رویای برزیلی

تیم ملی برزیل در جام جهانی که در حال برگزاری است حدود 700 میلیون دلار ارزش دارد. این تیم به‌طور کامل از درخشان‌ترین بازیکنان فوتبال جهان تشکیل شده که همگی دستمزدهای نجومی دریافت می‌کنند، در کشورهای خارجی بازی می‌کنند، بهترین امکانات و شرایط زندگی را در اختیار دارند و... . همین موضوع باعث شده رویای اکثر کودکان و نوجوانان این کشور فوتبالیست شدن باشد. اغلب مردم این کشور فوتبال را راهی امن و مطمئن برای خروج از فقری می‌دانند که متاسفانه در این کشور بسیار گسترده است و عده زیادی را در‌برمی‌گیرد. به همین دلیل است که همه جای این کشور، حتی در زاغه‌ها نیز کودکانی می‌بینید که به دنبال توپ می‌دوند. اما این رویا تا چه حد امکان تبدیل شدن به واقعیت را دارد؟ آیا این راه واقعاً امن و مطمئن به ثروت و شهرت خواهد رسید؟ بازیکنانی مانند دنیل آلوز و نیمار که در فقر زاده شده و حالا ثروت و درآمدی میلیون دلاری دارند، چند درصد از فوتبالیست‌های برزیلی را تشکیل می‌دهند؟ به نظر می‌رسد بدون مقدار زیادی شانس و استعداد جواب متاسفانه ناامیدکننده باشد. استعداد و شانس توامان و زیاد، متاسفانه امتیازی است که همیشه تنها نصیب اندکی از افراد می‌شود. نمونه‌هایی مانند آلوز و نیمار بسیار اندک‌اند. اما این اندک بودن باعث نمی‌شود کودکان این کشور و حتی والدین آنها از تلاش برای فوتبالیست شدن خود یا فرزندشان دست بردارند. سالانه حدود 31 هزار نفر به عنوان فوتبالیست در فدراسیون فوتبال این کشور ثبت‌نام می‌کنند. تنها دو درصد از این عده جذب تیم‌های مناسب شده و درآمدی حدود 20 برابر حداقل دستمزد کسب می‌کنند (حداقل دستمزد در برزیل حدود 635 دلار آمریکا‌ست). اما حدود 25 هزار نفر از این عده، یعنی تقریباً 82 درصد ثبت‌نام‌کنندگان در نهایت به درآمدی کمتر از حداقل دستمزد راضی می‌شوند. این در حالی است که در بین بقیه شاغلان عادی که در بخش‌هایی غیر از فوتبال مشغول به کارند، حدود 68 درصد از افراد درآمد کمتر از حداقل دستمزد دارند. یعنی در مورد اکثریت افراد، پرداختن به فوتبال، حتی باعث کاهش سطح درآمد آنان می‌شود. اما رویای برزیلی، همچنان و به‌رغم تمام آمار و شواهد، قوی عمل می‌کند و شیفتگان پرتعداد خود را دارد. بازیکنان فوتبال همچنین مشکلات متنوع‌تری نسبت به سایر مشاغل دارند. به عنوان مثال حدود 80 درصد آنان، شش ماه از سال را بیکار هستند چون مسابقاتی برگزار نمی‌شود و در این دوره مجبورند فقط به حقوق بیکاری اکتفا کنند. البته اگر کارفرما یا همان تیم، فقط قرارداد کوتاه‌مدت با آنها منعقد نکرده باشد؛ چون در صورت انعقاد قرارداد کوتاه‌مدت در دوره بیکاری حتی حقوق بیمه بیکاری نیز به آنان تعلق نمی‌گیرد. همچنین بسیاری از تیم‌ها از مدرسه آغاز به گزینش بازیکن می‌کنند. کودکانی که این اقبال به آنها رو می‌کند اغلب به دلیل شرکت در تمرینات، توان کمتری برای درس خواندن دارند و معلمان هم به خاطر قرارداد مدرسه با تیم و هم اینکه طبق قانون تنها کودکانی اجازه فعالیت در تیم‌ها را دارند که در تمام دروس موفق بوده باشند، نمره قبولی به این دانش‌آموزان می‌دهند بدون آنکه آنها در واقعیت معلوماتی پیدا کرده باشند. به نظر می‌رسد رویای برزیلی بیش از فایده‌اش هزینه در‌بر دارد. هزینه‌ای که سهم عمده آن را فقرای غرق در رویا می‌پردازند.