امسال به بدی پارسال
پژمردگی عربی
رسانه‌های عربی با اندوه بسیار به سال ۲۰۱۳ می‌نگرند.
رسانه‌های عربی با اندوه بسیار به سال 2013 می‌نگرند. در حالی که ایالت-شهر کوچک دوبی در امارات عربی متحده ادعا می‌کند که رکورد گینس را در برگزاری بزرگ‌ترین نمایش آتش‌بازی جهان از آن خود ساخته است سایر پایتخت‌های عربی به جای خوشی با غم از سال جدید استقبال کردند. از قاهره تا بیروت و دمشق تا بغداد که زمانی مراکز تاریخی تمدن اعراب بودند تفسیرهای خبری در مورد وقایع سال گذشته جلوه‌ای تاسف‌آور و ناامیدکننده داشتند. اغلب آنها سال جدید را نیز سالی سرشار از ناراحتی و غم می‌دانند. در یک سر‌مقاله تحریک‌آمیز، غصان چاربل سردبیر روزنامه الحیات که در لندن مستقر است حقایقی نا‌مطلوب را از قول یک سیاستمدار ارشد -که حاضر نبود نامش گفته شود- بیان کرد. این مصاحبه‌شونده گمنام گفت: «ما باید ظاهر‌سازی و وانمود کردن‌ها را کنار بگذاریم. باید اذعان کنیم که سرنگونی دیکتاتورها در جریان بهار عربی فقط در میان ملت‌های شکننده ما شکاف‌هایی فرقه‌ای و قبیله‌ای ایجاد کرده است. باید اعتراف کنیم که موضوع فلسطین از افکار و اذهان ما خارج شده است و جدال درونی ما بزرگ‌ترین پیروزی را تقدیم اسرائیل کرد بدون آنکه حتی یک سرباز خود را قربانی کند. اکنون مناقشه اصلی ما جدال بین شیعه و سنی است. پس از این همه خونریزی و قتل عام از عراق تا سوریه و فراتر از آنها باید پذیرفت که ما عرب‌ها دیگر نمی‌توانیم با یکدیگر زندگی کنیم. ولید البنی یک فعال کهنه‌کار حقوق بشری سوری گزارشی خلاصه‌وار و ناامیدکننده در یک وب‌سایت خبری عربی ارائه کرد. به نوشته او: «آیا ما باید آنقدر صبر کنیم که این جنگ فرقه‌ای و زشت ما را از پای دراندازد به‌طوری که بازماندگان سرانجام به این نتیجه برسند که این جنگ هیچ برنده‌ای نخواهد داشت و رویا‌پردازی‌های هر دو طرف حاصلی به جز مرگ، عقب‌ماندگی و فلاکت ندارد. و آنگاه بفهمیم که تنها پیروزی مشترک آن است که از طریق زندگی با یکدیگر، شفافیت و دموکراسی حاصل می‌شود؟» بلال فضل ستون‌نویس مصری که در روزنامه الشروق قلم می‌زند نامه‌ای سرگشاده به دوستش نوشت؛ به یک فعال انقلابی مصر در انقلاب سال 2011 که هم‌اکنون پشت میله‌های زندان روزگار را سپری می‌کند. فضل می‌نویسد: «من در آخرین روز این سال نکبت‌بار به تو نامه می‌نویسم. در زمانی که رویاهای مصریان برای یک دولت مدنی که آزادی، عزت و عدالت اجتماعی را به آنها هدیه دهد به کابوس تبدیل شده است. ما اکنون در سایه رژیمی زندگی می‌کنیم که سری نظامی، بازوانی سرکوبگر، و پوستی مدنی دارد و آزادی را تنها به کسانی تقدیم می‌کند که آن را تحسین می‌کنند.» کارل شارو مهندس عراقی- لبنانی که در لندن زندگی می‌کند و نوشته‌های هجو‌آمیزش در اینترنت مشهور است با قلمی سبک‌تر نقل قولی از وودی آلن می‌آورد: «کاش پیام مثبتی برای پایان سال داشتم. اما ندارم. می‌شود لطف کنید و چند پیام منفی را بپذیرید؟»
دیدگاه تان را بنویسید