نسل جدید
دوران انترنی
دوران انترنی که اغلب موقتی، بدون ضابطه و بدون دستمزد سپری می‌شود، در اغلب موارد مسیری مستقیم به سمت زندگی حرفه‌ای است.
دوران انترنی که اغلب موقتی، بدون ضابطه و بدون دستمزد سپری می‌شود، در اغلب موارد مسیری مستقیم به سمت زندگی حرفه‌ای است. در دوران انترنی به کارآموزان تذکر داده می‌شود با رسانه‌ها صحبت نکنند، همیشه مطیع باشند، و حتی در پوشیدن لباس نیز دقت کنند. به عنوان نمونه در دفتر جان بوهنر سخنگوی مجلس نمایندگان، انترن‌ها به تلفن و نامه پاسخ می‌دهند. این دفتر تابستان امسال 24 انترن را بدون دستمزد به کار گرفت. 534 عضو مجلس و سنا انترن‌های بیشتری دارند که تعداد آنها هیچ‌گاه مشخص نیست، چرا که کنگره از قانون آزادی اطلاعات معاف است. اما شاید تعداد انترن‌ها در بهار و تابستان به شش هزار نفر برسد. تنها در سال گذشته کاخ سفید، 429 انترن بدون دستمزد را به کار گرفت. دادگاه عالی نیز برنامه خود را دارد. در مجموع هر تابستان بین 20 تا 40 هزار انترن در ادارات دولتی واشنگتن، گروه‌های لابی‌کننده و بنگاه‌های غیرانتفاعی به کار مشغول می‌شوند.
دوران انترنی که نقطه قوتی در رزومه افراد محسوب می‌شود، هم‌اکنون در آمریکا و دیگر مناطق رواج زیادی یافته است. همین امسال حدود یک میلیون جایگاه شغلی توسط جوانان آمریکایی اشغال می‌شود. گوگل با وعده «انجام کارهای مهم و جالب» حدود سه هزار انترن را در تابستان استخدام کرد. در بروکسل و لوکزامبورگ، 1400 جوان تحصیل‌کرده دورانی پنج‌ماهه را در کمیسیون اروپا سپری می‌کنند. چهار شرکت بزرگ حسابرسی بیش از 30 هزار انترن را امسال به کار می‌گیرند. بانک چین برنامه‌ای هشت‌هفته‌ای دارد و علی‌بابا غول آنلاین خرده‌فروشی طرح‌هایی جهانی اجرا می‌کند. غول هندی فناوری «اینفوسیس» هر ساله 150 انترن را از نقاط مختلف جهان به بنگلور می‌کشاند.
از اینجا تا انترنی
واژه انترن در نقاط مختلف جهان معانی متنوعی دارد. به عنوان مثال در ژاپن انترن به معنای یک ارزیابی سه تا چهارروزه از توانایی‌های کارکنان بالقوه است. گاهی اوقات این تعریف گسترده‌تر می‌شود. در شرکت «فاکس کان» چین دانشجویان به همراه دیگر کارگران در خطوط مونتاژ وسایل الکترونیک کار می‌کنند و گاهی تعدادشان به 150 هزار نفر میرسد. اما در جهان غرب و بیشتر نقاط دنیا دوران انترنی به معنای اولین گام به سمت یک شغل دولتی است. اما این تعریف برای کارفرمایان و نسل جدید کارکنان به چه معناست؟
پزشکان اولین انترن‌ها بودند. اولین نمونه‌ها در گزارش هیات امنای بیمارستان بوستون در سال 1865 ذکر شده‌اند. از دهه 1930 ادارات دولتی شهرهای لس‌آنجلس، دیترویت، نیویورک و ایالت کالیفرنیا برنامه‌های انترنی اجرا کردند. تا سال 1956 تعداد این برنامه‌ها به 42 رسید و در سال 1960 اولین کارآموزان در کمیسیون اروپا به کار مشغول شدند. با گسترش بازوهای اجرایی دولتی شمار این کارآموزان از سه به 500 نفر در سال رسید. بنگاه‌ها از این برنامه‌ها پیروی کردند. بسیاری از آنها از قبل کارآموزانی داشتند که در حین کار برای دستیابی به صلاحیت لازم دستمزد دریافت می‌کردند. اما این شاگردی برای مشاغل کارگری بود، در حالی که دوران انترنی به منظور رسیدن به مشاغل اداری و بالاتر سپری می‌شد. در سال 1976 بیش از نیمی از اتاق‌های خبری تلویزیونی آمریکا از انترن‌ها استفاده می‌کردند که در دهه 1990 این کار به کل شبکه‌ها سرایت یافت. در حال حاضر طبق گزارش انجمن ملی دانشکده‌ها و کارفرمایان (NACE)، 63 درصد از دانشجویان آمریکایی قبل از فراغت از تحصیل حداقل یک بار دوره انترنی را تجربه کردهاند.
