قانون مودی

یک سال پیش که نارندرا مودی روی کار آمد وعده بازگرداندن «روزگار خوش» هند را داد، و منظور او از آن مشاغل، شکوفایی و آوازه بین‌المللی بود. پیشرفت او بسیار کند بوده است. مشکل نبودن فرصت نیست. رای‌دهندگان بزرگ‌ترین تفویض قدرت پارلمانی در 30 سال گذشته را برای تغییر تقدیم حزب بهاراتیا جاناتای او کرد. آقای مودی بیش از هر نخست‌وزیر دیگری تاکنون قدرت را در دستان خود قبضه کرده است. مشکل این است که هند به تغییر اساسی نیاز دارد و انجام این کار برای مردی دست‌تنها بسیار زیاد است.
درباره وعده آقای مودی مبنی بر اینکه هند در آستانه رسیدن به بزرگی است تردیدی نیست، و او موفق خواهد شد. هند بعد از گذشت یک نسل تبدیل به پرجمعیت‌ترین کشور می‌شود. هند می‌تواند یکی از سه اقتصاد بزرگ جهان شود و می‌تواند بیشتر از هر زمان دیگری در طول تاریخ نفوذ خود را در روابط بین‌المللی اعمال کند. اما نخست‌وزیر قلباً باور دارد که مقدر شده تنها یک مرد هند را در این مسیر رهبری کند: نارندرا دامودراداس مودی.
کار تا حد زیادی خوب پیش رفته است، اگرچه خوش‌اقبالی خوشنامی آورده است. آقای مودی به کمک قیمت‌های نفت توانسته اقتصاد در حال رشد را اداره کند. تورم پایین است، نرخ بهره در حال کاهش است، روپیه ثبات یافته، و کسری مالی و حساب جاری کم شده است. طبق آمار و ارقام رسمی هند با رشد 5 /7‌درصدی از چین پیشی گرفته که بدان معناست که این کشور بزرگ‌ترین اقتصاد در حال گسترش در جهان است. سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی بالاست. دیدارهای نخست‌وزیر از کشورهای خارجی که در آنجا شخصیتی بانفوذ قلمداد می‌شود نیز زیاد است. این روزنامه تصمیم گرفت به دلیل به راه انداختن کشمکش مذهبی در انتخابات سال گذشته از آقای مودی حمایت نکند. اگرچه او نتوانست قلدرهای افراط‌گرای هندو طرفدار خود را کنترل کند، اما ما خوشحالیم که نگرانی‌های ما مبنی بر ایجاد خشونت دسته‌جمعی شدید تاکنون محقق نشده است.
اما وقتی به اصلاحات می‌رسیم، طبق گزارش ویژه ما در این شماره سابقه آقای مودی چندان خوشایند نیست. در سال گذشته شاهد به مزایده گذاشتن ذخایر زغال‌سنگ بودیم. در روزهای گذشته کوچک‌ترین گام‌ها در جهت خصوصی‌سازی برداشته شده است: هشت هتل دولتی به فروش خواهد رسید. آقای مودی خاطر‌نشان می‌سازد که خارجی‌ها اکنون می‌توانند در صنایع خطوط ریلی، بیمه و دفاعی بیشتر سرمایه‌گذاری کنند. او دارد تشریفات اداری را کم می‌کند تا جو کسب و کاری دوستانه‌تری به وجود آورد. هندی‌های فقیرتر هرچه بیشتر رفاه نقدی و نه سهمیه‌های ارزان جنسی می‌گیرند: از ماه آوریل بزرگ‌ترین طرح نقل و انتقال نقدی جهان جایگزین اعطای کپسول‌های ارزان‌قیمت گاز اجاق خوراک‌پزی شده است. سوبسیدهای هنگفت برای بنزین کاهش یافته است؛ سوبسیدهای بزرگ برای پارافین نیز در نوبت بعدی قرار دارد. و دولت با تشویق مردم به باز کردن 150 میلیون حساب بانکی جدید، که با پایگاه داده بیومتریک که تاکنون شامل 850 میلیون نفر است ارتباط دارد، ساختاری برای زدودن فقر ایجاد می‌کند.
این امر به همان اندازه که خوشایند است هند را دست کم می‌گیرد. آقای مودی دارد مرتکب دو اشتباه می‌شود. اشتباه نخست این است که فکر می‌کند زمان به نفع اوست و اینکه تصمیمات بزرگ بی‌طرفدار می‌توانند منتظر او بمانند، احتمالاً تا زمانی که او کنترل مجلس خواص را مانند مجلس عوام به دست بگیرد. این امر به دلیل توهمی است که در میان رهبران هند وجود دارد، رهبرانی که باید ابتدا قدرت را تثبیت کنند و سپس دست به اصلاحات بزنند. در حقیقت دوره‌ای کوتاه وجود دارد که در آن می‌توان تغییر ایجاد کرد، که همان ابتدای دوره مجلس است.
