رهایی با طعم استارباکس
روزالیند برویر چه نقشی در مبارزه با تبعیض نژادی داشت؟
تبعیض نژادی و جنسیتی همیشه دو مسئله بسیار مهم در محیط کار، به خصوص در مشاغل تجاری بوده‌اند. روزالیند برویر یکی از معدود زنانی است که در هر دو زمینه سقف‌های شیشه‌ای موجود را شکسته و به سطوح بالای مدیریتی دست پیدا کرده است. روزالیند برویر در سال 1962 در دیترویت، میشیگان، به عنوان کوچک‌ترین فرزند از پنج فرزند خانواده‌اش متولد شد. او دختر یک کارگر خط مونتاژ کارخانه جنرال‌موتورز است و او و خواهران و برادرانش اولین نسل خانواده بودند که به دانشگاه رفتند. برویر به دلیل گرایش به ریاضیات و علوم، به دنبال کردن حرفه پزشکی علاقه‌مند بود.
در سال 1980، پس از فارغ‌التحصیلی از دبیرستان فنی کاس در دیترویت، برویر در کالج اسپلمن در آتلانتا، جورجیا ثبت‌نام کرد؛ این اولین دور شدن او از شهر کودکی بود و در واقع روزالیند اولین فرزندی بود که برای رفتن به کالج به ایالتی دیگر می‌رفت. به گفته خودش: «من در دیترویت بزرگ شدم و هرگز زندگی جنوبی را تجربه نکرده بودم و دلم می‌خواست تجربه زندگی در یک محیط متفاوت را داشته باشم. علاوه بر این دوست داشتم از خانه دور شوم و برای همین در اسپلمن ثبت‌نام کردم. اسپلمن یک کالج کوچک خصوصی در جنوب بود که همه دانشجویان آن سیاه‌پوست بودند و در همان اول ورود برای من حس خانه را داشت.» او در آنجا مدرک لیسانس خود را در رشته شیمی به پایان رساند. او تصمیم گرفت حرفه پزشکی را دنبال نکند و به عنوان تکنسین تحقیقاتی در کیمبرلی کلارک شروع به کار کرد.
از والمارت تا والگرین
برویر برنامه کالج را در دانشکده بازرگانی دانشگاه شیکاگو و دانشکده حقوق استنفورد و همچنین برنامه مدیریت پیشرفته را در مدرسه وارتون، دانشگاه پنسیلوانیا به پایان رساند. در سال 1984، پس از فارغ‌التحصیلی از کالج اسپلمن، برویر کار خود را به عنوان یک تکنسین تحقیقاتی در کیمبرلی کلارک، یک شرکت جهانی تولید محصولات مبتنی بر کاغذ آغاز کرد و تا سال 1988 در همین پست در این شرکت مشغول به کار بود. از سال 1988 تا 1998، او نقش‌های رهبری متعددی از جمله مدیر بازار، مدیر برای مراقبت از پوست و معاون منسوجات بافته نشده را بر عهده داشت. پس از آن وی از سال 1998 تا 2006 به عنوان رئیس بخش تولید و عملیات و رئیس جهانی در کیمبرلی کلارک خدمت کرد و در مجموع 22 سال در شرکت کیمبرلی کلارک کار کرد. کار برویر با والمارت در سال 2006 آغاز شد. در ابتدا او به عنوان معاون، معاون ارشد و معاون اجرایی برای عملیات جنوب شرقی و معاون اجرایی واحد تجاری شرق در فروشگاه‌های والمارت خدمت کرد. برویر سمت خود را به عنوان معاون عملیات منطقه‌ای در گرجستان آغاز کرد. پس از کار خود به عنوان معاون منطقه‌ای عملیات در گرجستان، او رئیس بخش بازار جنوب شرقی والمارت و در نهایت والمارت ایست شد. در سال 2012، برویر والمارت را ترک کرد و رئیس و مدیرعامل سام‌کلاب شد، باشگاه‌های انبار خرده‌فروشی که فقط عضویت دارند و متعلق به والمارت هستند. او با دو برابر کردن تعداد محصولات ارگانیک ارائه‌شده در سام‌کلاب‌ها، بر سلامت و تندرستی تمرکز کرد. برویر به عنوان مدیرعامل سام‌کلاب، اولین سیاه‌پوستی بود که این بخش والمارت را