بریده روزنامه

نوشت: ما سال‌هاست که رکورددار پرداخت یارانه انرژی هستیم و چشم‌مان را بر تبعات زیست‌محیطی آن می‌بندیم. همه‌ساله مبالغ قابل توجهی برای پرداخت دلار ارزان و وام کم‌بهره به تولیدکنندگان اختصاص می‌دهیم ولی چشم به روی سوءاستفاده‌های هنگفت ناشی از این رویه می‌بندیم. چرا صدها هزار کودک سرزمین‌مان مجبورند روزهای کودکی خود را در فضای افسرده‌کننده مدارس فرسوده و فاقد امکانات آموزشی و پرورشی بگذرانند؟ و خلاصه آنکه چرا پرداخت «یارانه سیاه» را بر «یارانه سپید» ترجیح می‌دهیم؟ چرا مباحثه پیرامون ریشه‌های بودجه‌ای و غیربودجه‌ای تشدیدکننده فقر آموزشی کودکان، فقط در زمان فجایعی مانند آتش‌سوزی مدرسه شین‌آباد به رسانه‌ها راه می‌یابد.

نوشت: اینکه پتروشیمی‌ها چه میزان از ارز بازار را تامین می‌کنند به میزان صادرات و نیازهایشان بازمی‌گردد. در زمستان، گاز خوراک برخی مجتمع‌های پتروشیمی و به تبع آن میزان تولید و صادرات این محصولات کم شد. آثار این کاهش درآمد در دو ماه اول سال پدیدار شد. احتمالاً صادرات پتروشیمی‌ها امسال به 12 میلیارد دلار می‌رسد که سه میلیارد دلار بیشتر از پارسال است. بخشی از این درآمد برای خریدهای خارجی هزینه و مابقی وارد بازار می‌شود. در صورت افتتاح میادین پارس جنوبی صادرات میعانات گازی و محصولات پتروشیمی افزایش می‌یابد اما در حال حاضر برخی فازهای پتروشیمی در حال احداث و راه‌اندازی است که نیاز ارزی آنها مستقل از شبکه بانکی و دولت توسط خود مجتمع‌های پتروشیمی تامین می‌شود.

نوشت: وام‌گیرندگان نیک می‌دانستند که اگر جریمه دیرکرد 10 درصدی هم شامل آنها شود، در سال 1392 که نرخ تورم 32 درصد بوده است، باز هم سود می‌برند. در چنین اوضاع و احوالی است که انواع فساد پدیدار می‌شود. یک فساد این است که بدهکاران بانکی وام را پس نمی‌دهند و با آن پول فعالیت‌های اقتصادی می‌کنند. فساد دیگر اینکه برخی وسوسه‌ها را به جان مدیران بانکی می‌ریزند و آنها را برای نادیده گرفتن قانون تشجیع می‌کنند و فساد سوم هم آنکه جرات افشاگری کامل از حکومت را می‌گیرند. عدم افشای کامل نام و شرح فساد 82 هزار میلیارد تومانی از طرف هر نهادی باشد جرات بدهکاران را بیشتر می‌کند. فساد بانکی را باید از ریشه خشکاند و آن هم از طریق آزادسازی فعالیت‌های بانکی و نرخ سود تحصیل می‌شود.

نوشت: اگر کشور برای حل بحران بیکاری به درمان ساختاری مشکلات اقتصادی نپردازد در آینده با بحران جدی مواجه می‌شویم. یکی از مهم‌ترین اقدامات برای غلبه بر بیکاری مبارزه با قاچاق است. این پدیده از جمله مهم‌ترین عوامل پیدا و پنهان بیکاری است. گزارش‌ها نشان می‌دهند که حجم واردات کالاهای قاچاق به کشور به 20 میلیارد دلار رسیده و این به معنی از بین رفتن سالانه 200 هزار فرصت شغلی و تضعیف قدرت رقابتی صنایع است. بنابراین چاره‌اندیشی برای رفع بیکاری از معبر مقابله با قاچاق می‌گذرد اما رویارویی با این پدیده که با فرآیندهای رانتی، فساد اداری و زد و بند همراه است اراده‌ای جدی می‌طلبد. چشم متقاضیان کار به اقدامات موثر قوای حکومتی است تا انگیزه‌های فعالیت سالم در جامعه تقویت شود.