بچه‌های بیش‌فعال

محققان در این مقاله، بررسی می‌کنند که چگونه اختلالات اجتماعی ناشی از همه‌گیری کووید 19، بر تشخیص بیماری شایع سلامت روان در دوران کودکی (اختلال نقص توجه و بیش‌فعالی) تاثیر می‌گذارد. با استفاده از مطالبات بیمه درمانی خصوصی در سراسر هند و سوابق سلامت الکترونیکی جامع یک ایالت، کودکانی که در معرض همه‌گیری قرار گرفته‌اند با کودکان همسن قبل از همه‌گیری مقایسه می‌شوند. نتایج نشان می‌دهد که همه‌گیری کووید 19، تشخیص‌های جدید  ADHD را تا 6 /8 درصد در میان پسران و 11 درصد در میان دختران در سراسر کشور تا فوریه 2021 کاهش داده است. همچنین تحصیل حضوری در پاییز 2020 کاهش تشخیص را برای دختران تعدیل کرد؛ اما هیچ اثر تعدیل‌کننده‌ای برای پسران نداشت.

شناخت و تشخیص شرایط سلامت روانی و رفتاری در دوران کودکی پیامدهای مهمی برای رفاه و بهزیستی کودک دارد. این می‌تواند بر سلامت و سایر پیامدهای مربوط به آموزش، رفتارهای پرخطر، جرم و جنایت و نتایج اقتصادی بلندمدت تاثیر بگذارد. در عمل، تشخیص کودکان مبتلا به شرایط سلامت روانی یا رفتاری شامل تعاملات بین‌مجموعه‌ای متنوع و غیرمتمرکز از افراد، از جمله والدین، معلمان و پزشکان است. درک اینکه چگونه همه‌گیری کووید 19، این تعاملات را مختل کرد و بر شناسایی کودکان نیازمند به سلامت روانی و رفتاری تاثیر گذاشت، برای بهبود رفاه کودکان در دنیای پس از همه‌گیری ضروری است.

این مقاله چگونگی تغییر تشخیص سلامت روان کودک را در طول همه‌گیری کووید 19 با تمرکز بر تشخیص موارد اولیه بیماری شایع سلامت روان کودک، بررسی می‌کند: اختلال کمبود توجه بیش‌فعالی یا ADHD. در این مطالعه از دو مجموعه‌داده استفاده شده است. یک، داده‌های بیمه سلامت خصوصی در سراسر کشور و دو، داده‌های سوابق الکترونیکی سلامت خاص دولتی برای تجزیه‌وتحلیل نحوه تاثیرگذاری بر جریان تشخیص‌های جدید ADHD در سال اول همه‌گیری کووید 19.

در هر دو مجموعه‌داده، این تحقیق دو گروه از کودکان دبستانی را مقایسه می‌کند: یکی از فوریه 2019 تا فوریه 2021 که از مارس 2020 تحت تاثیر همه‌گیری قرار گرفت و گروه قبلی از فوریه 2018 تا فوریه 2020 که تحت تاثیر همه‌گیری قرار نگرفت. در واقع نحوه تکامل نرخ تشخیص با مقایسه یک دوره نوزده‌ماهه برای کودکان همسن اما در مقاطع مختلف در زمان است. روش به‌کاررفته مدل مطالعه رویداد و تفاوت در تفاوت است و هر تجزیه‌وتحلیل به‌طور جداگانه بر اساس جنسیت انجام می‌شود؛ چرا که شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه ADHD در پسران و دختران متفاوت است. نتایج نشان می‌دهد، کاهش قابل ‌توجهی در تشخیص جدید ADHD از مارس 2020 شروع شده و تا اوایل سال 2021 ادامه دارد. به‌طور کلی تشخیص جدید ADHD، 6 /8 درصد در میان پسران و 11 درصد در میان دختران کاهش‌ یافته است. کاهش تشخیص در میان کودکان سفیدپوست و اسپانیایی‌تبار با کاهش ناچیز در میان کودکان سیاه‌پوست متمرکز بود. در این مقاله با ترسیم میزان تشخیص ADHD مشاهده‌شده و پیش‌بینی‌های الگوی تخمین‌زده‌شده، اثرات رفاهی بالقوه این کاهش در تشخیص تجزیه‌وتحلیل و بر نقش مدارس در فرآیند تشخیص تاکید می‌شود. نتایج این مطالعه بر ادبیات اخیر درباره اهمیت مدارس به‌عنوان تعیین‌کننده به‌زیستی کودک در طول همه‌گیری کووید 19، با چگونگی تاثیر اختلال اجتماعی بر سلامت روان کودکان نقش دارد. بارون و همکاران (2020) و بولینگر و همکاران (2021)، نشان می‌دهند که گزارش‌های مربوط به سوءرفتار با کودک در ابتدای بیماری همه‌گیر کووید 19، با بسته شدن مدارس و کاهش مراجعه به کارکنان مدرسه مرتبط بوده است. نظرسنجی‌هایی که به دیدگاه والدین درباره رفتارهای کودک متکی هستند، گزارش می‌دهند که بسته شدن و اختلال در مدرسه با بدتر شدن رفتار کودک و افزایش نگرانی‌های سلامت روان همراه است.