رهبری کرد. او در سال 2017 از نقش خود در سام‌کلاب بازنشسته شد. در اول فوریه 2017، برویر برای هیات‌مدیره استارباکس نامزد شد. در 6 سپتامبر 2017 به عنوان مدیر ارشد عملیات و رئیس گروه انتخاب شد. برویر پس از کوین جانسون، مدیرعامل استارباکس و اولین سیاه‌پوست و اولین زنی بود که مدیر اجرایی و رئیس گروه استارباکس شد. او مشاغل و عملیات را در ایالات‌متحده، کانادا و آمریکای لاتین رهبری می‌کرد. در 15 مارس 2021، برویر به عنوان مدیرعامل والگرین بوتس آلیانس منصوب شد. وی دومین زن سیاه‌پوستی بود که رهبری یک شرکت فورچون 500 را بر عهده داشت. در سپتامبر 2023 پس از دو سال حضور در این سمت، اعلام شد که او از این سمت استعفا می‌کند. شرکت اعلام کرد این تصمیمی مورد توافق طرفین بوده است. همزمان سهام این شرکت بیشتر سقوط کرد و به پایین‌ترین حد خود در 14 سال گذشته رسید. این شرکت گفت سود امسال آن «در حد پایین» پیش‌بینی‌هایش یا نزدیک به آن خواهد بود. اما همزمان خانم برویر در بیانیه‌ای گفت که به دستاوردهای خود افتخار می‌کند و وی توانسته این شرکت را «در مسیر تبدیل شدن به یک شرکت پیشرو در مراقبت‌های بهداشتی مصرف‌کننده‌محور» قرار دهد: «من به آنچه با هم به دست آوردیم افتخار می‌کنم. ما زندگی کارمندان خود را بهبود بخشیده‌ایم، خدمات مراقبت‌های بهداشتی را برای مشتریان خود گسترش داده‌ایم و توانایی خود را برای تحقق هدف «زندگی شادتر از طریق سلامتی بهتر» افزایش داده‌ایم.» برویر در میانه همه‌گیری کووید وارد شرکت والگرینز بوتز آلیانس شد که یک شرکت تولید و توزیع دارو است. این یک حرکت بسیار جسورانه بود و او تلاش کرد نوآوری‌های جدیدی را در این زمینه ثبت کند. همزمان با اعلام خبر کناره‌گیری برویر، والگرین اعلام کرد برویر موافقت کرده به والگرین برای پیدا کردن یک مدیرعامل دائمی مشاوره دهد. استفانو پسینا، مدیر اجرایی والگرین که تقریباً 20 درصد از والگرین را در تملک دارد، در بیانیه‌ای به مناسبت کناره‌گیری وی از این سمت نوشت: «از طرف کل هیات‌مدیره، من می‌خواهم از رز برای کمک‌هایش به والگرین تشکر کنم. وی شرکت را طی همه‌گیری جهانی هدایت کرد و بر گسترش حیاتی واکسن‌ها در داروخانه‌های والگرین و جمعیت‌های پرخطر در سراسر کشور نظارت کرد. او در عین حمایت از فرهنگ جامعه و مشارکت اعضای تیم در زمان‌های سخت، قابلیت‌های رویارویی با مصرف‌کننده ما را ارتقا داد. ما از تلاش و تعهد او به شرکت در این دوره از تغییرات بی‌سابقه قدردانی می‌کنیم.» به نظر می‌رسد برویر در حالی وارد والگرین شد که زنجیره‌های داروخانه‌های تحت تملک این شرکت با ارائه سریع و زودهنگام واکسن‌های کووید 19 تقویت شده بودند. با گذشت این دوران وی نتوانست شرکتی را که با تضعیف تقاضای واکسن، افزایش رقابت خرده‌فروشی و تزلزل مخارج مصرف‌کننده، بر رقبا هم تاثیر گذاشته بود طوری مدیریت کند که سهامداران را راضی نگه دارد. علاوه بر این هزینه‌هایی که والگرین برای وارد شدن به بخش ارائه مراقبت‌های بهداشتی در این مدت انجام داد اوضاع را تا حدی بغرنج‌تر هم کرد. هزینه‌هایی که برویر اعتقاد دارد در زمان طولانی‌تر جواب خواهند داد اما متاسفانه سهامداران و هیات‌مدیره صبر یا باور کافی به این موضوع نداشتند.
