این بار متفاوت است

ترجمه: الهام شیرمحمدی- در دوران کووید 19 بیکاری زنان بیش از مردان افزایش نیافته‌ است. سالن‌های آرایش در برابر رکود ایمن هستند. مردم همیشه به کوتاه‌کردن مو نیاز دارند. در دوران بحران مالی سال 2007 تا 2009 شمار آرایشگران مو در آمریکا حتی بیشتر هم شد. برای سیلویا که مالک یک سالن کوچک در آمستردام است آن بحران با بحران کنونی بسیار تفاوت دارد. او امیدوار است زمانی که سالن را دوباره باز کند مشتری‌های همیشگی‌اش بیایند. او درحالی‌که دارد صندلی مشتری قبلی را ضدعفونی می‌کند و جلوی اشک خود را می‌گیرد می‌گوید اگر تعطیلی بیشتر از این طول می‌کشید، کسب‌وکارم تحت‌تاثیر قرار می‌گرفت.

زنان همیشه فشار اقتصادی ناشی از بیماری‌های همه‌گیر را متحمل شده‌اند. در آمریکا، برخلاف اینکه زنان نیمی از نیروی کار را تشکیل می‌دهند، اما 55 درصد مشاغل ازدست‌رفته در ماه آوریل را تشکیل می‌دهند. طبق گزارش موسسه مطالعات مالی، اتاق فکری در بریتانیا، مادران یک‌ونیم برابر پدران در دوران تعطیلی شغل خود را از دست داده یا آن را ترک کرده‌اند.

این نابرابری نشان‌دهنده این حقیقت است که زنان بیشتر در مشاغلی هستند که به تعامل با مردم نیاز دارد. اما هتل‌ها و مغازه‌ها تعطیل شده، و در این مشاغل کار از منزل امکان ندارد. و مهدکودک‌ها و مدارس بسته‌شده‌اند که باعث شده برخی از زنان نتوانند کار کنند و شماری نیز کمتر کار کنند، تا بتوانند از فرزندان خود نگهداری کنند. اگر ازدست‌دادن شغل و بهره‌وری همچنان ادامه یابد، آنها می‌توانند پیشرفت را به‌سوی برابری جنسیتی در محل کار برگردانند.

تصویر امروز در تضاد کامل با رکودهای گذشته است (نمودار را ببینید). تاثیر رکود بر مردان همیشه بدتر بوده، چراکه آنها بخش‌هایی چون تولید و ساخت را در دست دارند، بخش‌هایی که ضربه بدی می‌خورند. ماتیاس دوپکه از دانشگاه نورث‌وِست و میشل ترتیلت از دانشگاه مانهیم برآورد می‌کنند که سه‌چهارم تمام نوسانات چرخه‌ای اشتغال در فاصله سال‌های 1989 تا 2014 به دلیل ازدست‌دادن و به‌دست آوردن شغل توسط مردان بوده ‌است. در مقابل، زنان به‌عنوان تثبیت‌کننده عمل کرده‌اند. به نظر می‌رسد اشتغال در خدماتی که زنان در آن غالب هستند نوسان کمتری دارد و زمانی‌که شوهران شغل خود را از دست می‌دهند همسرانشان به دنبال شغل می‌روند یا ساعات کاری خود را بیشتر می‌کنند.

این‌بار اما صنایعی که تعامل رودررو دارند، مانند مهمان‌پذیری، بیش از همه زیان دیده‌اند. در آمریکا بخش بهداشت و آموزش نیز جان سالم به در نبرده‌اند به‌طوری که زنان شاغل در این بخش‌ها پنج برابر بیش از مردان شغل خود را از دست داده‌اند. طبق بررسی نیکلاس بلوم و رابرت فلچر از دانشگاه استنفورد، شرکت‌هایی که توسط زنان اداره می‌شوند نیز در بخش‌های نیازمند تعامل رودررو با مشتری متمرکزند که دلیل آن انتظار کاهش شدید فروش ناشی از کووید 19 در کسب‌وکارهای کوچک که زنان موسس آنها هستند نسبت به کسب‌وکارهایی که مردان موسس آن هستند است.

