نوجوانان و فناوری

اوا کینگ دانش‌آموز 14‌ساله دبیرستان دیل در واشنگتن می‌گوید، «انگار آنها اصلاً به ما اعتماد ندارند». او پس از تعطیلی مدرسه به همراه دو دانش‌آموز دیگر ایستاده است. همراهانش می‌خندند و به علامت تایید سرشان را تکان می‌دهند. هیات اجرایی دبیرستان دیل استفاده از تلفن همراه را در ساعات حضور در مدرسه ممنوع کرده است. دانش‌آموزان باید تلفن‌هایشان را در کیف‌هایی قرار دهند که ظاهراً فقط با ابزار خاصی باز می‌شوند. والدین این کیف‌ها را با آهن‌ربای مخصوص در زمان خروج فرزندان از مدرسه باز می‌کنند. تعجبی ندارد که دانش‌آموزان این سامانه را هک کرده‌اند. اوا می‌گوید، «انتظاری غیر از این داشتید؟ ما دانش‌آموز دبیرستانی هستیم». دانش‌آموزان راه‌های فرار زیادی دارند. آهن‌رباها به کالاهای ویژه تبدیل و تعدادی از آنها گم شده‌اند. دانش‌آموزان در دستشویی‌ها با ضربه به کیف قفل آن را باز می‌کنند. برخی کیف‌ها خراب شده‌اند و دیگر قفل نمی‌شوند، اما دانش‌آموزان موضوع را اطلاع نمی‌دهند. دختران می‌گویند از زمانی که تلفن همراه میوه ممنوعه شده تمایل به آن بالاتر رفته است. آنها امیدوارند که پس از تعطیلات تابستان مدرسه در تصمیم خود تجدیدنظر کند. بحث‌های مربوط به دسترسی نوجوانان به تلفن همراه و استفاده از آن در مدرسه به‌تازگی داغ شده‌اند. برخی قانون‌گذاران ایالتی در حال تدوین مقرراتی هستند که استفاده از تلفن همراه را در کلاس‌های درس ممنوع می‌کند، اما ورود آن را به مدرسه مجاز می‌داند. جاناتان هیدت در ماه مارس کتابی با عنوان «نسل مضطرب» به چاپ رساند که طرفداران زیادی پیدا کرد. او از مردم می‌خواهد به شواهدی توجه کنند که نشان می‌دهد رسانه‌های اجتماعی (که عمدتاً از طریق تلفن همراه در دسترس هستند) عامل اصلی افزایش شدید اضطراب، افسردگی و خودآسیب‌زنی در میان جوانان امروز به شمار می‌روند. برخی پژوهشگران هنوز به این نتیجه نرسیده‌اند که تلفن می‌تواند عامل بیماری روانی باشد. آمریکا و بریتانیا گزارش داده‌اند که با افزایش استفاده از رسانه‌های اجتماعی میزان مشکلات روانی هم بیشتر شده است، اما این رابطه همبستگی در تمام کشورهای ثروتمند مشاهده نمی‌شود. مارگاریتا پانیوتو، پژوهشگر دانشگاه منچستر، عقیده دارد که نوجوانان تحت تاثیر چیزهای زیادی قرار می‌گیرند. به گفته او، «غیرواقعی است که انتظار داشته باشیم فقط یک عامل، یعنی رسانه‌های اجتماعی مسئول سلامت روانی نوجوانان باشد». بیشتر والدین خواستار آن‌اند که فرزندان‌شان در مدرسه به تلفن دسترسی داشته باشند. نظرسنجی اتحادیه ملی والدین در ماه فوریه از 1506 نفر از والدین دانش‌آموزان دولتی نشان می‌دهد که اکثر آنها عقیده دارند که دانش‌آموزان باید بتوانند در اوقات فراغت مدرسه از تلفن همراه استفاده کنند. لری مک‌ ایوان، پدر یک دانش‌آموز و مربی بسکتبال مدرسه دیل با این نظر موافق است. او بر این باور است که دانش‌آموزان باید برای موارد اضطراری تلفن داشته باشند. او و اوا کینگ یک مورد گزارش حبس دانش‌آموزان را در مدرسه مجاور به خاطر ترس از تیراندازی در سال گذشته و زمانی که استفاده از تلفن آزاد بود به عنوان مثال بیان می‌کنند. اما تلفن‌ها به سادگی حواس فرد را پرت می‌کنند. مطالعه یک گروه غیرانتفاعی مستقر در سان‌فرانسیسکو