زنان سیاه‌پوست در دنیای مردان سفیدپوست
در سال 2019، برویر تنها زن سیاه‌پوستی بود که در هیات‌مدیره آمازون حضور داشت و همان‌طور که گفتیم در سال 2021 به تنها زن مدیرعامل یکی از شرکت‌های فهرست فورچون 500 تبدیل شد. او همچنین اولین زن سیاه‌پوستی بود که یک بخش والمارت را رهبری کرد و اولین زنی بود که مدیر ارشد اجرایی و رئیس گروه استارباکس شد. به عقیده خود او، تجربه یک زن سیاه‌پوست بودن در دنیای تجارت آمریکا برای وی درس‌های ارزشمند و مهمی داشته است: «هم نژادپرستی و هم تبعیض جنسیتی، از همان ابتدای ورودم به آمریکای شرکتی، به‌طور غیرقابل انکاری بر من تاثیر گذاشته است. من احتمالاً بدترین مدیران و رهبران شرکتی ممکن را دیده‌ام و بهترین آنها را هم دیده‌ام و چیزی که از همه اینها یاد گرفته‌ام این است که باید خودم، کنترل خودم را در دست داشته باشم. علاوه بر این همه این مشاهدات به من یاد داده چطور رهبری می‌خواهم باشم و چه کارهایی باید و نباید انجام دهم. با داشتن فرصتی برای اداره سازمان‌های بسیار بزرگ، روی ایجاد محیط‌هایی منصفانه و عادلانه متمرکز شده‌ام و محیط‌هایی را ایجاد می‌کنم که مردم احساس کنند می‌خواهند و می‌توانند تمام توان خود را برای کار استفاده کنند.
البته من به تغییر اوضاع کمی خوش‌بین هستم و فکر می‌کنم اوضاع در حال بهتر شدن است. همه ما تجربه مشترکی داشته‌ایم که به ماه می 2020 و قتل جرج فلوید برمی‌گردد؛ سپس وارد یک دوران بیماری همه‌گیر شده‌ایم که در آن دیدیم افراد رنگین‌پوست و سیاه‌پوست بیشتر و شدیدتر از همه تحت تاثیر قرار گرفتند. ما در دو سال قرنطینه کووید دیدیم که نابرابری‌های بهداشتی با تغییرات آب‌و‌هوایی و تبعیض نژادی ترکیب می‌شود. اگر روی صندلی‌هایمان نشسته‌ایم و این روی هیچ‌کدام از ما تاثیری نداشته است، احتمالاً روی صندلی اشتباهی نشسته‌ایم. من فکر می‌کنم این تجربه مشترک در دو سال قرنطینه باید ما را تغییر دهد که تا حد زیادی تغییر داده است.»
او در یک سخنرانی در سال 2018 در دانشگاه خود، کالج اسپلمن، به کلاس فارغ‌التحصیلان کالج کاملاً زنانه و سیاه‌پوست گفت: «ما هنوز هم زنان سیاه‌پوست در دنیای مردان سفیدپوست هستیم.» به نظر او آن کلمات هنوز هم صادق هستند. به همین دلیل برویر همچنان مدافع صریح تنوع، برابری و شمول، و مخالف نژادپرستی است. روشی که برویر با صراحت در مورد برابری نژادی صحبت می‌کند، و همچنین برخی از ابتکاراتی که او رهبری می‌کند، نشان می‌دهد که او در ایجاد تغییر جدی است.
