مورد رولاند فرایر

کودکی سختی داشت؛ در خانواده‌ای فقیر به دنیا آمد، مادرش، خانه و زندگی را ترک کرده بود و پدرش کتکش می‌زد. به کارهای خلاف کشیده شد و در نوجوانی همنشین خلافکاران بود. وقتی نبود، می‌شد در جمع دلالان مواد مخدر پیدایش کرد. یک پای ثابت نزاع‌های محلی بود و در دعوا بر سر قلمرو موادفروشان چیزی کم نمی‌گذاشت.

بعدها کمی سربه‌راه‌تر شد و برای به دست آوردن پول، کیف‌دستی تهیه می‌کرد و می‌فروخت. یک‌بار یکی از دوستانش پرسید «هی پسر در 30‌سالگی کجا ببینمت؟» او پاسخ داد «احتمالاً تا آن زمان زنده نخواهم بود.» اما زمانه روی خوش‌اش را به رولاند فرایر نشان داد. در 30‌سالگی، جوان‌ترین آفریقایی-آمریکایی بود که استاد دائم اقتصاد در دانشگاه هاروارد شده بود. در همان سال، هفته‌نامه اکونومیست او را در جمع یکی از هشت اقتصاددان ممتاز جوان قرار داد. او همچنین جایزه مک‌آرتور برای نخبگان را نیز دریافت کرد.

او که به خوبی فوتبال و بسکتبال بازی می‌کرد، بورسیه ورزشی دانشگاه تگزاس در آرلینگتون را دریافت کرد. ورود فرایر به این دانشگاه اولین نقطه عطف در زندگی او را رقم زد. فرایر تصمیم گرفت به تحصیل علم بپردازد. پس از دو سال و نیم توانست وارد دانشگاه پن‌استیت شود؛ جایی که در سال 2002 دکترای خود را دریافت کرد. پس از آن، او پسادکترای خود را از دانشگاه شیکاگو و تحت نظر گری بکر، برنده نوبل اقتصاد، دریافت کرد. پس از آن به مدت سه سال به پژوهش در دانشگاه هاروارد پرداخت و سپس توانست استاد دانشگاه هاروارد شود.

در 24 آوریل سال 2015، انجمن اقتصاددانان آمریکا رولاند فرایر را برنده جایزه جان بیتس کلارک آن سال اعلام کرد. این مدال که پس از جایزه نوبل بااعتبارترین نشان علمی است، برای اولین‌بار بود که به یک سیاه‌پوست اعطا می‌شد. مدال کلارک که به تاثیرگذارترین اقتصاددانان آمریکایی زیر 40 سال اعطا می‌شود، به دلیل مطالعات نوآورانه در زمینه اقتصاد، تحصیلات و نابرابری نژادی به فرایر اعطا شد.

انجمن اقتصاد آمریکا در این زمینه نوشت: «تحقیقات نوآورانه و مبتکرانه فرایر، فهم ما را از ریشه‌ها، میزان و تداوم نابرابری نژادی در آمریکا افزایش داده است. او به پیشرفت چشمگیری در خصوص ارزیابی و تفکیک سیاست‌های کارا و بی‌اثر در بهبود نتایج تحصیلی و فرصت‌های اقتصادی برای کودکان محروم دست یافته است. مطالعات تجربی و نظری فرایر در خصوص فرضیه «رفتار کردن مانند یک سفیدپوست»، دید جدیدی در خصوص مشکلات موجود در زمینه افزایش تحصیلات گروه‌های اقلیت و محروم اجتماعی فراهم کرده است. فرایر پیشروترین اقتصاددانی است که در زمینه اقتصاد نژاد و اقتصاد تحصیلات مطالعه می‌کند، و مهم‌ترین مطالعات در زمینه مبارزه با تبعیض نژادی، یکی از عمیق‌ترین و دیرینه‌ترین مشکلات اجتماعی در آمریکا را در سال‌های اخیر ارائه داده است. او توانسته است به کمک تسلط یافتن بر ابزارهای مختلف موجود در رشته‌های علمی گوناگون، به حل موضوعات تحقیقاتی پیچیده بپردازد. او آزمون‌های تجربی متقاعدکننده‌ای در مدارس آمریکا برای ارزیابی مداخلات در سیستم تحصیلی تنظیم کرده است. در سال 2008، او آزمایشگاهی در دانشگاه هاروارد تاسیس کرد که به او در پیگیری تحقیقاتش کمک می‌کرد. او مفاهیمی از روانشناسی را به کار گرفته است تا بتواند مدل جدیدی از تبعیض را تنظیم کند، و از تحقیقات آرشیو برای فهم ریشه‌های تبعیض‌ نژادی بهره برده است.»

