مقاومت «راکت» در برابر درندگی «‌میسیل»

از مشکلات زبانی و کلک‌های رسانه‌ای این است که هم «راکت» و هم «میسیل» به «موشک» ترجمه می‌شوند. مثلاً می‌گویند اسرائیل سه «موشک» -بخوانید میسیل- به نوار غزه پرتاب کرد و حماس 10 «موشک» -بخوانید راکت. در حالی که قدرت تخریبی راکت فقط کمی از خمپاره بالاتر است در حالی که میسیل توان تخریبی بسیار بالایی دارد. در ضمن، غزه سپر دفاعی مثل گنبد آهنین ندارد. تمام میسیل‌های اسرائیلی مستقیماً بر خانه‌ها و ساختمان‌ها فرود می‌آیند. حال آنکه اکثر راکت‌های فلسطینی به سپر دفاع ضد‌موشکی اسرائیلی‌ها برخورد می‌کند.
حمله هوایی اسرائیل علیه غزه چندین روز است که بی‌وقفه ادامه دارد. همزمان تشکل‌های مسلح فلسطینی حملات راکتی بیشتری را متوجه شهرهای مختلف اسرائیل کرده‌اند. شمار تلفات در طرف فلسطینی تا بامداد شنبه گذشته به ۱۲۶ نفر رسید. صدها فلسطینی دیگر نیز در طول درگیری‌ها زخمی شده‌اند. سازمان ملل اکثر قربانیان فلسطینی را غیرنظامی اعلام کرده است. در حالی که جنگنده‌ها و پهپادهای اسرائیلی ده‌ها بار به غزه حمله کردند، فلسطینیان نیز شهرهای جنوبی اسرائیل را هدف راکت‌های خود قرار دادند. روستاهای میرخاویم، بنی‌شمعون، مزارع صحرای نگب و اشکول و نیز شهرهای بزرگ ریشون لتصیون و رخووت از جمله نقاطی هستند که روز شنبه آماج حمله راکتی فلسطینیان قرار گرفت، اما آسیب جانی در پی نداشت.
همزمان حماس اعلام کرد یک راکت دیگر را به سوی منطقه‌ای که فرودگاه بین‌المللی اسرائیل در آن قرار دارد شلیک کرده است. آویگدور لیبرمن، وزیر امور خارجه اسرائیل، نیز گفت این کشور آماده است حمله به غزه را تا هر زمان و حتی تا 15 سال دیگر ادامه دهد. لیبرمن گفت: «باید گام‌هایی برداشت که دیگر هیچ راکتی به خاک اسرائیل شلیک نشود.» او با این حرف از احتمال وارد کردن نیروی پیاده‌نظام به غزه حمایت کرد. سران حماس با وجود بمباران‌های سنگین اسرائیل و تلفاتی که به آنها وارد شده است، اسرائیل را دوباره تهدید کردند که اگر نیروی زمینی وارد کارزار شود، غزه را به گورستانی برای آنها مبدل خواهند کرد. ریشه این دور جدید از بحران، به وقایع ماه قبل، یعنی ربودن و کشتن سه نوجوان یهودی و به دنبال آن انتقام‌گیری یهودیان تندرو و زنده‌زنده سوزاندن یک نوجوان فلسطینی بازمی‌گردد.
«جامعه ملل» که پس از جنگ جهانی اول با هدف تضمین صلح جهانی تاسیس شد، به خاطر ضعف سازمانی و اجرایی، همیشه آماج نقدهای سنگینی بوده است. اما حداقل می‌توان گفت «جامعه ملل» آنقدر ابهت داشت که هیتلر برای جنگ‌افروزی و جنایت مجبور بود از آن بیرون بیاید، نه مثل «سازمان ملل» که اسرائیل بر کُرسی خود در آن سازمان راحت می‌نشیند و نخست‌وزیرش با غرور در رسانه‌ها جار می‌زند: «فشار بین‌المللی مانع حملات اسرائیل نخواهد شد».