غرق در نیمه‌تمام‌ها

داستان طرح‌های نیمه‌تمام در استان ما بیشتر شبیه یک تراژدی طنز است! هم غم دارد، هم خنده! هم شور است و هم شیرین. اول اینکه عمده پروژه‌های ملی خراسان شمالی بین سه تا پنج سال تاخیر در اجرا دارد. طرح‌هایی هم که تاکنون افتتاح شده‌اند یا روبان آنها نیمه‌کاره قیچی شده یا اینکه با مشکلات عدیده‌ای در بهره‌برداری مواجه است. مثلاً در سفر اخیر رئیس‌جمهور سابق به استان ما، لاین کنار‌گذر شمالی بجنورد به بهره‌برداری رسید در حالی که 70 درصد آن به بهره‌برداری نرسیده بود. رمپ‌های ورودی و خروجی آن آماده نشده و به‌رغم افتتاح پلیس راه به دلیل نواقص آن بزرگراه را تحویل نگرفته است. لاین جنوبی آن هم 50 درصد بیشتر پیشرفت فیزیکی ندارد. آبرسانی به شهر بجنورد در حالی که باید تا پایان دولت نهم به پایان می‌رسید 80 درصد پیشرفت فیزیکی داشته و با چهار سال تاخیر در اجرا مواجه بوده است. هنوز رینگ آبرسانی دور شهر مانده و منبع آن وصل نشده است. از 30 پروژه مهر ماندگار استان هیچ‌کدام آماده بهره‌برداری نیست در حالی که بالای 50 درصد پیشرفت فیزیکی داشته است. چندین طرح سد‌سازی نیمه‌تمام و طرح توسعه فرودگاه بجنورد با 60 درصد پیشرفت فیزیکی هنوز تکمیل نشده و پروژه چهار‌بانده کردن بجنورد به جنگل گلستان در مجموع 30 درصد پیشرفت فیزیکی داشته است. از 60 کیلومتر جاده بجنورد به اسفراین تنها شش کیلومتر آن اجرایی شده و جاده‌های جاجرم به میامی 50 درصد و جوین- اسفراین- بجنورد با 10 درصد پیشرفت مواجه بوده است. راه‌آهن بجنورد- مشهد- گرگان تاکنون چهار بار کلنگ خورده و عملیات اجرایی احداث آن در سال 85 آغاز شده و قرار بوده در سال 92 به بهره‌برداری برسد که تا به امروز تنها 10 درصد پیشرفت فیزیکی داشته است. درباره مسکن مهر که حرف‌های زیادی برای گفتن دارم. مسکن مهر در استان ما تا به حال سه مرحله افتتاحیه داشته است. بار اول و دوم طرح‌هایی بوده که از دولت هشتم به جا مانده و مربوط به تعاونی‌های این استان است. دولت گفته بود اگر این طرح‌ها را در قالب مسکن مهر بیاورید به شما اعتبار می‌دهیم تا پروژه‌های جدیدی را در حوزه مسکن آغاز کنید. بنابراین دو باری که مسکن مهر در خراسان شمالی افتتاح شد طرحی بود که ایجاد آن به دولت هشتم باز‌می‌گشت. در سفر اخیر رئیس‌جمهور هم از 12 هزار مسکن مهری که باید به بهره‌برداری می‌رسید، چهار هزار واحد تحویل مردم داده شد. علاوه بر اینها، پروژه‌های دیگری داریم که اجرای آن ناقص است. پروژه‌های دانشگاهی، ساختمان‌های اداری، بیمارستانی، استادیوم 15 هزار نفری و سالن شش هزار نفری هنوز به مرحله بهره‌برداری نرسیده است. مثلاً استادیوم 80 درصد و سالن 40 درصد پیشرفت فیزیکی داشته است. در بخش صنعت و معدن هم با پروژه‌های نیمه‌تمامی روبه‌رو هستیم. حتماً می‌دانید که بزرگ‌ترین ذخایر بوکسیت به عنوان سنگ آلومینیوم در شهر جاجرم واقع شده است. قرار بود در کنار کارخانه آلومینای این شهر، کارخانه آلومینیوم نیز احداث شود. با اینکه سال 86 کلنگ آن به زمین خورد و قرار بود در سال 89 بهره‌برداری آن آغاز شود اما هم‌اکنون که در سال 92 قرار گرفته‌ایم 50 درصد بیشتر پیشرفت فیزیکی نداشته است. شهرک صنعتی شماره 3 هم که از سال 85 شروع شده تنها 10 درصد پیشرفت فیزیکی داشته است. گاهی می‌مانم با این همه طرح و پروژه نیمه‌تمام در استان‌مان باید چه کرد؟ از کجا باید بودجه آن تامین شود و سرانجام روزی مردم افتتاحیه این پروژه‌ها را به چشم ببینند. اما به درد دل دیگر نماینده‌ها که گوش می‌کنم می‌بینم آنها هم اوضاع بهتری از ما ندارند. روزی که آقای خاتمی دولت را تحویل آقای احمدی‌نژاد داد کشورمان سه هزار پروژه نیمه‌تمام داشت و حال دولتی تحویل آقای روحانی می‌شود که با 9 هزار پروژه نیمه‌تمام مواجه است. به راستی برای بهره‌برداری کامل این همه پروژه چه میزان منابع مالی و چه اندازه زمان مورد نیاز است؟