فرایر در تحقیقات خود به دنبال توضیحی برای عملکرد ضعیف‌تر کودکان سیاه‌پوست نسبت به کودکان سفیدپوست در طول زندگی و اینکه چرا عده معدودی، مثل او، می‌توانند بر پیشینه سخت خود غلبه کنند، پرداخته است. یکی از مطالعات اولیه او به این مساله می‌پرداخت که چرا کودکان سیاه‌پوست عملکرد ضعیف‌تری نسبت به سفیدپوستان در مدرسه دارند. او دریافت که با کنترل متغیرهایی مانند درآمد، این کودکان در دوران مهدکودک تفاوت معناداری با یکدیگر نداشته‌اند. اما در طول زمان، دانش‌آموزان سیاه‌پوست تقریباً در تمامی زمینه‌ها از همتایان سفیدپوست خود فاصله گرفتند. در اواسط کلاس سوم (حدود 9سالگی)، سیاه‌پوستان 20 درصد کمتر از سفیدپوستان توانایی انجام اعمالی مانند ضرب و تقسیم را داشتند. یک فرضیه برای توضیح این تفاوت عملکردی این بوده است که دانش‌آموزان سیاه‌پوست درس نمی‌خوانند، زیرا کسانی که این‌گونه عمل می‌کنند توسط دوستانشان متهم به «رفتار کردن مانند یک سفیدپوست» می‌شوند و از جمع دوستانشان طرد می‌شوند. فرایر روش بدیعی برای آزمون این مساله ابداع کرد. او برای اندازه‌گیری میزان محبوبیت دانش‌آموزان، یک پرسش‌نامه طرح کرد و از هر دانش‌آموز تعداد و نام دوستانش را می‌پرسید. همچنین، برای حذف امکان تقلب و دروغگویی، تنها در حالتی ادعای دوستی را واقعی برآورد می‌کرد که هر دو طرف رابطه نام یکدیگر را به عنوان دوست برده بودند. نتایج او نشان داد که فرضیه اولیه صحیح بوده است: دانش‌آموزان دبیرستانی سیاه‌پوست که نمرات بالایی داشتند، دوستان کمتری از همتایان خود که نمرات پایینی می‌گرفتند، داشتند. برای دانش‌آموزان سفیدپوست، برعکس این مساله مشاهده می‌شد.

سوال مهمی که در پی این مشاهده پیش می‌آمد این بود که چگونه می‌توان با وجود این مساله، دانش‌آموزان سیاه‌پوست را به درس خواندن تشویق کرد. فرایر پیشنهاد داد جایزه نقدی کمی برای دانش‌آموزانی که به هدف‌های مشخصی می‌رسند، مانند حفظ کردن برنامه مدرسه، در نظر گرفته شود. نتایج نشان داد این اقدام به شکل شگفت‌آوری موثر بوده است. یکی از مطالعات فرایر در مدرسه ابتدایی هیوستون نشان داد که با هر 10 درصد افزایش جایزه نقدی، دانش‌آموزان 7 /8 درصد تلاش بیشتری از خود نشان می‌دادند (برای مقایسه می‌توان برنامه انگیزشی در بزرگسالان را در نظر گرفت که افزایش مشابهی در دستمزد آنها تنها موجب 2 /3 درصد تلاش بیشتر می‌شد).

