کهنسالان
روشی برای حفظ نشاط
بلندی‌های یی‌هونگ در خارج از شهر شنژن بیشتر به یک تفرجگاه کوهستانی شباهت دارد تا یک آسایشگاه سالمندان. ساکنان آن که 260 نفر هستند می‌‌توانند آزادانه در میان باغچه‌هایی قدم بزنند که در میان درختان نخل محصور شده‌اند. کلاس‌های استفاده از آی‌پد مهم‌ترین برنامه آنهاست. حدود 70 درصد ساکنان از هنگ‌کنگ آمده‌اند. این کلاس‌ها به آنها امکان می‌دهد تا با فرزندانشان در خانه صحبت کنند.
هنگ‌کنگی‌های زیادی دوران کهنسالی خود را در استان گوانگ‌دانگ در شهر شنژن می‌گذرانند. طبق داده‌های رسمی حدود 89 هزار فرد بالای 65 سال در سال گذشته آنجا اقامت داشتند. این رقم در مقایسه با دو دهه قبل افزایش 32درصدی دارد. دولت هنگ‌کنگ در این افزایش نقش داشته است و در سال 2014 طرحی را معرفی کرد که هزینه زندگی و مسافرت فرامرزی کهنسالانی را تامین می‌کند که به مراقبت نیاز دارند و مایل‌اند به گوانگ‌دانگ نقل مکان کنند. دولت هزینه اکثر هنگ‌کنگی‌های مقیم بلندی‌های یی‌هونگ را می‌پردازد. جمعیت کل چین رو به پیری گذاشته اما اوضاع در هنگ‌کنگ وخیم‌تر است. امید به زندگی در این شهر به 86 سال رسیده و رتبه دوم را در جهان دارد. تا سال 2050 از هر سه شهروند آن یک نفر بالای 65 سال سن خواهد داشت. پیری جمعیت فشار بر خانه‌های سالمندان را افزایش داده و آنها با کمبود تخت روبه‌رو شده‌اند. میانگین زمان انتظار برای پذیرش در یک مکان دولتی 16 ماه است. اگر سالمندان به خارج فرستاده نشوند آینده ناگواری در انتظار شهر خواهد بود. دولت مرکزی چین از تلاش‌های دولت هنگ‌کنگ حمایت می‌کند و قصد دارد منطقه‌ای را توسعه دهد که ماکائو، هنگ‌کنگ و بخش بزرگی از گوانگ‌دانگ را دربر می‌گیرد. بخشی از این طرح به افزایش همکاری در زمینه خدمات مراقبت مربوط می‌شود. فضای مسکونی در هنگ‌کنگ کمیاب است اما گوانگ‌دانگ مازاد مسکن دارد و می‌تواند هنگ‌کنگی‌های کهنسال را در خود جای دهد. همچنین اگر آنها مستمری‌هایشان را در این استان خرج کنند به اقتصاد آن کمک خواهند کرد. علاوه بر این، دولت مرکزی علاقه دارد مرزهای میان هنگ‌کنگ و سرزمین اصلی را کمرنگ کند. هنگ‌کنگ سال‌ها منطقه‌ای خودمختار بود. دولت چین در ماه مارس یک قانون امنیتی سخت‌گیرانه را به تصویب رساند تا کنترل بیشتری بر هنگ‌کنگ داشته باشد. مقامات پکن مایل‌اند راه‌حل‌هایی را برای مشکلاتی ارائه دهند که هنگ‌کنگ به تنهایی قادر به حل آنها نیست.
انگیزه دولت هرچه باشد به نفع کهنسالان تمام می‌شود. آسایشگاه‌های گوانگ‌دانگ اغلب در دل طبیعت واقع شده‌اند و بسیاری از آنها پزشک مستقر دارند. اتاق‌ها هم نسبت به آسایشگاه‌های هنگ‌کنگ جادارتر هستند و هزینه خدمات مراقبتی کمتر است. مندی شوکین یکی از مدیران آنجا می‌گوید، «متقاضیان اقامت معمولاً ظرف یک ماه پذیرش می‌شوند. آنها پس از رسیدن دیگر دوست ندارند به هنگ‌کنگ بازگردند».