از 203 دانش‌آموز بیان می‌کند که دانش‌آموزان به طور متوسط در ساعات مدرسه 50 اعلان توجه دریافت می‌کنند. معلمان از این گلایه دارند که دانش‌آموزان در کلاس درس یوتیوب می‌بینند یا از دیگر اپلیکیشن‌ها استفاده می‌کنند. تلفن‌ها می‌توانند ابزاری برای زورگویی و باج‌گیری باشند. از دانش‌آموزان به طور پنهانی در زمان استفاده از دستشویی یا تعویض لباس عکس و فیلم گرفته می‌شود و این روزها دعواهای حیاط مدرسه با تلفن همراه برنامه‌ریزی می‌شوند. همچنین مشخص است که تلفن همراه به فرآیند یادگیری آسیب می‌رساند. چندین مطالعه نشان می‌دهند که استفاده از تلفن همراه تمرکز بر درس‌ها را کاهش می‌دهد و این تاثیر صرفاً متوجه فرد کاربر نیست. سابین پولاک، بنیان‌گذار «جنبش مدارس بدون تلفن همراه» می‌گوید، اثر تلفن همراه مانند اثر ثانویه سیگار کشیدن است. حتی اگر دانش‌آموزی تلفن نداشته باشد تحت تاثیر استفاده دیگران از تلفن قرار دارد. تلفن‌ها برای معلمان هم اضطراب‌آفرین هستند. آنها باید مراقب دانش‌آموزان باشند و مطمئن شوند که آنها در زیر میز یا در زمان استفاده طولانی‌مدت از دستشویی درگیر استفاده از تلفن نباشند. ممنوعیت کامل تلفن در ساعات مدرسه می‌تواند یک راه‌حل باشد اما آن‌گونه که تجربه دبیرستان دیل نشان می‌دهد اعمال ممنوعیت چندان آسان نیست. معلمان باید مطمئن شوند که هر دانش‌آموزی در زمان ورود به مدرسه تلفن همراهش را در کیف مخصوص گذاشته و آن را قفل می‌کند. این کار به معنای افزودن یک وظیفه غیرآموزشی دیگر به وظایف معلمان است. همچنین اگر دانش‌آموزی کیف تلفن را فراموش کرده بود باید روش دیگری به او پیشنهاد شود. چنین رویدادی در مدارسی که نوجوانان زیادی دارند کاملاً قابل پیش‌بینی و پرتکرار است. قوانین جدید ایالتی به دنبال کلاس‌های بدون تلفن هستند و همزمان تلاش می‌کنند ارتباط میان دانش‌آموزان و والدین را حفظ کنند. دان دی‌سانتیس، فرماندار فلوریدا، سال گذشته قانون ممنوعیت استفاده از تلفن همراه را در کلاس‌های درس امضا کرد و ایالت ایندیانا نیز قانون مشابهی را از ماه جولای به اجرا می‌گذارد. دیگر ایالت‌ها نیز لوایحی با همین هدف را در دست دارند. این قوانین جدای از قوانینی هستند که برای محافظت از کودکان در برابر رسانه‌های اجتماعی تدوین می‌شوند. گزارش یونسکو بیان می‌کند که علاوه بر آمریکا، اکثر کشورهای آسیایی هم استفاده از تلفن همراه در مدارس را از سال 2018 ممنوع کرده‌اند، هرچند اعمال چنین قانونی دشوار است. چندین کشور از جمله هلند استفاده از تلفن را فقط در زمانی مجاز می‌دانند که تدریس انجام نمی‌شود. کیم ویتمن از جنبش مدرسه بدون تلفن همراه می‌گوید، راه‌حل برای والدین آمریکایی آن است که تلفن‌های هوشمند را در سنین بالاتر به کودکان بدهند و مدارس هم از این تصمیم حمایت کنند. والدین برای برقراری ارتباط با کودکان و مراقبت از آنها می‌توانند از ابزارهای ساده‌تری مانند گوشی‌های تاشو، ساعت هوشمند یا ابزارهای رهگیری استفاده کنند. خانم ویتمن در نهایت آرزو می‌کند والدینی که خواستار ارتباط فوری با کودکانشان هستند شکیبایی بیشتری به خرج دهند. او متذکر می‌شود که «همه ما دوران بسیار طولانی بدون داشتن تلفن همراه و دسترسی فوری به والدین سپری کرده و عملکرد خوبی داشته‌ایم».