یکی از دلایل این امر افزایش تعداد فارغ‌التحصیلان آماده به کار است. در سال 1970 از هر 25 آمریکایی یک نفر مدرک کارشناسی داشت، اکنون این نسبت سه به یک است. بنابراین جویندگان کار باید به دنبال نقطه برتری باشند. ریچارد یک دلال ارز که پس از گذراندن 10 هفته کارآموزی در بانک لندن استخدام شد، می‌گوید: « اگر دوران انترنی را نگذرانده باشید، پیشنهاد کار دریافت نمی‌کنید.» فرآیند جهانی‌سازی این روند را پیچیده‌تر ساخته است. بیش از نیمی از انترن‌های هم‌دوره‌ای ریچارد از کشورهای دیگر آمده بودند.
روسای ریچارد که سی و چند نفر هستند، همگی مستقیماً از دانشگاه به بانک آمدند در حالی که اکنون همه کارکنان دوران انترنی را می‌گذرانند. طبق گزارش‌های بنگاه‌های پژوهشی هم‌اکنون یک‌سوم جایگاه‌های خالی شغلی بنگاه‌های بریتانیا با برنامه‌های انترنی پر می‌شوند. آگهی برای این جایگاه‌های شغلی حتی قبل از خالی شدن آنها آغاز می‌شود.
دوران انترنی مزایای زیادی دارد. کارمندان می‌توانند قبل از انتخاب مشاغل مختلفی را تجربه کنند، و کارفرمایان نیز روش مناسب‌تری برای غربالگری داوطلبان دارند. توسعه فرآیندهای خودکارسازی (اتوماسیون) و برون‌سپاری باعث شد تا مسوولیت‌ها و وظایف متنوع‌تر شوند، بنابراین نمی‌توان صرفاً با مشاهده رزومه کاغذی در مورد داوطلبان قضاوت کرد.
به گفته آمازون دوران انترنی «لوله‌ای حیاتی» برای استخدام است. در این شرکت انترن‌های سابق اکنون به مقام معاونت رئیس رسیده‌اند. پژوهش‌ها نشان می‌دهد بیش از یک‌چهارم انترن‌ها توانسته‌اند در همان محل کارآموزی خود به طور تمام‌وقت استخدام شوند. بیش از نیمی از کارکنان بانکداری سرمایه در گلدمن ساکس و مورگان استنلی از میان برنامه‌های انترنی انتخاب می‌شوند. اغلب فرآیندهای انتخاب در بانک‌ها هیجان‌انگیز و پرمنفعت و دستمزدهای آتی نیز سخاوتمندانه هستند. دانشگاه‌ها نیز برای توجیه افزایش شهریه‌ها از برنامه‌های انترنی استقبال می‌کنند و دانشجویان را به سمت مسیرهای شغل‌یابی می‌کشانند. ادارات خدمات شغلی دانشگاه آکسفورد یک «دفتر انترنی» تاسیس کردهاند که تلاش می‌کند موقعیت‌های شغلی را برای تعطیلات تابستانی دانشجویان و برای فارغ‌التحصیلان پیدا کند. دانشگاه استنفورد کمپ کوچکی در واشنگتن دارد که دانشجویان می‌توانند هنگام گذراندن دوران انترنی خود در پایتخت در آنجا زندگی کنند.
انگیزه دیگری که دانشکده‌ها و دانشگاه‌های آمریکایی ایجاد می‌کنند، معادل‌سازی واحدهای درسی با برنامه انترنی است که گاهی اوقات در طول ترم اتفاق می‌افتد. حتی در برخی رشته‌ها گذراندن دوره انترنی شرط فراغت از تحصیل است و دانشجویان در این دوران نیز شهریه دانشگاه را می‌پردازند.
کار بدون دستمزد
مشتاق‌ترین کارفرمایان انترن‌های بدون دستمزد در مشاغل بدون مهارت اما پرطمطراق دیده می‌شوند. به گفته یکی از کارآموزانی که چهار ماه خود را با یک عکاس پرافاده سپری کرده بود، «بدون انترن‌ها کل صنعت مد فرومی‌پاشد». به گفته او تماشای نمایش‌های چند میلیون‌دلاری و انعقاد قراردادها با وجود انجام کارهایی مانند تمیز کردن دستشویی، اتو کردن لباس و جابه‌جایی تجهیزات باز هم ارزشمند است. در عین حال برآورد می‌شود یک‌سوم افرادی که در صنعت مد کار می‌کنند، مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرند و در صورت گزارش دادن زندگی حرفه‌ای آنها به پایان میرسد.
انترن بدون دستمزد رویه‌ای عادی شده است. تا سال 1997 فقط 57 درصد از دانشجویان خبرنگاری آمریکایی می‌گفتند توانسته‌اند به عنوان انترن دستمزد بگیرند. این درصد تا سال 2010 به 34 سقوط کرد و امروزه خبرنگاران تازه‌کار هفت هفته را به عنوان انترن کار می‌کنند و 92 درصد از آنها دستمزدی نمی‌گیرند.
