پاشویه زمین

زمین تب دارد و این تب تا پایان قرن، چهار تا پنج درجه بالاتر خواهد رفت. یخ‌های قطب به سرعت آب می‌شوند. سطح آب اقیانوس‌ها بالا می‌آید. گونه‌های گیاهی و جانوری در معرض انقراض‌اند. آب نایاب شده است. توفان‌ها شدت می‌گیرند. جنگل‌ها، این ریه‌های زمین، در حال تخریب‌اند و خشکسالی و قحطی و بلایای طبیعی تا سال 2050، 200 میلیون نفر را آواره خواهند کرد. دولت‌ها سالانه میلیون‌ها دلار بهای گرمایش زمین را می‌پردازند. تخمین زده می‌شود که تا سال 2030، هزینه تغییرات ناخوشایند جوی برای اقتصاد جهان به 700 میلیارد دلار در سال خواهد رسید. حال زمین رو به وخامت است. جهان دیگر جای امنی برای زندگی نیست اما نه به دلایلی که شاخص رفاه لگاتوم می‌گوید. این بار، تهدید داعش و سارقان مسلح و خشونت‌های سیاسی نیست که جهان را به مکانی ناامن تبدیل کرده، بلکه این زندگی صنعتی است که با آسیب زدن به فرآیندهای طبیعی، خواب آسوده را نه فقط از سیاره زمین، که از یکایک موجوداتی که روی آن زندگی می‌کنند، می‌رباید.
جهان اما، از مصائب محیط‌زیست و آب و هوا بی‌خبر نیست اما به نظر می‌رسد گرفتارتر از آن است که به داد زمین برسد. در حالی که همه نگران تروریسم و گسترش دامنه فعالیت داعش هستند، گازهای گلخانه‌ای که مهم‌ترین مسبب گرمایش زمین و تغییرات جوی به شمار می‌روند همچنان رو به افزایش‌اند؛ پدیده‌ای که بیش از داعش جهان را تهدید می‌کند. دانشمندان می‌گویند اگر برای مهار روند گرم شدن زمین از طریق کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای، تدابیر موثری اتخاذ نشود، هوا تا پایان قرن حاضر، چهار تا پنج درجه سانتیگراد گرم‌تر خواهد شد.
در این میان، سازمان ملل متحد همه‌ساله تلاش می‌کند تا با برگزاری یک اجلاس بین‌المللی خواب جهان را بیاشوبد و دولتمردان و کارشناسان را به مقابله با تغییرات آب و هوایی متعهد و ملزم سازد. در همین راستا، برای چندمین بار نمایندگان کشورهای جهان در پاریس گرد هم آمدند تا برای بهبود حال زمین تدبیری بیندیشند. نمایندگان 195 کشور جهان، از جمله سران 150 کشور سی‌ام نوامبر (نهم آذرماه) در اجلاس بین‌المللی تغییرات آب و هوا حضور یافتند تا در چارچوب یک کنفرانس بین‌المللی تحت نظارت سازمان ملل درباره یک توافقنامه جهانی برای مهار گرمایش زمین مذاکره کنند. 170 کشور که نزدیک به 90 درصد از گاز آلاینده دی‌اکسید کربن را تولید می‌کنند، طرح‌ها و تعهدات خود را به سازمان ملل متحد ارائه کرده‌اند تا در اجلاس پاریس از آنها به عنوان مبنای انعقاد این پیمان بین‌المللی استفاده شود. آنها تعهد داده‌اند تا سال 2030، انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را کاهش دهند اما، کشورهای فقیر و در حال توسعه تعهد کشورهای صنعتی را در این زمینه ناکافی می‌دانند و سازمان‌های غیردولتی نیز بر این باورند که تعهد کلی کشورها برای مهار روند گرم شدن زمین راه به جایی نخواهد برد.
آنچه مسلم است حال زمین خوش نیست. اجلاس پاریس بهانه‌ای است تا شاید دنیا به فکر پاشویه تب زمین بیفتد.