تاریخ انتشار:
نهادهای دموکراتیک باید زنده شوند
یکی از مصائبی که معمولاً حکومتهای استبدادی میسازند این است که، مسیر پیشرفت نهادهای دموکراتیک در آن قطع میشود.
از ابتدا گفتند این تحریمها مهم نیستند و حرفهای این چنینی دیگر. چه کسی از این سیاست حمایت کرد و پیش برد و چرا و الان چه کسی پاسخگو است. ملت از دارو بیبهره است. حتی اقشار مرفه جامعه دچار بدترین فشارها هستند، به دلیل کمبود دارو و... وضعیت پیشآمده وضعیت نامطلوبی است. کمپین نه به تحریم، باید در جهت رفع کمک به مردم برای از بین بردن یأس و حرمان و فشار ناشی از تحریمها تشکیل شود. اولین سوالی که پس از هر اقدامی در جهت برداشتن تحریمها پیش میآید این است که چه فایدهای ممکن است داشته باشد؟ به عبارت بهتر ما در خصوص تحریمها کاری را انجام میدهیم که امیدوارانه باشد؟ وقتی که نه به تحریم میگوییم، اگر هدفمان این باشد که آمریکا که بزرگترین قدرت است که این تحریمها را به کار برده حاضر به شنیدن حرفهای ما باشد، توقع اشتباهی داریم.
سازمان ملل نیرویی است که تحریمها را در ایران پیش برده است، شورای امنیت سازمان ملل یک نیروی قانونی است که در حقوق و جوامع بینالملل پذیرفته شده است.به تاریخ بینالملل که نگاه کنیم، میبینیم با پیدایش سازمان ملل تحریمها در جهان جدی شدند. تحریمها علیه کشورهایی مانند مالزی، آفریقای جنوبی، صربستان. در جایی مانند آفریقای جنوبی این رفتارها جواب دادند و سازمان ملل موفق شد. اما در جایی مانند کوبا، هیچ اثری نداشته و حکومت 50ساله کوبا همان که بود باقی مانده است. بسیاری گفتند اگر هدف داشتن کوبای دموکراتیک بوده باشد، تحریمها موثر نبود. در کره شمالی هم تحریمها پیروز نبود. اگر هدف این بود که کره شمالی بمب نداشته باشد الان کره شمالی بمب اتم و موشکهای دوربرد دارد حتی میتواند کلاهکهای هستهای نیز داشته باشد. اولین کاری که تحریم با کشور مورد تحریم انجام میدهد این است که مصیبت اقتصادی میسازد، مصیبتی که من در میان حرفهایم زیاد به آن اشاره کردم. اتفاق دیگر اینکه، افرادی پیدا میشوند که در این میان درآمدهای کلانی پیدا میکنند. اتفاق مهیبتر این است که تحریمها هنگامی که نظامی شدند متوجه مسائل غیرنظامی هم میشود. که در تحریم مسائل نظامی از غیرنظامی تفکیک نشده. مثل تحریم قطعات هواپیماهای مسافربری که در اختیار شرکتهای هوایی ایران قرار نمیگیرد. این عدم روشنی در این مورد باعث میشود که بسیاری از کالاهایی که هیچ ربطی به فعالیتهای نظامی ندارند، دیگر به کشور وارد نشوند؛ به همین دلیل میبینیم به یکباره به داروی ضدسرطان نیز میرسد. اگر ما سیاستی روشنتر داشتیم، کما اینکه سیاستی که در دوره ریاستجمهوری آقای خاتمی داشتیم ممکن است نقطه شروعی باشد. در حال حاضر در خوشبینانهترین حالت ما نیاز به هشت سال وقت داریم تا تحریمها را کنترل کنیم؛ و دلیل آن هم اشتباهاتی است که در طول این سالها موجب بدگمانی شده است. در حال حاضر از دولت موجود ایران که با رای بیش از 50 درصد مردم ایران تشکیل شده میخواهیم که شفافسازی کند. باید با به دست آوردن اعتماد جهانی بتوانیم وضعیت را تغییر دهیم.
دیدگاه تان را بنویسید