آقای مودی از قبل با دو زخمه از جانب نارضایتی عمومی مواجه است. به طور حتم رای‌دهندگان حزب او را در انتخابات ایالتی در دهلی با سروصدا بیرون خواهند کرد. بعضی افراد از توجه او به دیپلماسی خارجی ناخشنودند. او این هفته به سفر خود به چین، مغولستان و کره جنوبی پایان داد، که در مجموع به 52 روز سفر به 18 کشور خارجی در طول سال گذشته رساند. سایرین به دلیل خودپرستی‌اش از او کناره می‌گیرند و نگران‌اند او با رئیس‌جمهور آمریکا باراک اوباما ملاقات کند و کت و شلوار تیره‌رنگی بپوشد که تمام 22 حرف نام او در سراسر آن به شکل راه‌راه‌های طلایی دوخته شده است. زمانی که او گروه‌هایی چون صلح سبز را سرکوب می‌کند، سایرین از تمایلات اقتدارگرایانه او شکایت می‌کنند.
اشتباه دوم او این است که فکر می‌کند می‌تواند به تنهایی تغییرات ایجاد کند. برعکس، تنها راه تحقق اهدافش طلب یاری است. و این یاری می‌تواند از سه منبع برسد: ایالت‌های هند، دیگر سیاستمداران ملی و قدرت بازار.
او این کار را با واگذاری قدرت به ایالت‌ها آغاز کرده است. این ایده عبارت است از ایجاد رونق تولیدی (اگرچه حداقل نیازمند تغییرات گسترده‌تر در شیوه خرید زمین، استخدام نیروی کار و جاده‌سازی است). در حالی که آنها در تعیین اولویت‌ها برای سیاست و قیمت‌گذاری رقابت می‌کنند، ایالت‌های پیشرو به الگوی سایرین تبدیل می‌شوند. یک سیاست خوب، مورد استقبال قرار می‌گیرد که به دلیل مالیات بر کالا و خدمات ملی است که در سراسر هند ایجاد بازاری مشترک -و در نتیجه رقابت- می‌کند. آقای مودی می‌گوید تا آوریل آینده طبق وعده‌ای که داده است مالیات را می‌خواهد، اگرچه مجلس آن را به تعویق انداخته است. هر چه زودتر، بهتر.
متاسفانه، سیاست‌های ملی بسیار عقب‌تر از سیاست‌های ایالتی است. آقای مودی نمی‌تواند با خوش‌خیالی تصور کند که قدرتش رشد خواهد کرد. مقام نخست‌وزیری را نمی‌توان برای انجام هر کاری گسترش داد. وقت آن رسیده که با آوردن استعداد از بیرون، دولت خود را دوباره به راه اندازد. او نیز باید مانند دولت پیش افراد باهوش را از بخش خصوصی برای تقویت وزارت امور مالی و وزارت امور شرکت‌ها به کار گیرد به خصوص اینکه در حزب مردم هند BJP رهبران توانمند وجود ندارد. آقای مودی می‌تواند در مجلس گاهی با حزب کنگره که مخالف حزب اوست سازش کند تا اینکه مثلاً قانون مالیات بر فروش را سریعاً به سرانجام برساند، یا خرید زمین را ساده‌تر کند.

اکنون همه با هم
سرانجام، او نیاز به استفاده از عوامل تغییر دارد. آقای مودی باید مبارزه‌ای ملی را رهبری کند تا قوانین کار در هند را که بدترین در جهان است از میان بردارد. محدودیت‌های شدید در تجارت داخلی تولیدات کشاورزی باید از بین برود. شرکت‌های خصوصی باید برای ایجاد خطوط ریلی کارآمدتر رقابت کنند. زیرساخت باید سریع‌تر ساخته شود و این نیازمند قانونی بهتر برای تحصیل زمین است. بانک‌های دولتی دیگر نباید دستخوش دخالت سیاسی قرار گیرند، اما باید توسط قدرت‌های مستقل و ترجیحاً خصوصی بار دیگر تجدید سرمایه شوند. سرمایه‌گذاران خارجی می‌توانند استانداردهایی را در دانشگاه‌های هند تعریف کنند. در سراسر نظام آموزشی بسیار بد هند تمرکزی بر برتری تدریس و استانداردها نیاز است تا مسیر برای ارائه‌دهندگان خصوصی تسهیل شود. آقای مودی طوری عمل می‌کند که گویی پیشرفت‌های زیادی به دستاوردهای اصلاحاتی اضافه می‌شود. در صورتی که این‌گونه نیست. او هنوز دارد مانند زمانی که وزیر ارشد گجرات بود، نه مانند یک رهبر ملی که رسالت ثروتمند و قدرتمند کردن هند را دارد، فکر می‌کند. اگر این مرد دست‌تنهای هند قصد اصلاح کشورش را دارد، باید دوباره هماهنگ شود.