قواعد خیابان

پیدایش بنگاه‌های مسافربری از قبیل اوبرو لیفت شرایط مساعدی را برای مسافران فراهم کرد اما این امر برای همگان مناسب نیست. تاکسی‌های رسمی از رقابت جدید ناراحت هستند. رانندگان تاکسی‌های اوبر از مزایای ناکافی گله دارند. اما تازه‌ترین عامل نگرانی، تاثیر این خدمات بر ترافیک است. شمار این‌گونه خودروهای خدماتی در لندن بین سال‌های 2013 و 2016 تا 66 درصد افزایش یافت و سرعت رفت و آمد در ساعات ترافیکی 20 درصد کمتر شد. همین اتفاق در منهتن روی داده است.

دولت‌ها حق دارند که نگران تاثیر این تاکسی‌ها بر ترافیک باشند. INRIX، بنگاه اطلاعاتی ترافیک برآورد می‌کند که افزایش مصرف سوخت، زمان تلف‌شده در ترافیک و بالا رفتن هزینه انتقال کالا روی هم‌رفته در سال گذشته 46 میلیارد دلار برای نیویورک و لندن هزینه داشته است. اما قانونگذاران پاسخ درستی به این موضوع نداده‌اند. شورای شهر نیویورک در 8 آگوست تصمیم گرفت تا برای اتومبیل‌های مسافربر مجوز یک‌ساله صادر کند. صادق خان شهردار لندن می‌گوید او نیز چنین قصدی دارد.

راه‌بندان روزانه   

می‌توان برای تعداد خودروهای مسافربر سقف گذاشت. از آنجا که نرخ فرسودگی شغلی در میان رانندگان این خدمات بالاست اعمال انقضای یک‌ساله برای مجوز آنها قطعاً تعداد کل این خودروها را کاهش خواهد داد اما تاثیر آن برای ساکنان حومه شهر که گزینه‌های کمتری برای حمل‌ونقل دارند منفی خواهد بود.

راه بهتر برای کاهش ترافیک شهرهای بزرگ آن است که برای خیابان‌ها عوارض وضع کنند. وقتی افراد در ساعات اوج ترافیکی از وسیله نقلیه شخصی استفاده می‌کنند با افزایش ترافیک برای دیگران هزینه ایجاد می‌کنند. وادار کردن رانندگان به پرداخت عوارض در زمان اوج ترافیک می‌تواند تا حدی عدم آرامش دیگر شهروندان را جبران کند و مردم را از رانندگی در ساعات شلوغی منصرف سازد.

لندن طرح عوارض ترافیکی را اجرا می‌کند اما این طرح که از سال 2003 معرفی شد سه اشکال دارد: واضح است که عوارض ترافیک باید در ساعات مختلف تغییر کند. در حال حاضر رانندگان مبلغ ثابت 50 /11 پوند را برای ورود به مرکز لندن می‌پردازند از این‌رو انگیزه‌ای ندارند که ساعات خلوت‌تر را برگزینند. سنگاپور مدل بهتری دارد. در این شهر خودروها به حسگرهای الکترونیکی مجهزند و هر بار که از زیر دروازه خاص در خیابان‌های شهر عبور کنند باید هزینه بپردازند. مقامات شهر می‌توانند با مطالعه جریان ترافیک هزینه‌های مناسبی را برای هر زمان و مکان تعیین کنند. دوم، دولت باید هزینه بیشتری را برای خودروهای مسافربر در نظر گیرد. آنها همانند تاکسی‌ها به سرعت این عوارض را به عنوان بخشی از هزینه کسب‌وکار قبول می‌کنند. لندن برعکس عمل می‌کند، تاکسی‌ها و مسافربرها از عوارض ترافیک معاف هستند.  

سوم، مقامات شهری باید بدانند که ترافیک و آلودگی دو مشکل جداگانه هستند. یک دلیل کاهش کارایی عوارض ترافیک در لندن آن است که خودروهای سبز استثنا می‌شوند. از آنجا که انواع خودروها در افزایش ترافیک و راه‌بندان مشارکت دارند همه باید عوارض ترافیکی بپردازند. تنظیم مقررات بر مبنای میزان آلایندگی یا وضع عوارضی جداگانه برای خودروهای آلاینده راه بهتری برای مقابله با آلودگی است. ترافیک هزینه اقتصادی زیادی دارد. اما مشکل شهرها صرفاً افزایش خودروهای مسافربر نیست. تعداد انواع خودروها در ساعات شلوغی زیاد می‌شود. پاسخ این مشکل اجرای سیاست هوشمندانه مالیاتی است نه تاریخ انقضا برای مجوزها.