جاسوسی در آلمان

با وجود اینکه دفتر صدراعظم در ظاهر از جاسوسی سازمان امنیت ملی آمریکا در آلمان خشمگین است، مخالفان دولت می‌گویند افشاگری‌ها مرکل را غافلگیر نکرده است. او قبلاً از این موضوع اطلاع داشت. به عقیده آنها ناراحتی برلین از این اقدام به آن اندازه که مقامات ادعا می‌کنند، جدی نیست. گابریل رئیس حزب چپگرای سوسیال‌دموکرات آشکارا اظهار داشت که مرکل تا حدودی از عملیات جاسوسی مطلع بوده است. دولت این ادعا را رد کرد و آن را بخشی از اتهامات در دوران مبارزات انتخاباتی خواند.

چه کسی به چه کسی اطلاعات می‌دهد؟

سوای از مبارزات انتخاباتی، دلایل قانع‌کننده‌ای وجود دارد که باید هم از آمریکا و هم از دولت آلمان سوال کرد. دفتر فدرال امنیت اطلاعات که مسوول حفاظت از شبکه‌های دولتی است، تهدیدهایی را که متوجه وزارت کشور باشد تحلیل می‌کند. موارد مشکوک در نظر آنها علاوه بر چین و روسیه، آژانس‌های انگلوساکسون را هم دربر می‌گیرد. علاوه بر این آژانس اطلاعات خارجی آلمان از توانایی‌های آژانس‌های اطلاعاتی کشورهای متحد خود اطلاع دارد و به دفتر صدراعظم می‌گوید چه کسی مسوول ایجاد هماهنگی بین آژانس‌های اطلاعاتی است. این اخبار مستقیماً به صدراعظم منتقل می‌شود. یک چیز کاملاً مشخص است. همه می‌دانند که سازمان امنیت ملی آمریکا با آلمان همکاری دارد. در مبارزه علیه تروریسم، آلمان همیشه از خدمات جاسوسان آمریکایی بهره برده است. اطلاعاتی که در سال 2007 به کشف «سلول سورلند» منجر شد توسط سازمان امنیت ملی آمریکا و سیا که مکالمات تلفنی و ای‌میل‌ها را رصد می‌کردند، تهیه شده بود. حتی اگر این سازمان‌ها فقط داده‌های خام را جمع‌آوری کرده باشند آلمانی‌ها بایستی می‌فهمیدند که اطلاعات فقط از طریق بازرسی و تجسس همه‌جانبه به دست می‌آید. مرکل به خوبی می‌داند که آمریکا در مورد امنیت ملی خود بسیار حساس است اما حداقل افشاگری‌های سه‌ سال پیش ویکی‌لیکس باید به او بفهماند که هدف آمریکا از جاسوسی صرفاً مقابله با تروریسم نیست. در آن زمان مشخص شد که سفارت آمریکا از شهروندان آلمان برای کسب اطلاعات مرتبط با مذاکرات دولت ائتلافی سال 2009 استفاده کرده است. آن کار جاسوسی نبود، اما نشان داد که واشنگتن به اطلاعات حلقه‌های داخلی قدرت در اروپا علاقه‌مند است. صدراعظم باید بفهمد اطلاعاتی که اسنودن افشا کرده است از اهداف جاسوسی خاص مانند گروه‌های نمایندگی اتحادیه اروپا به دست آمده‌اند. به همین دلیل است که -‌‌به ویژه در آستانه انتخابات -‌ مرکل نمی‌تواند در قبال بحران سازمان امنیت ملی آمریکا ساکت بماند.