وعده سر خرمن

طبیعی است که نامزدهای یک رقابت انتخاباتی برای پیروز شدن در آن، شعارها و وعده‌هایی بدهند که دل رأی‌دهندگان را برباید و آنان را به نوشتن نام نامزد موردنظر روی برگه رأی مجاب کند. شعارها و وعده‌های داده شده توسط کاندیداها در انتخابات مختلفی که در نظام سیاسی ما برگزار می‌شود، گاهی نشان از ناآگاهی نسبت به جایگاهی دارد که برایش رقابت انتخاباتی درگرفته است. با این همه زمانی که پای مسند ریاست‌ قوه مجریه به میان می‌آید، سر دادن شعارهای فضایی و وعده‌های تخیلی نگران‌کننده است؛ چون ناآگاهی حتی برای نامزد تصدی این جایگاه مهم هم می‌تواند بسیار خطرناک است، چه برسد به این که چنین کاندیدایی به لطف وعده‌های پوپولیستی به پیروزی هم برسد.احتمالاً همه شعار کشیدن دیوار بین آمریکا و مکزیک به یاد می‌آورند که یکی از وعده‌های دونالد ترامپ در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا بود. او در نهایت رئیس‌جمهور شد و اگر چه برابر انتظار به این وعده وفا نکرد، که اساساً از انجامش ناتوان بود، اما در نهایت اقداماتی به همان اندازه خطرناک را در پیش گرفت.حالا هم جامعه رأی‌دهندگان در کشور ما باید در نظر داشته باشند که بیان شعارهای پوپولیستی مانند وعده یارانه بالا، مسکن ارزان، وام‌های کلان و بهبود سریع اقتصاد جز عوامفریبی نیست و به فرض برنده شدن نامزد موردنظر، راهی به تحقق آن وجود ندارد. اما این تنها یک‌سوی ماجراست، سوی بدتر این است که ناآگاهی (و عوامفریبی در حالت بدبینانه‌اش) می‌تواند زمینه‌ساز اقداماتی با پیامدهای منفی بالا و جراحت‌های عمیق بر تن اقتصاد کشور باشد.