تنوع تحسین‌برانگیز
نفت شیل
وال‌استریت به همان اندازه ماجراجویانی که در جست‌وجوی نفت زمین‌ها را حفاری می‌کنند در پی کسب منافع بیشتر است.
وال‌استریت به همان اندازه ماجراجویانی که در جست‌وجوی نفت زمین‌ها را حفاری می‌کنند در پی کسب منافع بیشتر است. تعجبی ندارد که جدال بر سر تامین مالی صنعت نفت شیل آمریکا به مراحل ناشایست رسیده است. در یک طرف فروشندگان محصولات مالی کوتاه‌مدت از جمله آقای دیوید اینهورن مدیر صندوق تامین هستند که استدلال می‌کنند فرآیند فراکینگ یعنی کسب و کار استخراج نفت از سنگ‌ها با استفاده از آب، شن و مواد شیمیایی گودالی بی‌انتهاست که تاکنون پول نقد زیادی را بلعیده است.
در گوشه دیگر پیشتازان عرصه صنعت نفت آمریکا قرار دارند که عقیده دارند با وجود کاهش بهای نفت از بشکه‌ای 100 دلار در سال گذشته به بشکه‌ای 57 دلار در زمان حال، باز هم صنعت نفت شیل رو به شکوفایی خواهد گذاشت. این صنعتگران نفتی تحت حمایت تعداد زیادی از سرمایه‌گذاران قرار دارند که هنوز به بنگاه‌های نفت شیل پول تزریق می‌کنند. از ماه دسامبر تاکنون حدود 35 میلیارد دلار به شکل سهام و اوراق قرضه جمع‌آوری شده است.
هر دو طرف در استدلال خود حق دارند. خوش‌بین بودن درباره چشم‌انداز درازمدت انرژی شیل منطقی است و البته باید در مورد تعداد زیاد بنگاه‌های استخراج در زمان حال نگران بود. نفت شیل اهمیت دارد. این صنعت رشد زیادی داشته است. بنگاه‌های بورسی بزرگ نزدیک به نیم تریلیون دلار سرمایه را به سمت آن سرازیر کرده‌اند. بخش بزرگی از این پول از طریق اوراق قرضه پرخطر جمع‌آوری شده است. اگر بنگاه‌های خصوصی را هم به آن اضافه کنیم در مجموع میزان بدهی‌های بنگاه‌های نفت شیل به اندازه بدهی کشور یونان می‌رسد. پس از حفاری‌های انجام‌شده در تگزاس و داکوتای شمالی، این بنگاه‌ها پنج درصد از کل نفت جهان را تولید می‌کنند. سلامت بنگاه‌های نفت شیل کلیه افراد در سراسر جهان از رانندگان کشورهای عربی تا شیوخ عربستان سعودی تا مصرف‌کنندگان آسیایی را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
دلیل خوش‌بینی به انرژی شیل آن است که این صنعت در پاسخگویی به کاهش بهای نفت بسیار زیرکانه عمل می‌کند. به خاطر افزایش مخارج در سال‌های 2014-2011 تولید نفت رشد فراوانی داشته است. روسای شرکت‌ها به طرز دیوانه‌واری وام گرفتند و با ارائه پیشنهادهای بالاتر برای خرید حق مالکیت زمین‌ها حفاری‌های فراوان انجام دادند. اما روزهای ولخرجی و خوش‌گذرانی در اردوگاه‌های مجلل و شهرک‌های تگزاس به سر آمده‌اند. در عوض، شعار جدید در حوزه‌های نفت شیل آمریکا رفتار مقتصدانه است. از ماه دسامبر هزینه‌ها یک‌پنجم کمتر شده‌اند. این تحول بیشتر در جانب عرضه‌کنندگان دیده می‌شود. بیش از 20 هزار شغل در تگزاس از بین رفت. روسای بنگاه‌ها می‌گویند شرکت آنها بر بهترین چشم‌اندازها و استخراج هرچه بیشتر نفت تمرکز دارد. با وجود نصف شدن تعداد دکل‌های حفاری، تولید نفت روندی افزایشی داشته است.
اقتصاد شیل
هزینه‌های کمتر و رفتار گزینشی بدان معناست که سرمایه‌گذاری‌ها باید به خلق پول بیشتر منجر شود. بیشتر بنگاه‌ها ادعا می‌کنند در صورتی که بهای نفت به 60 دلار در بشکه برسد بازگشت سرمایه در چاه‌های جدید 25 درصد یا بیشتر خواهد بود. چابکی و پویایی کنونی این صنعت تاکنون حاکی از آن است که هزینه‌ها باز هم پایین‌تر خواهد آمد.
اگر بنگاه‌های شیل بتوانند از گذشته خود فرار کنند و بر آینده درخشان تمرکز داشته باشند اوضاع مناسب خواهد شد. در حال حاضر هر شرکت مجموعه‌ای از دارایی‌های موجود و رو به زوال و وعده‌هایی برای دارایی‌های آینده است. بسیاری از بنگاه‌ها در زمان شکوفایی صنعت شیل تصمیم‌های غلطی اتخاذ کردند و میراث آن تصمیمات باعث شد بدبینی‌های خاصی در مورد آنها به وجود آید.
شصت و اندی شرکت برتر شیل نرخ بازگشت سرمایه‌ای حدود صفر دارند با این حال سرمایه‌گذاران آنها را بیش از ارزش دفتری ارزیابی می‌کنند. این بدان معناست که قیمت آنها حبابی است. بسیاری از بنگاه‌ها تلاش دارند با استفاده از چاه‌های قدیمی خود به پول نقد برسند. در سه ماه اول سال 2015، سه‌چهارم از جریان نقدینگی گزارش‌شده از سوی بنگاه‌های برتر از اوراق مشتقه‌ای حاصل می‌شد که در زمان بالا بودن قیمت نفت انتشار یافتند. این اوراق در سال آینده سررسید می‌شوند و جریان نقدینگی کمتر خواهد شد.
این رویداد ادعای پیشتازان صنعت را زیر سوال می‌برد که می‌گویند قادرند بدون وام‌گیری بیشتر تولید را افزایش دهند. با کاهش جریان نقدینگی، بنگاه‌های شیل مجبور خواهند شد سرمایه‌گذاری خود را تا دوسوم کاهش دهند تا بتوانند دفاتر مالی خود را متوازن کنند. اگر مخارج کمتر شود تولید پایین می‌‌آید. درهای بازار سرمایه نیز برای همیشه باز نیستند. حدود نیمی از بنگاه‌های شیل با بدهی بیش از 85 میلیارد دلار ترازنامه‌هایی آشفته دارند. سرعت افزایش سرمایه در چند هفته گذشته کمتر شده است.
بهای نفت کارت برنده است. بسیاری از روسای شرکت‌ها عقیده دارند بهای نفت بالا می‌رود و آنها را نجات می‌دهد. این صنعتگران به طور فطری خوش‌بین هستند والا دلیلی برای حفاری نداشتند. اما اگر بهای نفت بالا نرود بسیاری از شرکت‌ها نخواهند توانست بدهی خود را بازپرداخت کنند و مجبور می‌شوند خود شرکت یا دارایی‌های آن را بفروشند. این کار باعث می‌شود بانک‌ها و سرمایه‌گذاران در کوتاه‌مدت متضرر شوند. اگر صنعت نفت شیل آمریکا قصد دارد رشد کند باید گذشته خود را کنار بگذارد.
منبع: اکونومیست
دیدگاه تان را بنویسید