فاجعه انسانی

رئیس‌جمهور نامیبیا در ماه می از جامعه جهانی درخواست کمکی 7/33 میلیون‌دلاری کرد تا از بروز بحران غذا و آب در کشورش جلوگیری شود، کمکی که البته انجام نشد. سازمان هلال احمر و صلیب سرخ جهانی 2/1 و یونیسف 4/7 میلیون دلار کمک مالی و کشور الجزایر یک میلیون دلار به صورت غذا به این کشور کمک کردند اما حمایت از طرف سایر کشورهای جهان بسیار ناچیز بود. البته مشکل تا حدی از آنجا نشات می‌گیرد که این درخواست کمک با وضعیت اقتصادی نامیبیا به عنوان کشوری با سطح درآمد متوسط همخوانی ندارد. این کشور از نابرابری شدید درآمدی رنج می‌برد و بیش از یک‌سوم جمعیت آن با درآمد کمتر از یک دلار در روز زندگی می‌کنند و در واقع زیر خط فقر مطلق قرار دارند. سوء‌تغذیه حتی در سال‌هایی که کشور دچار خشکسالی نیست، دومین علت معمول برای مرگ کودکان زیر پنج سال در این کشور قلمداد می‌شود و در سال‌هایی مانند سال جاری که خشکسالی تمام منابع آب را نیز از بین برده است، پیش‌بینی می‌شود بیش از 110 هزار کودک دچار سوء‌تغذیه شوند و اکثر آنها، به همین علت، بمیرند. طبق تخمین دولت این کشور، حدود 3/2 میلیون نفر در این کشور در معرض خشکسالی شدید قرار دارند و میزان زمین‌های قابل برداشت،40 درصد کمتر از سال 2012 خواهد بود، علاوه بر آنکه معلوم نیست حتی محصول برداشت‌شده کیفیت قابل استفاده‌ای داشته باشد یا نه. تا همین حالا هم، کشاورزان نامیبیا خشکسالی سال جاری میلادی را، بدترین خشکسالی قلمداد می‌کنند که به چشم دیده‌اند و بدتر آنکه حتی در ماه‌های باقیمانده نیز این کشور بارش چندانی را تجربه نخواهد کرد. کارشناسان نسبت به بروز بیماری‌های مشترک بین انسان و دام، به علت مصرف آب‌های آلوده در نامیبیا هشدار داده‌اند. بیماری‌هایی که در صورت ایجاد، احتمالاً به کشورهای همسایه نیز گسترش خواهد یافت. کشاورزانی که تاکنون همه محصول و بخش اعظمی از دام‌های خود را از دست داده‌اند به سادگی اظهار می‌دارند اگر دولت به آنها کمک نکند، خود و خانواده‌شان از گرسنگی خواهند مرد. مقامات دولتی نیز اظهار می‌دارند نمی‌توانند حتی غذای حداقل را برای همه مردم فراهم کنند و نجات دام‌ها (که تنها سرمایه باقیمانده برای کسانی است که بتوانند زنده بمانند) اصلاً ممکن نیست و به همین دلیل ساده، حتی گذر از خشکسالی 2013، پایان رنج‌ها برای این مردم نیست. کسانی که در زیر خط فقر مطلق زندگی می‌کنند با این وضعیت، تمام سرمایه خود را نیز از دست داده‌اند. ارزش دام برای مردم نامیبیا در حدی است که بسیاری خانواده خود را رها کرده‌اند تا به قیمت چند روز راهپیمایی بتوانند گله خود را به ارتفاعاتی برسانند که هنوز علوفه‌ای برای استفاده دام‌ها در آن وجود دارد و عده‌ای از کشاورزان نیز حاضرند با قیمت بسیار اندک دام‌های خود را به هر کس که بتواند آنها را از خطر مرگ نجات دهد، واگذار کنند. اما نامیبیا تنها کشوری نیست که از خشکسالی رنج می‌برد، حداقل 5/1 میلیون نفر در آنگولا نیز دچار همین مشکل هستند. البته دولت آنگولا اصرار دارد وضعیت کشورش تحت کنترل است. همچنین خشکسالی نامیبیا و از بین رفتن محصول، باعث افزایش قیمت مواد غذایی و افزایش عدم امنیت غذایی در کشورهای دیگر منطقه، مانند زیمبابوه و مالاوی شده است.