چالش دیگر فرایر، مطالعه نابرابری نژادی خارج از محیط مدرسه بود. او در نظر داشت که این موضوع را مطالعه کند که آیا در تیراندازی پلیس تحت تاثیر تبعیض نژادی است. این مساله از آنچه به نظر می‌رسد بسیار پیچیده‌تر است. نشان دادن این مساله که پلیس‌ها به احتمال بیشتری به شهروندان سیاه نسبت به شهروندان سفید تیراندازی می‌کنند (که در حقیقت هم همین‌گونه است) کافی نیست. این مساله باید نشان داده شود که تحت شرایط مشابه، پلیس‌ها به احتمال بیشتری به سیاه‌پوستان نسبت به سفیدپوستان تیراندازی می‌کنند. به همین منظور، نیاز است که از داده‌های پلیس استفاده شود تا بتوان عواملی را که بر تصمیم پلیس در تیراندازی تاثیر می‌گذارد (مانند اینکه آیا مظنون در زمان دستگیری تفنگ داشته است) کنترل کرد. فرایر اعتقاد داشت نتایج این مطالعات می‌تواند به پلیس در فهم راه‌هایی برای کاهش قربانیان کمک کند، به همین منظور بیش از سه هزار ساعت را به کمک شاگردانش به جمع‌آوری داده از گزارش‌های پلیس اختصاص داد. او نتایج به‌دست‌آمده در این زمینه را «شگفت‌آورترین نتیجه در طول دوران کاری‌اش» توصیف می‌کند. مطالعات او که به بررسی بیش از هزار تیراندازی در 10 اداره پلیس در تگزاس، فلوریدا و کالیفرنیا می‌پرداخت، برخلاف باور بسیاری از مردم آمریکا بود. نتایج او تایید می‌کرد که با زنان و مردان سیاه‌پوست به گونه‌ای متفاوت در زمینه اجرای قانون برخورد شده است: با کنترل کردن شرایطی که متهم با پلیس روبه‌رو شده است، سیاه‌پوستان با احتمال بیشتری توسط پلیس بازرسی می‌شوند، به آنها دستبند زده می‌شود، یا به آنها اسپری فلفل پاشیده می‌شود. با این حال، در خصوص تیراندازی توسط پلیس، مطالعه وجود تبعیض نژادی را تایید نمی‌کرد. این نتیجه خلاف تصور عمومی را می‌توان به این موضوع نسبت داد که مطالعه فرایر تعداد زیادی از موارد تیراندازی پلیس را، شامل مواردی که منجر به مرگ نشده است، بررسی می‌کرد؛ در حالی که، مواردی که در رسانه‌ها بازتاب می‌یابد تعداد محدودی از آن نمونه بزرگ هستند.

فرایر سوال‌های دیگری را نیز در این زمینه مطرح کرد. او با مطرح کردن این پرسش که آیا در شرایطی که انتظار می‌رود یک افسر پلیس اقدام به تیراندازی کند، اما از آن صرف‌نظر می‌کند تبعیض نژادی وجود دارد، ادعا می‌کند تیراندازی پلیس تنها بخشی از یک تصویر کلی‌تر هستند. به منظور پاسخ به این پرسش، فرایر تحقیقاتش را به شهر هیوستون محدود کرد. او موارد مختلفی را که منجر به دستگیری متهم شده بود، و متهم در پی آن به مواردی مانند تلاش برای قتل پلیس یا فرار از دست پلیس متهم شده بود تحت عنوان مواردی که استفاده از تیراندازی توسط پلیس توجیه‌پذیر بوده است طبقه‌بندی کرد. فرایر نشان داد که در چنین مواردی، اگر مظنون سیاه‌پوست بوده است، افسر پلیس با احتمال 20 درصد کمتر به او شلیک می‌کرده است. با بررسی شرایط متعدد، فرایر نشان داد که سیاه‌پوستان یا به احتمال کمتری مورد تیراندازی پلیس قرار می‌گرفتند یا تفاوتی بین سیاه‌پوستان و سفیدپوستان مشاهده نمی‌شد. با این حال، نتایج او باور عمومی را که معتقد به تبعیض نژادی پلیس در برخورد با متهمان است رد نمی‌کند. در واقع، در میان 6 /1 میلیون موارد مختلفی که منجر به دستگیری متهم شده است، تنها در 507 مورد پلیس تیراندازی کرده است. در بقیه مواردی که پلیس تیراندازی نکرده است، تبعیض نژادی در رفتار پلیس مشاهده می‌شود.

