنها کاتولیک هستند. بازسازی کلیسای نوتردام جان دوباره‌ای به میشل پیکاود بخشید.
تحلیل بین‌الملل
تونکو در یکی از مصاحبه‌هایش در پاسخ به این پرسش که «شما روابط هند و اسرائیل را چگونه می‌دانید؟»، می‌گوید، من فکر می‌کنم اسرائیل از اینکه کشور بزرگی مثل هند را تغییر داده بسیار راضی و خرسند است. این مانند روابط اسرائیل با نائورو یا هندوراس یا کاستاریکا یا یکی از آن کشورها نیست. اما اسرائیل به طور حتم از این موضوع آگاه است که حمایت از هندوراس با حمایت از هند یکسان نیست و این کشور قطعاً به دنبال منافع بیشتر است. شما با یک کشور 3 /1 میلیاردنفری با اقتصاد عظیم، نیروهای مسلح بزرگ و افزایش اهمیت در جهان و تمایل روزافزون این کشور برای عضویت دائمی در شورای امنیت سازمان ملل مواجه هستید که فکر می‌کنم روزی محقق خواهد شد. به‌خصوص که هند اکنون پرجمعیت‌ترین کشور جهان است. او همچنین درباره منافع کشورش، هند در خاورمیانه این‌طور بیان می‌کند که هند رقص ظریفی دارد. وابسته به انرژی است. انرژی آن به واردات بستگی دارد. هند انرژی خود را از عربستان سعودی می‌گیرد. آن را از کشورهای حاشیه خلیج فارس می‌گیرد. از روسیه هم می‌گیرد. هند مستقل از انرژی نیست. این کشور همچنین تعداد زیادی کارگر مهاجر در خاورمیانه دارد: عربستان سعودی، کویت، امارات، کشورهای حاشیه خلیج فارس که میلیاردها دلار حواله به خانه می‌فرستند. هندی‌ها همیشه مراقب نیروی کار خود هستند که بیشترین حجم حواله پول را در میان همه کشورهای جهان به خانه‌هایشان می‌فرستند. بنابراین هند باید در روابط خود با اسرائیل تا جایی پیشروی کند که منابع انرژی و منابع نیروی کار خود را به خطر نیندازد. باید مطمئن شود کشورهایی که میلیون‌ها شهروندش در آن زندگی و کار می‌کنند، ناگهان با این کارگران دشمنی نکنند. اما مسلماً خط مشی‌ای که بعضی از این کشورها در پیش گرفته‌اند متفاوت از گذشته است و آنها نگرش عمل‌گرایانه‌تری نسبت به اسرائیل اختیار کرده‌اند که به نفع هند است، از این رو دیگر روابط نزدیک هند و اسرائیل را خیانت به همبستگی هند یا اعراب تلقی نمی‌کنند؛ موضعی که حدود بیست سال پیش بر آن پافشاری می‌کردند. برخی از کشورها مانند هند آشکارا این روابط را پذیرفته‌اند. کشورهای دیگری مانند عربستان سعودی آن را به شیوه‌ای کمی پنهانی پذیرفته‌اند. سپس کشورهایی هستند که در این میان قرار دارند.