شاید تصادفی نباشد که تعداد انترن‌های بدون دستمزد با پرهزینه‌تر شدن و پیچیده‌تر شدن فرآیندهای استخدام افزایش یافته است. در سال‌های اخیر قوانین ضد تبعیض و اخراج ناعادلانه سختگیرانه‌تر شده‌اند و در بسیاری از کشورهای ثروتمند سطح حداقل دستمزدها بالا آمده است. هزینه‌های فزاینده مزایایی مانند مستمری، بهداشت و مرخصی زایمان فرآیند استخدام را دشوارتر کرد. بنابراین انترن‌ها می‌توانند جایگزین مناسبی باشند.
طرح «انترن ملی» ایرلند که در آن افراد بیکار تشویق می‌شدند، به ازای دریافت پنج یورو در هفته به اضافه مقرری تامین اجتماعی به کارآموزی بپردازند مورد انتقاد زیادی قرار گرفت. تعداد زیادی از صنایع به جای استخدام کارگران رده‌پایین به بهره‌برداری از انترن‌ها روی آوردند. در مشاغلی مانند رسانه‌ها، انتشارات، هنر و سیاست درصد انترنی منتج به شغل تمام‌وقت به 1/2 و کمتر رسید. کارفرمایان نیز برای نحوه ارائه طرح‌های انترنی نگرانی نداشتند. در برنامه انترنی کاخ سفید که با شعار «دسترسی رهبران آینده مملکت به مجلس» اجرا شد، در تابستان گذشته فرزندان وزیر سابق خزانه‌داری، رئیس دفتر سابق معاون رئیس‌جمهور و حامیان حزب دموکرات حضور داشتند. تحلیلی که نیویورک‌تایمز در مورد 1500 انترن بدون دستمزد در دفتر مایکل بلومبرگ شهردار وقت نیویورک انجام داد، حاکی از آن بود که از هر پنج نفر یک نفر توسط یکی از مقامات اجرایی توصیه شده بود. هم‌اکنون فرزندان شهردار جدید به عنوان انترن در شورای شهر کار می‌کنند.
دوران انترنی را می‌توان خرید. سازمان‌های زیادی در واشنگتن هستند که وعده می‌دهند در قبال دریافت هزینه به دانشجویان دوره انترنی بدهند. بزرگ‌ترین سازمان «واشنگتن سنتر» نام دارد که از سال 1975 تقریباً 50 هزار انترنی به فروش رسانده است. این سازمان برای هر دوره تابستانی 10هفته‌ای، 6200 دلار می‌گیرد و ادعا می‌کند برای مراجعانش در خزانه‌داری، اداره دولت و کاخ سفید جایگاه‌هایی پیدا کرده است.
موافقت با انترنی بدون دستمزد در آمریکا در سال 1947 آغاز شد و کارآموزان از شمول قانون کار خارج شدند. کارفرمایان انترن‌ها را نیز کارآموز می‌دانند، اما وزارت کار بیان می‌دارد که انترن کسی است که آموزشی معادل آموزش یک محیط علمی دریافت می‌کند، جای کارکنان دیگر را نمی‌گیرد و کار او مزیت مستقیمی برای کارفرما ایجاد نمی‌کند. بسیاری از بنگاه‌های آمریکایی این معیارها را رعایت نمی‌کنند و در سال‌های اخیر بیش از 30 مورد شکایت قانونی مشابه در دادگاه‌ها مطرح شده است. قوانین نیز تغییر یافته‌اند تا شفافیت بیشتری ایجاد شود. برخی کشورهای اروپایی نیز در این مسیر گام برداشته‌اند. در ایتالیا، اصلاحات قانون کار در سال 2013 کارفرمایان را موظف می‌کند ماهانه 300 یورو (در برخی مناطق تا 600 یورو) به انترن‌ها بپردازند. اسپانیا قراردادهای «آموزش و کارآموزی» سه‌ساله معرفی کرده است که در آن کارگران حداقل دستمزد را دریافت می‌کنند. اما این تحول آهسته است. همزمان دوران انترنی به جای اینکه درگاهی برای ورود جوانان با هر پیش‌زمینه‌ای باشد، به مانعی بر سر راه کسانی تبدیل می‌شود که رابطه و زد و بندی ندارند. پژوهش‌ها نشان می‌دهد برنامه‌های انترنی
به صورتی اجرا می‌شوند که کارفرمایان انترن‌های بااستعداد و انترن‌ها فرصت‌های مناسب را از دست می‌دهند. این کار عواقبی منفی برای پویایی اجتماعی دارد. به گفته یکی از معدود سناتورهایی که به انترن‌ها پول می‌دهد «عدم پرداخت دستمزد باعث می‌شود فقط افراد ثروتمند بتوانند از این برنامه‌ها بهره‌مند شوند. پولی که پرداخت می‌شود، اندک است اما آنقدر کافی هست که راه را برای مشارکت همگان باز کند.»
اندازه‌گیری عواقب انحراف از پرداخت دستمزد به انترن‌ها دشوار است، اما شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد دسترسی به مشاغل محدود‌تر شده و به نظر میرسد در میان کسانی که از دانشگاه فارغ‌التحصیل می‌شوند، پویایی اجتماعی کمتر شده است.
منبع: اکونومیست
دیدگاه تان را بنویسید