طناب‌کشی بر سر صنعت

کلاس خالی، وایت‌بورد تمیز، ماژیک نو؛ و این یعنی شهوت نوشتن. می‌توانی صورت استادی را که دوستش نداری، نقاشی کنی و زیرش بنویسی: عقده‌ای! یا یک بیت از حافظ را با خط خوش کتابت کنی. می‌توانی بترسی و هیچ ننویسی و برای نوشتن یک خط هم از دفتر مدیر اجازه بگیری!
روز اول پنج نفر بودند. اسحاق جهانگیری، سید‌حسین هاشمی، رضا ویسه، یحیی آل‌اسحاق و احمد دوست‌حسینی. شانس جهانگیری در این جمع بالا بود. خودش هم رفتن به وزارت صنعت، معدن و تجارت را ترجیح می‌داد. می‌گفت: «اولویتم خیابان سمیه است. اصلاً خودم بودم که پیشنهاد کردم صنایع در بازرگانی ادغام شود. پس فکر می‌کنم بتوانم از پس این وزارتخانه عریض و طویل بربیایم.» به نظر می‌آمد مجلس هم از این گزینه استقبال کند. مدیرانش را هم به راحتی می‌شد حدس زد. انگار کار تمام شده بود که ناگهان ورق برگشت، گمانه‌زنی‌ها آغاز شد و لیست پشت لیست منتشر کردند. نقطه مشترک لیست‌ها این جمله بود: «جهانگیری، معاون اولی رئیس‌جمهور.» کنار رفتن جهانگیری راه را برای روی کار آمدن معاونانش هموار کرد. در این میان دو گفتمان اصلی، وزیر جدید صنعت را تعیین می‌کردند. گفتمان صنعتی‌ها و بازرگانی‌چی‌ها. ویسه و دوست‌حسینی نماینده طیف صنایع و یحیی آل‌اسحاق نماینده طیف بازرگانی‌چی‌ها (البته محمد شریعتمداری هم در مقطعی برای این لیست مطرح شد). روز به روز که می‌گذشت افرادی از این لیست قویاً کاندیدای وزارت می‌شدند اما بعد از رسانه‌ای شدن کنارشان می‌گذاشتند. با منتفی شدن حضور جهانگیری، نام رضا ویسه، رئیس اسبق سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران به عنوان عضو قطعی کابینه منتشر شد. انتشار این خبر جست‌وجوی نام او را در گوگل به بالاترین حد خود رساند. وقتی موتور جست‌وجوگر گوگل، زندگی نامه کاملی از ویسه را نیافت، بلافاصله رزومه او در برخی سایت‌ها منتشر شد و نظر موافقان و مخالفان مورد سنجش قرار گرفت. نام ویسه که با قرارداد ال‌90 گره خورده حساسیت برخی از نمایندگان مجلس مخالف اجرای این قرارداد را برانگیخت و آنها علیه او موضع گرفتند. موافقان، ویسه را فردی اجرایی‌تر نسبت به سایر اسامی هم‌ترازش می‌دانند و معتقدند اگر قرار است جهانگیری در وزارت صنعت نباشد بهتر است با توجه به وضعیت فعلی صنایع به ویژه صنعت خودرو او از سوی حسن روحانی به مجلس معرفی شود. البته این هراس هم وجود دارد که حضور ویسه در وزارت فقط بخش خودرو را تقویت کند و بخش‌های دیگری چون معدن و صنایع معدنی و صنایع کوچک در حاشیه قرار بگیرند. چند روز از جدی شدن حضور ویسه در کابینه یازدهم نگذشت که ناگهان نام او از لیست خارج شد و احمد دوست‌حسینی به عنوان وزیر آتی صنعت، معدن و تجارت در لیست جدید معرفی شد. دوست‌حسینی که اکنون در اتاق بازرگانی تهران صاحب پست است، در دولت اصلاحات معاون وزیر صنایع و معادن بود. موافقان دوست‌حسینی او را فردی جامع‌نگر و عالم به بخش‌های مختلف صنعت و معدن می‌دانند و معتقدند برنامه‌محور است. اما منتقدانش می‌گویند، اگرچه دوست‌حسینی به لحاظ تئوریک بر بخش صنعت و معدن اشراف دارد اما فردی اجرایی نیست و وزارت صنعت در شرایط فعلی مدیری می‌خواهد که اجرایی‌تر باشد. در روزهایی که بازار گمانه‌زنی‌ها داغ است لیست نیمه‌نهایی از حضور قطعی محمدرضا نعمت‌زاده به عنوان وزیر صنعت خبر می‌دهد. اگرچه او گفته به لحاظ شرایط سنی تمایل زیادی به وزیر شدن ندارد اما عده‌ای از فعالان بخش صنعت و معدن کشور از نعمت‌زاده درخواست کرده‌اند به عنوان یک بزرگ، بالای سر وزارتخانه بایستد و معاونانی قوی را در اختیار بگیرد تا چرخ‌های کند بخش صنعت و معدن کشور دوباره به چرخش بیفتد. نعمت‌زاده در اوایل انقلاب وارد وزارت صنایع وقت شد. روزهایی که این وزارتخانه وضعیت به هم ریخته‌ای داشت و باید فردی آشنا به امور آن را به وضعیت مطلوب می‌رساند. او اگر چه جوان بود، اما چون از خانواده‌ای صنعتگر بود، توانست اوضاع را تاحدودی بهبود بخشد. حالا که 32 سال از آن روزها می‌گذرد، به هم‌ریختگی در بخش صنعت و معدن کشور دست کمی از روزهای اول انقلاب ندارد. آیا او دوباره خواهد توانست به بهبود اوضاع کمک کند؟ با مطرح شدن نام نعمت‌زاده، انگار فعالان بخش صنعت و معدن کشور راضی‌تر از قبل به نظر می‌رسند و حضور او در ساختمان سنگی خیابان سمیه را به فال نیک گرفته‌اند.
وایت‌بورد خط‌‌خطی شده و حتی یک اسم هم به چشم نمی‌آید. حالا روحانی خود باید تخته پاک‌کن را به دست بگیرد، تخته را پاک کند، ماژیک سبز به دست بگیرد و با دست‌خطش شجاعانه نام کابینه یازدهم را از نو بنویسد.