او یک توضیح برای این مشاهده را به هزینه‌ای که پلیس‌ها برای اعمال خود می‌پردازند نسبت می‌دهد. زمانی ‌که افسران پلیس به شکل نابجا از اسلحه خود استفاده می‌کنند با مجازات‌های قانونی مواجه می‌شوند. با این حال، استفاده نابجا از سایر رفتاری خشونت‌آمیز به ندرت منجر به پیگیری قانونی می‌شود. او بر اهمیت این موضوع تاکید می‌کند، زیرا رفتار خشونت‌آمیز پلیس می‌تواند منجر به صدمات روحی جدی به جوانان بسیاری شود.

پیشرفت‌های چشمگیر فرایر به عنوان یک اقتصاددان جوان، در سال 2017 وارد نقطه عطفی شد. در این سال، روزنامه دانشجویی دانشگاه هاروارد مجموعه شکایاتی را علیه این استاد هاروارد منتشر کرد. در یکی از این شکایات، خانمی که در آزمایشگاه فرایر کار می‌کرد او را متهم به آزار جنسی کرد. پس از آن، اتهام‌های مشابهی از سوی زنان دیگر نیز مطرح شد. به دنبال این شکایات، هاروارد به تحقیق در خصوص این مساله پرداخت. این شکایات به قانونی که تبعیض جنسیتی را در موسسات آموزشی که بودجه دولتی دریافت می‌کنند ممنوع می‌کند، استناد می‌کردند. در سال 2018، زمانی که اولین تحقیقات در این زمینه به نتیجه رسید، رولاند فرایر به نقض قوانین دانشگاه در هفت مورد متهم شد. او متهم به ایجاد محیطی خصمانه در دانشگاه علیه زنان شده بود که مملو از سخنان جنسی و تهدیدآمیز بوده است. تحقیقات فرایر را متهم به آزار جنسی چهار خانمی که در آزمایشگاه تحقیقاتی تحصیلات کار می‌کردند، که زیر نظر فرایر اداره می‌شد، می‌دانست. فرایر متهم شده بود که با رفتار خود منجر به ایجاد مشکل برای چندین زن در پیگیری حرفه و مطالعاتشان شده است.

