تئاتر رویاها

رضا طهماسبی: کوه‌های بلند و برف‌گیر داووس در سوئیس هرسال میزبان نزدیک به سه هزار نفر از اثرگذارترین رهبران جهان، سیاستمداران، اقتصاددانان، مدیران شرکت‌ها، کارآفرینان، فعالان زیست‌محیطی، فعالان اجتماعی و حقوق بشر، هنرمندان و دیگر چهره‌های شناخته‌شده‌ای است که چند روزی در نشست‌های پرشمار و متعدد، مسائل مهم پیش روی جهان را به بحث و بررسی می‌گذارند. بخشی از مهمانان از سوی برگزارکنندگان به حضور و سخنرانی دعوت می‌شوند و تعداد زیاد دیگری با عضویت و پرداخت هزینه نسبتاً بالا، راه خود را به کوه‌های آلپ باز می‌کنند تا از نزدیک این رویداد مهم اقتصادی و سیاسی را ببینند و در میزگردها حضور داشته باشند. داووس حالا به یکی از اثرگذارترین مجامع بین‌المللی جهان تبدیل شده است؛ صحنه‌ای منحصربه‌فرد با محتوایی کم‌نظیر. داووس شاید در انظار عمومی اهمیتی چون مجمع عمومی سازمان ملل نداشته باشد اما احتمالاً از نظر محتوا بسیار بالاتر از نشستی است که در آن فقط بیانیه‌های سیاسی خوانده می‌شود و قدرت‌های پوشالی به رخ کشیده می‌شود. در داووس سخنرانی‌ها نغزتر و هدفمندتر و قدرت کشورها و شرکت‌ها واضح‌تر و شفاف‌تر است، حاضران صندلی‌ها را ترک نمی‌کنند و خواب‌شان نمی‌برد. داووس طی این سال‌ها، به‌ویژه بعد از بحران مالی 2008 اهمیتی دوچندان در اقتصاد پیدا کرده است. برای همین است که هیچ دولت و کشوری نمی‌تواند به آن بی‌اعتنا باشد و از فرصت مغتنم حضور در آن بگذرد؛ مگر ما، آن هم به بهانه یک تغییر ساختار سازمانی. قرمزپوشان منچستری، ورزشگاه تیم‌شان را تئاتر رویاها می‌نامند. ورزشگاهی که تیم‌شان، که سال‌ها پیش از سوی کارگران راه‌آهن برپا شد، به سختی پا گرفت، باخت، ورشکسته شد اما از میدان به در نرفت و اکنون بازی در آن برای هر فوتبالیست و حضور در آن برای هر فوتبال‌دوستی آرزوست. زمینی که در آن بزرگ‌ترین اسطوره‌ها و قهرمانان بازی می‌کنند. مجمع جهانی اقتصاد هم نشستی بود که کلاوس شواب، حدود نیم‌قرن قبل، آن را برپا کرد و امروز صحنه بازیگری بزرگ‌ترین متفکران اقتصادی و سیاسی است. امسال جای ما در تئاتر رویاهای اقتصاد جهان خالی‌تر از همیشه بود.