تاریخ انتشار:
در شش ماهه نخست دولت روحانی صادرات چین به ایران رشدی ۲۷درصدی داشت
اشتهای اژدها
تنها امضای یک تفاهمنامه سیاسی میان ایران و ۱ + ۵ کافی بود تا چشمبادامیهای چینی را که به لطف سیاستهای دولت مهرورز در اقتصاد ایران جا خوش کرده بودند به تبوتاب بیندازد تا با فرستادن نمایندگانی به تهران نارضایتی پکن را نسبت به کاهش احتمالی مراودات با ایران به گوش مسوولان امر برسانند
تنها امضای یک تفاهمنامه سیاسی میان ایران و 1+5 کافی بود تا چشمبادامیهای چینی را که به لطف سیاستهای دولت مهرورز در اقتصاد ایران جا خوش کرده بودند به تبوتاب بیندازد تا با فرستادن نمایندگانی به تهران نارضایتی پکن را نسبت به کاهش احتمالی مراودات با ایران به گوش مسوولان امر برسانند و از روزگار خوش گذشته یاد کنند. موضوعی که سریعاً با واکنش تهران و سفر علی لاریجانی رئیس مجلس ایران همراه بود که در سفر به پکن این اطمینان خاطر را برای مقامات چینی ایجاد کرد که تهران به هیچوجه خوان پرنعمت خود را به غربیها واگذار نمیکند و همچون گذشته چین را شریک نخست اقتصادی خود قلمداد میکند. موضوعی که آمارهای درجشده در اداره گمرک چین که از رشد 27درصدی در صادرات کالا به ایران در ششماه پایانی سال 1392 حکایت دارد، بر آن صحه میگذارد که سیاستهای وارداتی دولت اعتدالگرا نیز بر همان پاشنهای میچرخد که دولت مهرورز بر آن میچرخید.
البته علاوه بر آمارهای دستگاههای رسمی چین بر اساس گزارش درجشده از گمرک ایران نیز در فروردینماه سال 1393 تهران و پکن رکورد یک میلیارد و 139 میلیوندلاری را در مبادلات تجاری دوجانبه ثبت کردند و بر همین اساس چین بزرگترین شریک تجارت غیرنفتی ایران در نخستین ماه سال جاری شد که از این میزان تجارت 3/694 میلیوندلاری مربوط به صادرات ایران به چین و 6/444 میلیوندلاری نیز به واردات ایران از چین اختصاص داشت. چین در نخستین ماه امسال بزرگترین بازار صادراتی ایران بود و پس از امارات رتبه دوم بزرگترین صادرکنندگان کالا به ایران را به خود اختصاص داد که از نظر وزنی و ارزشی نسبت به مدت زمان مشابه سال قبل به ترتیب 81/0 و 97/39 درصد رشد داشت و در بخش واردات نیز از نظر وزنی 82/98 و از نظر ارزشی 87/53 درصد افزایش را تجربه کرد. باوجود آنکه تراز بازرگانی ایران و چین در ماه گذشته 6/249 میلیون دلار و به نفع ایران بود اما این تراز تجاری بیشتر شامل صادرات نفت، گاز و پتروشیمی ایران میشد و کالاهای دیگر به نسبت در رتبههای بسیار پایینتری
قرار داشتند. در این ماه سهم چین در ارزش صادرات غیرنفتی ایران به 95/33 درصد و سهم این کشور از واردات ایران به 69/17 درصد رسید که خود حکایت از رشد ورود کالاهای مصرف چینی به بازار کشورمان دارد.
یک بام و دو هوای ایران در معامله با چین
با وجود روی خوش مقامات بخش بازرگانی کشور به تحمیل کالاهای نامرغوب و بیکیفیت چینی به اقتصاد ایران به نظر میرسد که مسوولان وزارت نفت کشورمان دیگر تمایلی به حضور شرکتهای چینی در پروژههای سودده این بخش نداشته باشند. چینیها که پس از اعمال تحریمهای یکجانبه، چندجانبه و جهانی بر ایران تلاش کردند از فرصت ایجادشده پس از خروج شرکتهای بزرگ اروپایی از عرصه بهرهمند شوند، حضور چشمگیری در این میدان نداشتند و به نظر میرسد باید بنا بر خواست مقامات ایرانی از پروژههای نفتی و گازی ایران خداحافظی کنند. چینیها که تلاش میکردند در پروژههای بالادستی و پاییندستی انرژی ایران حضور داشته باشند باید آهسته آهسته کولهبار خود را جمع کنند و رجعتی دوباره به موطن خود داشته باشند چرا که بر اساس اظهارات مقامات وزارت نفت به دلیل عملکرد نادرست شرکتهای چینی در پروژههای منطقه نفتی آزادگان، پارس جنوبی و فاز 11 قرار بر عدم همکاری با این شرکتها گذاشته شده است و آنچنان که وزیر نفت میگوید یک قرارداد 5/2 میلیارددلاری با شرکت ملی نفت
چین نیز به دلیل کوتاهی این شرکت در عمل به تعهداتش لغو شده است.