این اتهامات در زمانی مطرح شد که فرایر یکی از بالاترین حقوق‌ها را در میان استادان هاروارد می‌گرفت. وارد شدن اتهامات آزار جنسی به یک استاد اقتصاد، جرقه‌ای بود که منجر به ابراز نارضایتی بسیاری از خانم‌های فعال در این رشته نسبت به نابرابری‌های دیرینه در این حرفه شد. در آن سال، انجمن اقتصاددانان آمریکا فرایر را برای عضویت در کمیته اجرایی نامزد کرد. این مساله باعث شد تا مجمع سالیانه انجمن اقصاددانان آمریکا به محفلی برای اعتراض نسبت به تبعیض‌های موجود علیه زنان در رشته اقتصاد، که منجر به گوشه‌گیری و بیرون رفتن بسیاری از آنها از این رشته شده است، تبدیل شود. بسیاری از زنان حاضر در این نشست به نقل مواردی از تبعیض که آنان را مورد هدف قرار داده بود پرداختند. بن برنانکی، رئیس پیشین فدرال‌رزرو و رئیس وقت انجمن در این زمینه بیان کرد که اقتصاد «متاسفانه شهرتی برای خشونت نسبت به زنان و گروه‌های اقلیت دارد». سوزان آتی، اقتصاددان استنفورد، هم گفت؛ من برای شرکت در نشست‌های اقتصادی با همکارانم لباس مردانه می‌پوشیدم، و همیشه نگرانم چون کسی متوجه نیست که من یک زن هستم. حاضران نشست، همچنین نسبت به نامزدی فرایر برای سمت اجرایی در این انجمن اعتراض کردند. جنیفر دولیک، استاد دانشگاه تگزاس ای‌اندام، سکوت انجمن اقتصاددانان را محکوم کرد و این انجمن را نسبت به این مساله پاسخگو دانست. الیور بلانچارد، رئیس پیشین این مجمع در پی این شکایات اعلام کرد که این انجمن از فرایر درخواست کرده است که از سمت پیشنهادی استعفا دهد. او نسبت به این مساله که دغدغه‌ها و مسائل زنان جدی‌تر گرفته شده است ابراز خوشحالی و بیان کرد که انجمن اقتصاددانان آمریکا نیز در این زمینه نقش مهمی ایفا کرده است. لیزا کوک، از اقتصاددانان برجسته زن سیاه‌پوست، از تلاشی که زنان برای محکوم کردن فرایر کردند تجلیل کرد. او این مساله را شروعی برای تغییرات جدی‌تر عنوان کرد. نابرابری و تبعیض جنسیتی همواره در رشته اقتصاد وجود داشته است: تنها یک‌سوم افرادی که دکترا دریافت می‌کنند زن هستند، و تنها 23 درصد استادان در این رشته زن هستند. بسیاری از اقتصاددانان مرد اما ادعاهای تبعیض جنسیتی را رد می‌کردند و آن را به تفاوت در علایق و توانایی‌ها نسبت می‌دادند. با این حال، مطالعاتی که در سال‌های اخیر در این زمینه انجام شده است، نشان از وجود تبعیض جنسیتی در تمامی سطوح این رشته دارد، از کلاس‌های کارشناسی تا تصمیم در خصوص اعطای استاد دائمی دانشگاه.

در ماه مارس آن سال، انجمن اقتصاددانان آمریکا نتایج یک نظرسنجی را منتشر کرد که نشان‌دهنده وجود تبعیض و آزار جنسی علیه زنان در رشته اقتصاد بود. این انجمن همچنین اعلام کرد که در نظر دارد برخی از سیاست‌های خود را در این زمینه تغییر دهد، که شامل اقدامات جدیدی برای برخورد با اعضایی که متهم به بدرفتاری شده‌اند و اخراج آنان بود.

در سال 2019، هاروارد فرایر را به مدت دو سال از دانشگاه تعلیق کرد. در این مدت، گروه تحقیقاتی‌اش در آزمایشگاه تحصیلات تعطیل است و او قادر نیست با استفاده از منابع دانشگاه، تحقیقات انجام دهد. همچنین، پس از این مدت دوساله تعلیق و بازگشت به دانشگاه، او سمت سرپرستی یا مشاوره رساله‌های دانشجویی نخواهد داشت و تنها می‌تواند کلاس‌های کارشناسی و کارشناسی ارشد و دکترا تدریس کند، آن هم با حضور یک ناظر مشخص در کلاس. او قادر به برگزاری کارگاه نخواهد بود و نمی‌تواند دستیار آموزشی داشته باشد. آزمایشگاه تحصیلات، جایی که فرایر بیشتر مطالعات خود را در آنجا می‌گذراند نیز برای همیشه تعطیل شد. فرایر پس از علنی شدن اتهامات، در نامه‌ای به روزنامه نیویورک‌تایمز، از رفتار خود اظهار پشیمانی کرد و از تمامی افرادی که در آزمایشگاه او کار می‌کردند و از محیط آن صدمه دیده‌اند عذرخواهی کرد. با این حال، او اتهامات علیه خود را نپذیرفت و از پیشینه خود در استخدام، آموزش و ترفیع زنان دفاع کرد. او آزمایشگاه خود را محیطی توصیف کرد که منجر به پیشرفت بسیاری از زنان شده است. رئیس دانشگاه هاروارد، در خصوص مجازات در نظر گرفته‌شده بیان کرده است که پس از دو سال از بازگشت فرایر به دانشگاه، این موارد ممکن است مورد بازبینی قرار گیرد.