ثمره امید

دولت دکتر حسن روحانی، مرز دوسالگی را رد کرد؛ با کارنامه‌ای که هم نمرات عالی دارد و هم نمرات متوسط و هم بد. اگر رئیس‌جمهوری، همه‌جا، پیروزمندانه از حل و فصل مناقشه هسته‌ای سخن می‌راند، چشم‌های نگران فعالان بخش خصوصی هنوز به او و دولتش دوخته شده است که برای رفع تنگنایی به نام «رکود» تدبیری کند. آیا ژنرال‌های اقتصادی کابینه روحانی، آن‌گونه که افسار تورم را در مشت گرفته‌اند، می‌توانند در دو سال باقی‌مانده، تولید و صنایع را هم از شر رکود برهانند؟ خبر دیگر اینکه، چراغ خانه احزاب پس از پنج سال روشن شده و در همین هفته‌های اخیر، جمعی از چهره‌های سیاسی اصلاح‌طلب، گردهم آمدند و «حزبی» نو در‌انداختند؛ آیا این رویدادها می‌توانند نشانه‌ای از گشایش در عرصه سیاست باشند؟ تردیدی نیست که توفیق دولت یازدهم در عرصه دیپلماسی در انباشت سرمایه اجتماعی و پیش از آن ترمیم اعتماد عمومی بدون اثر نخواهد بود. اما آیا دولت یازدهم در طول دو سال اخیر توانسته است محبوبیت خود را نزد صاحب‌نظران علوم اجتماعی و جامعه‌‌شناختی ارتقا دهد؟ در فصل پیش رو به رویدادهای عمومی در حوزه سیاست، دیپلماسی و جامعه در شش ماه اخیر نظر انداخته و نقش دولت را در این رویدادها مورد بررسی قرار داده‌ایم.