بیمه‌نشدنی‌ها در آمریکا

دهه‌هاست که آمریکایی‌ها به مناطق زیبایی نقل‌مکان می‌کنند که در برابر تغییرات اقلیمی شدید آب‌وهوایی آسیب‌پذیر هستند. فلوریدا که زمانی منطقه‌ای باتلاقی بود اکنون سومین ایالت پرجمعیت آمریکاست. این ایالت بیش از همه گردبادهای شدید همراه با طوفان را به خود می‌بیند. تا سال 2015 در کرانه‌های اقیانوس اطلس و خلیج فلوریدا املاکی با ارزش بیش از 13 تریلیون دلار ساخته شدند. اگر به شرق کشور بنگرید داستان مشابهی خواهید دید. منازل مسکونی در فضایی از شهر و مناطق وحشی با تعداد فراوان ساخته شده‌اند. در اینجا طبیعت و توسعه با یکدیگر همزیستی پر از اضطرابی دارند و به نظر می‌رسد که آتش‌سوزی‌های بزرگ فصلی هیچ‌گاه پایان نمی‌یابند. تغییرات اقلیمی تناوب رویدادهای شدید آب‌وهوایی را افزایش داده است. اما هزینه‌های مالی طوفان‌ها و آتش‌سوزی‌ها بیش از هرچیز به آن بستگی دارد که چند نفر تصمیم می‌گیرند در مناطق پرخطر خانه بسازند. اگر هزینه‌ها را با تورم تعدیل کنیم، تعداد فجایع با خسارت‌های میلیارددلاری در سال 2023 بیشتر از هر سال دیگری از زمان آغاز ثبت سوابق از سوی اداره ملی اقیانوس‌ها و جو آمریکا بوده است. مجموع خسارت‌ها به عنوان درصدی از تولید ناخالص داخلی در چهار دهه گذشته ثابت بود اما موارد استثنایی منطقه‌ای بزرگی دیده می‌شوند: خسارت سال گذشته طوفان فلوریدا بین 5 /7 تا 10 درصد تولید ناخالص داخلی آن ایالت بود. کسانی که از زیبایی‌های زندگی در مناطق پرخطر از جمله شکوه منظره اقیانوس بهره‌مند می‌شوند باید خود هزینه‌هایش را بپذیرند. اما هم دولت فدرال و هم دولت‌های محلی مانع از آن می‌شوند. آنها برای نرخ بیمه در چنین مکان‌هایی یارانه در نظر می‌گیرند یا آن را سرکوب می‌کنند. این امر ساخت‌وساز بی‌ضابطه را تشویق می‌کند. گزارش جدید گروه پژوهشی غیرانتفاعی بنیاد «خیابان اول» بیان می‌کند که اگر خطرات اقلیمی به درستی محاسبه شوند متوجه می‌شویم که حدود یک‌چهارم از املاک ساحلی ایالات‌متحده بیش از حد ارزش‌گذاری‌ شده‌اند. این 39 میلیون ملک نماینده حباب بیمه اقلیمی هستند که دولت در آن می‌دمد. بیمه‌گران خصوصی که داغ پرداخت خسارت‌های سنگین فجایع طبیعی را بر پشت دستانشان احساس کرده‌اند بازارهای پرمخاطره‌ای همچون فلوریدا و کالیفرنیا را ترک می‌کنند. صاحبان خانه‌ها از روی ناچاری به بیمه‌گران تحت حمایت دولت روی می‌آورند که پوشش کمتری را با قیمت بالاتر ارائه می‌دهند. وقتی این طرح‌ها نتوانند خسارات را جبران کنند مالیات‌دهندگان اغلب باید صورت‌حساب را بپردازند. با تداوم تغییرات اقلیمی، دامنه بخش‌های بیمه‌نشدنی آمریکا توسعه می‌یابد. در سطح فدرال هم برنامه ملی بیمه سیل که بیمه یارانه‌ای منازل در برابر سیل در مناطق پرخطر را ارائه می‌دهد تا خرخره در بدهی فرو رفته است. بنگاه فدرال مدیریت اضطرار آمریکا که این برنامه‌ را اجرا می‌کند قصد دارد نرخ‌ها را بالا ببرد تا خود را از اعسار بیرون بکشاند. اما مالکان املاک با ابطال بیمه‌نامه‌هایشان دست به اعتراض می‌زنند و سیاستمدارانی که وکلای آنها هستند تهدید به مداخله می‌کنند. این لجبازی در هر دو حزب دیده می‌شود. سیاستمداران ایالتی و ملی؛ چه دموکرات، چه جمهوریخواه ترجیح می‌دهند نرخ‌ها را به طور مصنوعی پایین، حوزه انتخابیه را راضی و پایه مالیاتی را دست‌نخورده نگه دارند. اما این کار کوته‌بینی است. تا زمانی که بهای فجایع طبیعی کمتر دیده شود افراد خطرپذیری بالایی خواهند داشت. معلوم نیست مالیات‌دهندگانی که در مناطق ایمن زندگی می‌کنند تا کی حاضرند یارانه بیمه مناطق پرخطر را بپردازند، به ویژه اگر دریافت‌کنندگان یارانه‌ها خود افراد ثروتمندی باشند. تحقیق سال 2007 اداره بودجه کنگره نشان می‌دهد 23 درصد از املاک ساحلی که یارانه سیل دریافت می‌کنند مسکن دوم هستند. در مقابل، سیاستگذاران باید به بیمه‌گران خصوصی اجازه دهند نرخ‌های صحیح را تنظیم کنند تا بتوانند پوشش‌ها را انجام دهند. حق بیمه واقعی جلوی ساخت‌وساز بی‌ضابطه را می‌گیرد. البته این کار به صاحبان املاک هم آسیب می‌رساند، بنابراین سیاستمداران احتمالاٌ مجبور می‌شوند بیمه سیل دولتی را حداقل به طور موقت ادامه دهند. در نهایت برخی آمریکایی‌ها در برابر امواج دریا، سیل‌های خروشان و شعله‌های آتش به محافظت نیاز دارند. دولت باید دوران گذار را تسهیل کند و به عنوان مثال منازل افرادی را که توانایی پرداخت حق بیمه ندارند، بخرد. هرچه سیاستمداران یارانه بیشتری به ساختمان‌های مناطق پرخطر بدهند صورت‌حساب‌ نهایی بزرگ‌تر خواهد شد.