این مقاله همچنین به ادبیات مربوط به هزینه‌ها و مزایای تشخیص ADHD به‌طور گسترده‌تر مربوط می‌شود. ADHD با علائم بی‌توجهی، بیش‌فعالی و تحریک‌پذیری تعریف می‌شود که می‌تواند بر رشد سرمایه انسانی تاثیر منفی بگذارد. این شرایط با تحصیلات پایین، رفتارهای خطرناک و زمان طولانی‌تر برای ورود به بازار کار مرتبط است. در حالی ‌که تشخیص دقیق و درمان متعاقب آن می‌تواند به مدیریت علائم ADHD کمک کند و عواقب منفی را کاهش دهد، تشخیص و تجویز بیش از حد نیز عامل نگرانی است. تشخیص بیش از حد این مساله برای کودکان می‌تواند اثرات مضر داشته باشد. داروهای محرک مورد استفاده برای مدیریت علائم ADHD می‌توانند عوارض جانبی قابل ‌توجه و اثرات منفی احتمالی طولانی‌مدت، به‌ویژه اگر مطابق دستورالعمل‌های بالینی استفاده نشود، داشته باشند. این مقاله با برجسته کردن تغییر در میزان تشخیص در طی بیماری همه‌گیر و نقش بالقوه مدارس در تاثیرگذاری بر تشخیص، به ادبیات این حوزه کمک می‌کند. همچنین با تجزیه‌وتحلیل ناهمگونی در تشخیص ADHD در جنسیت کودک و نژاد و قومیت، به ادبیات مربوط به نابرابری و تعصب در شناسایی سلامت روان کودکان افزوده می‌شود. در حالی‌ که پسران بیشتر از دختران ADHD هستند، ادبیات نشان می‌دهد که به دلیل تشخیص بیش از حد پسران و عدم تشخیص دختران، شکاف تشخیصی از شکاف شیوع واقعی بزرگ‌تر است. در مورد تفاوت‌های شیوع واقعی بر اساس نژاد و قومیت فردی، اجماع کمتری وجود دارد. شکل 1 روند ملی در میزان تشخیص ADHD را از سال 2000 ترسیم می‌کند. در حالی‌ که کودکان سفیدپوست به‌طور متوسط به ADHD مبتلا می‌شوند، تغییرات قابل‌توجهی در شکاف‌های تشخیصی مبتنی بر نژاد وجود دارد. توضیحات احتمالی برای این نابرابری‌های تشخیصی در حال تغییر شامل موانع مراقبت، تفاوت‌های فرهنگی و تعصبات ضمنی در محیط بالینی است. علاوه بر والدین و پزشکان، تحقیقات نشان می‌دهد که کارکنان مدرسه نیز در آگاهی از رفتارها هنگام مقایسه پسران و دختران یا دانش‌آموزان اقلیت با همسالان غیراقلیت، تفاوت دارند. این تحقیق با بررسی ناهمگونی جنسیت و نژادی در تشخیص تغییرات ناشی در همه‌گیری کووید 19 این مطالعات را گسترش می‌دهد.

