دوران سرکشی

شش ماه از سال 1399 در سایه سنگین کرونا، تحریم و تورم گذشته است. تحریم و تورم برای شهروند ایرانی ناآشنا نبود اما تا این اندازه هم سخت و نفسگیر نبود. کرونا هم تا آنجا که توانسته فشار بر گلوی شهروند ایرانی را بیشتر کرده است. نیمه دوم سال در حالی شروع شده که نه‌تنها پایانی برای کرونا متصور نیست که هشدارها از آغاز موج سوم با شروع فصل سرما حکایت دارد، روند تورم فزاینده است و هشدارها از افزایش حجم بالای نقدینگی در هر روز حکایت دارد و تحریم‌ها هم یک‌تنه توسط ایالات متحده بیشتر و سنگین‌تر می‌شود.

نیمه دوم برای ما سرشار از ابهام و پیش‌بینی‌ناپذیری است. روزنه‌های امید کم‌سوتر از همیشه‌اند و راه مه‌آلودتر. انتظارات چشم‌انداز تورم بالاتر دارد و نوسان‌های بیشتر و پردامنه‌تر. اما اگر درمانی برای کرونا پیدا شود، یا نتیجه انتخابات ایالات متحده به نحوی رقم بخورد که تحریم‌ها برداشته شود، احتمال کم شدن فشارها و بازگشت امید و شکل‌گیری یک چشم‌انداز مثبت حداقلی وجود دارد. به نظر می‌رسد استثنائاً این‌بار احتمال مثبت شدن عوامل بیرونی خارج از اختیار بیشتر باشد تا عوامل درونی. بعید است سیاستگذار در روندی که در پیش گرفته، تغییر بدهد مگر به اجبار. با این همه دیگر عوامل شاید برای خروج از این شرایط لازم باشند اما کافی نیستند. آنچه در درازمدت به بهبود اقتصاد ما کمک می‌کند اصلاح ساختار و برپا کردن نظام اقتصادی برپایه یک نظریه کارا و بهره‌ور اقتصادی و بیرون آوردن اقتصاد از زیر سایه سیاست و ایدئولوژی است.