خوش درخشید
چرا از دولت رجایی به خوبی یاد می‌شود؟
دولتی که محمدعلی رجایی به عنوان ر‌ئیس‌جمهور و محمدجواد باهنر در قامت نخست‌وزیر تشکیل دادند، عمر کوتاهی داشت. کوتاه‌تر از آنکه امروز بتوان آن را با متر و معیار سنجید و سیاستگذاری‌هایش را به بوته نقد سپرد. دولتی که در کمتر از یک‌ماه از روی کار آمدنش، در یک عملیات تروریستی، راهبرانش به شهادت رسیدند، فرصتی بسیار کمتر از آنچه باید در اختیار داشت تا خودی نشان دهد.
از این رو شاید نتوان با خط‌کش سفت و سختی به قضاوت نشست که تصمیم‌های اقتصادی این دولت چه آثاری داشت و آنچه بر سازمان برنامه یا وزارت نفت رفت تا چه اندازه در ادامه مسیر این نهادهای اقتصادی موثر بود. محمدعلی رجایی و محمدجواد باهنر دو چهره ارشد این دولت به دست‌پاکی، ساده‌زیستی و غم مردم خوردن شهره بودند و با همین صفات از میان مردم رفتند. از رجایی، به عنوان رئیس دولت، آنچه در اذهان باقی مانده تصویر مردی ریزاندام اما باصلابت است که به سادگی هرچه تمام‌تر لباس پوشیده اما با اراده‌ای آهنین حرکت می‌کند. رجایی چه در دوران نخست‌وزیری‌اش در دولت بنی‌صدر و چه در دوران کوتاه ریاست‌جمهوری‌اش دغدغه‌ای جز بهبود وضعیت زندگی خانوار ایرانی نداشت. فارغ از این که چه سیاست‌هایی را برای نیل به این هدف برگزید، او به واقع در پی آرمان‌هایی چون کاهش فقر و از بین بردن نابرابری بود و برای رسیدن به این اهداف، از خودش شروع کرد.
شهریورماه، بعد از واقعه تلخ انفجار دفتر نخست‌وزیری، یادآور رجایی و باهنر به عنوان دو چهره محبوب و مقبول در حافظه جامعه ایرانی است. مردانی که دولتی را شکل دادند که به گفته حضرت حافظ «خوش درخشید ولی دولت مستعجل بود».