چینیها علاوه بر بخش نفت و گاز در حوزه راهسازی ایران نیز چندان خوشنام نبودهاند. آنچنان که بارها و بارها تهدید به اخراج از پروژه آزادراه تهران-شمال که یک دهه پیش به عنوان مجری ساخت آن انتخاب شده بودند، شدند.
البته ناکارآمدی برخی از شرکتهای چینی در عمل به تعهداتشان به معنای کنار گذاشته شدن پکن از تجارت با تهران نیست. سفر 110 نفر از تجار و بازرگانان چینی به ایران نیز حاکی از این امر است که تجار چینی قصد ندارند به این راحتیها عرصه را به رقیبان اروپایی خود که پس از انعقاد توافق ژنو بارها و بارها راهی تهران شدهاند، واگذار کنند.
چین در سه دهه اخیر و در واقع از آغاز دوره «اصلاحات و سیاست درهای باز»، به سرعت در حال قدرتیابی است. اقتصاد این کشور در طول این دوره به رده نخست جهان ارتقا یافته و نقش آن در صحنه بینالمللی پراهمیت شده است. اهمیت این نقش به گونهای است که اکنون کمتر تصمیم استراتژیکی در سطح بینالمللی بدون مشورت با این کشور و در نظر داشتن دیدگاههای آن اتخاذ میشود.
بر اساس گزارش وزارت بازرگانی چین و بر اساس آمار دولتی، رشد میزان کل واردات و صادرات این کشور در سال 2014 در سطح 5/7 درصد حفظ شده اما در ژانویه تا آوریل امسال، میزان واردات و صادرات چین به 8100 میلیارد یوان رسیده که در مقایسه با دوران مشابه سال گذشته 301 درصد کاهش داشته است، اما در ماه آوریل، میزان واردات و صادرات چین رشدی مثبت داشته و به ترتیب در مقایسه با دوران مشابه سال گذشته به 9/0 و 8/0 درصد رسیده است.
بنجلهای چینی فقط در ایران
رشد اقتصادی چین در سالهای گذشته نشاندهنده میزان مقبولیت کالاهای این کشور در بازارهای جهانی است. این موضوع بدان معناست که چینیها نهتنها کالاهای بنجل و بیکیفیت خود را راهی کشورهای دیگر نمیکنند بلکه در رقابت با رقبای قدر اروپایی و آمریکایی خود بهترین کالاهایشان را به کشورهای دیگر صادر میکنند تا در بازارهای جهانی محملی برای خود تدارک ببینند و مشتریان پر و پا قرصی برای خود دستوپا کنند.
استراتژی چینیها در قبضه کردن بازارهای جهانی البته همیشه موفقیتآمیز نبوده است. در اروپا و آمریکا برای جلوگیری از ورود کالای نامرغوب و همچنین عدم سرخوردگی تولید داخلی تدابیر سختگیرانهای در واردات کالاهای خارجی وضع شده است که متاسفانه این سیاست در میان مسوولان ایرانی حامی ندارد.
تولید ایرانی در بیتوجهی و نابسامانی بازار داخلی و عدم مدیریت بهنگام در ورود کالاهایی که مزیت اقتصادی تولید آنها در کشور بیش از وارداتشان است در حال جان دادن است اما ما در بازیهای نابرابر و غیرمنصفانه جامعه جهانی با ایران مجبور به امتیازدهی به کشورهایی هستیم که همراهی با آنها خود دلیل اصلی مرگ اقتصاد داخلی است. دلنگرانی نسبت به رویگردانی پکن از تهران تا به آنجا پیش رفته است که اگرچه حسن روحانی به بهانه شرکت در چهارمین نشست سران کنفرانس تعامل و اقدامات جهت اعتمادسازی در آسیا (سیکا) تهران را به مقصد شانگهای چین ترک کرد اما دلیل اصلی از انجام این سفر دیدارهای دوجانبه با مقامات چینی است که دلواپس بهبود مناسبات ایران با غرب پس از دستیابی به توافق جامع هستهای هستند.
دیدگاه تان را بنویسید