شکل 2 تخمین‌های مطالعه رویداد را برای پسران و دختران ترسیم می‌کند. قبل از شروع همه‌گیری، نرخ تشخیص برای گرایش‌های هم‌گروهی «در معرض» و «در معرض قرارنگرفته» به‌طور مشابه انجام می‌شود. گروه در معرض کودکانی است که به‌طور مداوم بین فوریه 2019 و فوریه 2021 ثبت‌نام کرده‌اند. گروه در معرض قرار نگرفته کودکانی است که به‌طور مداوم بین فوریه 2018 و فوریه 2021 ثبت‌نام کرده‌اند. بااین‌حال، برای گروهی از کودکانی که در معرض همه‌گیری قرار گرفتند، شاهد کاهش شدید تشخیص‌های جدید هستیم که از مارس 2020 شروع شده و تا پایان دوره نمونه ادامه دارد. گفتنی است که این کاهش برای پسران و دختران به نسبت مشابهی است و این شکاف حتی تا زمستان 2021-2020 که بسیاری از آنها به تحصیل حضوری بازگشته بودند نیز ادامه داشت. طبق نتایج مشخصات تفاوت در تفاوت، هم برای پسران و هم برای دختران، شاهد کاهش کلی آماری معنا‌دار در تشخیص‌ها در گروه در معرض نسبت به گروه در معرض قرارنگرفته هستیم. مطابق با مطالعات رویداد، تشخیص تجمعی ADHD برای پسران 58 /8 درصد و برای دختران 0 /11 درصد کاهش یافت. کاهش در میزان تشخیص ADHD برای پسران در تمام مقاطع تحصیلی مشابه است، اگرچه این تاثیر در میان آنهایی که در مهدکودک هستند، بیشتر است. برای دختران، این کاهش در میان دانش‌آموزان کلاس سوم و پنجم بیشترین میزان را دارد. همچنین تخمین‌های ضریب پواسون نشان می‌دهد که هم کودکان سفیدپوست و هم کودکان اسپانیایی‌تبار کاهش قابل ‌توجهی را در تشخیص جدید ADHD در طول همه‌گیری تجربه کردند. از سوی دیگر، این درباره کودکان سیاه‌پوست صدق نمی‌کند؛ زیرا درصد تغییرات تفاوت معنا‌داری با صفر ندارد و تخمین‌های نقطه‌ای از نظر بزرگی مثبت هستند. در مرحله دیگر اهمیت باز شدن مدرسه در تشخیص تجمعی ADHD تحلیل می‌شود. نتایج بیانگر آن است که در مقایسه با ایالت‌هایی که بیشتر بسته بودند، کودکان در ایالت‌های باز کاهش کمتری را در بروز تجمعی ADHD تجربه کردند. اگرچه این تفاوت فقط برای دختران از نظر آماری معنا‌دار است. به عبارت دقیق‌تر دختران در ایالت‌های باز در بهار و تابستان 2020 کاهش در تشخیص‌های جدید را تجربه کردند، اما در پاییز و زمستان سال 2020 به گروهی که در معرض قرار نگرفته بودند، بازگشتند.

نتیجه‌گیری

درحالی‌که ممکن است شرایط همه‌گیری بر علائم ADHD تاثیر بگذارد، به‌احتمال زیاد آنها را تشدید کرده است. محققان در این مقاله اذعان دارند که کاهش تشخیص ADHD ناشی از کاهش تعداد کودکان مبتلا به علائم خاص ADHD نیست، بلکه بیشتر باید آن را به‌عنوان تغییر در ورودی‌های تشخیصی تفسیر کرد. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که کاهش آماری معنا‌دار و بزرگی در تشخیص تجمعی جدید ADHD ثبت شده که از مارس 2020 شروع شد و تا اوایل سال 2021 ادامه یافت. در تجزیه‌وتحلیل کلی، اثرات ناهمگن بر اساس نژاد /قومیت کودک تخمین زده شد و یافته‌ها نشان داد که کودکان سیاه‌پوست به‌طور قابل‌ توجهی کمتر از کودکان سفیدپوست احتمال کاهش در میزان تشخیص ADHD را داشتند و درصد کاهش کلی در میان کودکان اسپانیایی‌تبار و سفیدپوست بیشترین میزان را داشت. از آنجا‌ که مدارس و معلمان ورودی‌های مهم فرآیند تشخیص ADHD هستند، بررسی شد که چگونه تحصیل غیرحضوری در طول شروع همه‌گیری کووید 19 ممکن است در کاهش تعداد تجمعی نرخ تشخیص جدید نقش داشته باشد. علاوه بر این، اثرات رفاهی ممکن است بر اساس جنسیت متفاوت باشد، با توجه ‌به ادبیاتی که نشان می‌دهد پسران اغلب بیش از حد مبتلا به ADHD هستند و دختران کمتر تشخیص داده می‌شوند. این کار همچنین به سایر تحقیقات خارج از ADHD کمک می‌کند که سیاستگذاران چه تمهیداتی را هنگام دور شدن از مدرسه حضوری برای محافظت از سلامت عمومی بیندیشند. اقدامات دشواری وجود دارد که سیاستگذاران باید بر اساس شواهد کمی پیامدهای کوتاه‌مدت و بلندمدت در مورد آن انجام دهند. این شواهد برای مدیریت آینده تصمیم‌گیری اضطراری ملی و همچنین برای مطالعات اقتصادی که نقش والدین و مدارس را در سلامت کودکان ارزیابی می‌کند، مهم خواهد بود.