تلفن هوشمند در مدارس

فرانسه از سال 2018 استفاده از تلفن‌های هوشمند را در مدارس ابتدایی و دبیرستان ممنوع کرد. استدلال آنها آن است که این ممنوعیت به تمرکز دانش‌آموزان کمک می‌کند، میزان استفاده از رسانه‌های اجتماعی را پایین می‌آورد و نرخ زورگویی آنلاین را کاهش می‌دهد. هلند نیز در ژانویه سال 2024 ممنوعیت مشابهی را به اجرا گذاشت و مجارستان هم در اواخر همان سال از آنها پیروی کرد. قانون‌گذاران بریتانیا این موضوع را بررسی می‌کنند. پرسش کلیدی پیش‌روی آنها این است که آیا ممنوعیت تلفن‌های هوشمند در مدارس مزیتی برای سلامت روانی دانش‌آموزان ایجاد می‌کند؟ تردیدی نیست که مشکل وجود دارد. انجمن جراحان آمریکا در سال 2021 گزارشی تهیه کرد که نشان می‌داد احساس درماندگی در میان دانش‌آموزان دبیرستانی آمریکا بین سال‌های 2009 و 2019 تا 40 درصد بالا رفت. شمار دانش‌آموزانی که به‌طور جدی به خودکشی فکر می‌کردند 36 درصد افزایش یافت. از همه بدتر آنکه 48 درصد از مشکلات سلامت روانی از قبیل افسردگی و اضطراب که در دوران نوجوانی آغاز می‌شوند تا پایان عمر ادامه می‌یابند.  مردم تمایل دارند این روندها را به افزایش دسترسی به تلفن‌های هوشمند نسبت دهند، اما نمی‌توان یک رابطه علی-معلولی آشکار پیدا کرد. بخشی از مسئله آن است که تلفن‌های هوشمند اثراتی چندگانه دارند. استفاده از این تلفن‌ها برای حل جدول کلمات متقاطع یا خواندن اخبار قطعاً تاثیری متفاوت با اثرات ناشی از زیاده‌روی در استفاده از رسانه‌های اجتماعی خواهد داشت.  کودکان تفاوت زیادی با یکدیگر ندارند. مغز انسان در دوران بلوغ تغییراتی عمیق دارد و این بدان معناست که هرگونه تحقیق درباره اثرات استفاده از تلفن هوشمند باید سن رشد کودکان و همچنین عادات دقیق استفاده از تلفن را در نظر گیرد. در حالی که هیچ پژوهشی تا این اندازه دقیق نیست. اما پژوهش‌هایی که دقت بالاتری دارند نشان می‌دهند که دسترسی بیش از اندازه کودکان به رسانه‌های اجتماعی در تلفن‌های هوشمند در دوران بلوغ و به‌ویژه زمانی که مغز در حال تغییر است مشکلاتی را برای آنها ایجاد می‌کند. مطالعه ایمی اوربان از دانشگاه کمبریج از 17409 دانش‌آموز بین سنین 10 و 21 سال پرسید چقدر از زندگی رضایت دارند و تا چه اندازه از رسانه‌های اجتماعی استفاده می‌کنند. یافته‌های تحقیق که در سال 2022 انتشار یافت بیان می‌کند، دخترانی که میزان استفاده از رسانه‌های اجتماعی را در طول سال افزایش داده بودند رضایت کمتری از زندگی داشتند، به‌ویژه اگر آن افزایش در سن 11 تا 13سالگی اتفاق افتاده بود. پسرها نیز همین روند را در زمانی نشان دادند که افزایش استفاده از رسانه‌های اجتماعی در سن 14 یا 15سالگی اتفاق افتاد. مشخص نیست که ممنوعیت تلفن هوشمند در مدارس تا چه اندازه این روند را تغییر می‌دهد. ویکتوریا گودیر از دانشگاه بیرمنگام در مقاله‌ای که ماه فوریه در نشریه لانست انتشار یافت، سلامت روحی دانش‌آموزان را در مدارس دارای سیاست ممنوعیت و مدارس فاقد آن مقایسه کرد. او همچنین زمان کل استفاده آنها از صفحات هوشمند را لحاظ کرد. نتایج او نشان می‌دهد کسانی که وقت بیشتری را در تلفن‌های هوشمند می‌گذرانند در مجموع سلامت روانی کمتری دارند، اما بین دو گروه دانش‌آموزان تفاوتی دیده نشد. او و همکارانش بر این عقیده‌اند که اعمال سیاست محدودیت در مدارس به‌تنهایی کافی نیست.  محققان در حالی تلاش می‌کنند تصویر کاملی از موضوع بکشند که هر دو دستانشان از پشت بسته است. طبق گفته خانم دکتر اوربان شرکت‌های رسانه‌های اجتماعی حاضر نیستند به پژوهشگران اجازه دسترسی به داده‌های جزئیات رفتار کاربرانشان را بدهند. پژوهشگران مجبورند به مقیاس‌هایی مانند زمان کل استفاده از صفحات هوشمند که دقت کمتری دارند اکتفا کنند. به این ترتیب، کودکانی که بازی‌های آموزشی انجام می‌دهند در همان گروه کودکانی قرار می‌گیرند که در رسانه‌های اجتماعی حضور دارند. لازم است تصویر ظریف‌تری از اثرات تلفن‌های هوشمند ترسیم شود.