در خدمت و خیانت اینترنت

هرچه تعداد بیشتری از افراد در سراسر جهان به تجهیزات عصر دیجیتال دسترسی پیدا می‌کنند، نقش اینترنت در زندگی روزمره مردم پررنگ‌تر می‌شود. شهروندان کشورهای در حال توسعه و اقتصادهای نوظهور عقیده دارند اینترنت اثرات مثبتی بر اطلاعات، تحصیلات و اقتصاد و روابط آنها داشته است اما به‌رغم همه این محاسن، اثر کلی اینترنت را بر اخلاق منفی ارزیابی کرده و در مورد اثرات آن بر سیاست اتفاق نظری وجود ندارد. نظرسنجی اخیر موسسه پیو نشان می‌دهد 64 درصد از مردم در 32 کشور در حال توسعه یا نوظهور، اثر اینترنت بر آموزش را مثبت تلقی می‌کنند. 50 درصد عقیده دارند اینترنت بر ارتباطات شخصی اثر مثبتی داشته است و 52 درصد اثر آن را بر اقتصاد مثبت ارزیابی می‌کنند. این در حالی است که 42 درصد اثر اینترنت بر اخلاق را منفی تلقی کرده و تنها 29 درصد عقیده دارند اثر اینترنت بر اخلاقیات نیز مثبت بوده است. به نظر می‌رسد افرادی که دسترسی به اینترنت دارند، نسبت به اثرات مثبت آن خوشبین‌تر از عده‌ای هستند که اصلاً امکان دسترسی به اینترنت را نداشته یا دسترسی محدودی دارند. البته دسترسی به اینترنت در مجموع نسبت به دهه‌های گذشته بسیار آسان‌تر شده است. در اکثریت کشورها دیگر نیاز به خط ثابت تلفن یا حتی اتصال با سیم برای دسترسی به اینترنت نیست و می‌توان به دنیای مجازی از طریق تلفن همراه نیز دسترسی داشت. اما هنوز هم کشورهای مختلف از این نظر بسیار متفاوت هستند و در تعدادی از کشورها، کمتر از 20 درصد مردم به اینترنت دسترسی دارند. میزان دسترسی مردم به اینترنت و سهولت این دسترسی، ارتباط مستقیمی با میزان رفاه اقتصادی در کشورها دارد. بیشترین استفاده اقتصادی از اینترنت در کشورهای در حال توسعه و اقتصادهای نوظهور، استفاده از خدمات مالی الکترونیک یا یافتن آگهی‌ها و شانس‌های شغلی جدید است. در این کشورها کمتر شغلی وجود دارد که امکان انجام آنلاین آن فراهم باشد و بیشترین استفاده‌ها به دریافت اطلاعات (خصوصاً اطلاعاتی در مورد علائم و راه‌های درمان بیماری‌ها که می‌تواند روشی خطرناک برای درمان باشد) مختلف و به اشتراک گذاشتن تجربیات در مورد موسیقی، فیلم، کتاب و‌... و البته استفاده از شبکه‌های اجتماعی و در ارتباط بودن با دوستان خلاصه می‌شود. هرچند در تمام کشورها، گروه سنی جوان، یعنی افراد بین 18 تا 34 سال، دسترسی و البته علاقه بیشتری به فعالیت اینترنتی دارند، اما همین دسترسی جوانان نیز بین کشورهای مختلف در حال توسعه و نوظهور بسیار متفاوت است. این تفاوت بین کشورهای آسیایی بیشتر مشاهده می‌شود. به عنوان مثال در حالی که در بنگلادش تنها 15 درصد جوانان به اینترنت دسترسی دارند، این رقم در تایلند به 83 درصد می‌رسد. همچنین با کاهش سطح تحصیلات، میزان دسترسی به اینترنت در تمام کشورها به طرز معناداری کاهش می‌یابد.