 اینکه ضربه به بخش‌های به‌اصطلاح «صورتی» ادامه یابد یا خیر به میزان رجوع مشتریان پس از برداشتن ممنوعیت‌ها بستگی دارد. تغییرات ساختاری می‌تواند مثلاً به معنای تعداد کمتر مهمانداران یا برگزارکنندگان مجالس باشد. دوران تعلیق موقت می‌تواند با ورشکسته شدن شرکت دائمی شود (بحران صورتی می‌تواند بنفش نیز بشود: در کانادا، به نظر می‌رسد از دست دادن شغل در بخش‌های «آبی» بالا می‌گیرد).

تفکیک جنسیتی به‌تنهایی توضیح می‌دهد چرا زنان سخت‌ترین ضربه‌ها را خورده‌اند. طبق پژوهش ابی آدامز-پراسل از دانشگاه آکسفورد، حتی پس از کنترل آن، احتمال ازدست دادن شغل و مرخصی رفتن برای زنان در بریتانیا به ترتیب 15 درصد و هشت درصد بیشتر است. توضیحات ممکن عبارت‌اند از تبعیض جنسیتی، یا مادرانی که ناتوان از نگهداری کودک خود هستند و ناچار به ترک شغل خود می‌شوند.

زنان دارای مهارت بیشتر نسبت به زنان کم‌مهارت‌تر احتمال کمتری دارد که شغل خود را از دست بدهند. بسیاری از زنان کار از خانه را با نگهداری کودک هماهنگ می‌کنند. آلمودنا سویلا از دانشگاه لندن و سارا اسمیت از دانشگاه بریستول دریافتند که خانوارهای بریتانیایی 40 ساعت کار بیشتر برای نگهداری و تحصیل بچه‌ها در هفته صرف می‌کنند.

کلودیا گلدین از دانشگاه هاروارد ابراز نگرانی می‌کند که خروج تدریجی از تعطیلی‌ها می‌تواند به‌ویژه به مشاغل زنان آسیب وارد کند. از آنجا که محل کار دارد پیش از بازگشایی کامل مهدکودک‌ها باز می‌شود، زوج‌ها ناچار می‌شوند تصمیم بگیرند کدام‌یک از آنها به سرکار بازگردد و کدام یک از فرزندان نگهداری کند. اغلب کسی که درآمد کمتری دارد، که اغلب نیز زنان هستند، در خانه می‌ماند.

در این میان، طبق گزارش موسسه مطالعات مالی، مادرانی که در خانه کار می‌کنند 50 درصد بیش از پدران دچار وقفه شغلی می‌شوند. این الگوی مادرانه، حتی زمانی که حقوق زن بیشتر است، می‌تواند به حقوق و پاداش او آسیب بزند. ورا تروگر از دانشگاه وارویک می‌گوید: «من نگرانم که این تاثیر را در بازه دو تا سه‌ساله در بزرگ‌تر شدن شکاف جنسیتی ببینیم.» دانشگاهیان تصویری از آنچه رخ خواهد داد ارائه می‌دهند. چندین مجله تخصصی از ارائه مقالات کمتر توسط زنان در دوران همه‌گیری گزارش می‌کنند. درحالی‌که ارائه مقالات توسط مردان به برخی مجلات افزایش یافته است.

این همه‌گیری حداقل دورکاری را به امری عادی تبدیل کرد. پیش از این، تنها یک نفر از هر 50 نفر آمریکایی تمام‌وقت در خانه کار می‌کرد. تا ماه آوریل، بیش از یک نفر از هر سه نفر به‌صورت تمام‌وقت در خانه دورکاری می‌کرد. آقای بلوم می‌گوید: «با آزمودن این مفهوم، ما هرگز به دنیای قبل بازنمی‌گردیم.» این می‌تواند خبر خوبی باشد برای مادرانی که تمایل دارند شغل‌هایی را انتخاب کنند که با نزدیک بودن به فرزندانشان، با ساعات و رفت‌وآمد کمتر متناسب باشد. اما این امر می‌تواند بیشتر به نفع فارغ‌التحصیلان دانشگاه باشد، که انجام دادن شغلشان از منزل راحت‌تر است. مادرانی با تحصیلات کمتر نمی‌توانند روی چنین نقطه مثبتی حساب کنند. از دست دادن تقاضای کارمند و وظایف بیشتر برای نگهداری فرزند آینده شغلی آنان را تاریک‌تر می‌کند.

منبع: اکونومیست