در همین سال سخنرانی در کالج اسپلمن بود که راشون نلسون و دونته رابینسون، هر دو مرد سیاه‌پوست 23ساله، در حالی که در استارباکس فیلادلفیا نشسته بودند، دستگیر شدند. این مردان منتظر شریک تجاری خود بودند و هنوز سفارشی نداده بودند و به همین دلیل و تنها به ظن مشکل‌دار بودن، یک باریستای زن سفیدپوست برای دستگیری آنها با پلیس تماس گرفت. ویدئوی دستگیری آنها به سرعت در فضای مجازی پخش شد و اعتراضات و اتهامات نژادپرستی را علیه قهوه‌های زنجیره‌ای استارباکس و پلیس (هشت افسر پلیس برای این دستگیری در فروشگاه حاضر شده بودند) به دنبال داشت. در آن زمان برویر مدیر اجرایی استارباکس بود. در روزهای پس از دستگیری، او به کوین جانسون، مدیرعامل استارباکس پیوست و با نلسون و رابینسون ملاقات کرد تا شخصاً عذرخواهی کند. آنها همچنین به طور جداگانه در مورد این حادثه برای مطبوعات محلی صحبت کرده و این رویدادها را محکوم کردند. برویر بیانیه‌ای در مورد این رویدادها منتشر کرد و نشان داد که چگونه بر شخص او تاثیر گذاشته است. وی در این بیانیه گفت: «وقتی این ویدئو را دیدم، حالم به هم خورد زیرا یاد پسرم افتادم که 23 سال دارد و در بروکلین زندگی می‌کند. من فوراً به او و امنیت او فکر کردم. دوم، به این فکر کردم که اگر او در این وضعیت بود چه احساسی داشت؛ زیرا پسر من همان بچه‌ای است که شنبه‌ها صبح از خواب بیدار می‌شود و به استارباکس می‌رود.» برویر علاوه بر اینها قول داد در این مورد اقدامات عملی انجام خواهد داد و به قول خود هم عمل کرد، کلاس‌های نحوه برخورد با مشتری برای مسئولان شعب استارباکس تشکیل شد و پرسنل موظف به شرکت در آن بودند و دستورالعمل دقیقی برای برخورد با مشتریان تنظیم شد که به مدیران و کارمندان شعب استارباکس نشان می‌داد چه برخوردی در چه موقعیتی حق دارند یا ندارند داشته باشند.
رهبر ارکستر
علاوه بر تبعیض نژادی برویر در زمینه رهبری نیز سابقه و نظرات جالبی دارد. او مانند تقریباً هر مدیر موفق دیگری اعتقاد دارد کارمندان یک شرکت باید واقعاً به شرکت علاقه‌مند باشند و خود را جزئی از آن ببینند تا از تمام توانایی خود برای موفقیت آن استفاده کنند. اما علاوه بر این، یک رهبر باید استعداد شناسایی افراد را برای موقعیت‌ها و پست‌های مناسب و رهبری درست هم داشته باشد: «همه چیز به استعداد شما مربوط می‌شود و علاوه بر آن داشتن توانایی شناسایی استعدادهای بزرگ هم مهم است. این فقط استعداد فردی نیست. علاوه بر استعداد فردی، پویایی تیم شما هم مهم است. چگونه تیم را مجبور می‌کنید که مانند یک ارکستر حرکت کند؟ من همیشه می‌گویم پاسخ، این است که احساس می‌کنم رهبر ارکستر هستم و می‌خواهم بهترین اجرای خود را داشته باشم. بنابراین نمی‌توانم فقط یک یا دو استعداد خوب را برای نوازندگی انتخاب کنم. من باید بدانم این افراد چگونه با هم کار خواهند کرد؟ گاهی حتی یک فرد بسیار بااستعداد اما ناهماهنگ با بقیه ارکستر می‌تواند اجرا را خراب کند.
بنابراین کار با انتخاب افراد بااستعداد و سپس کنار هم قرار دادن آنها شروع می‌شود. حالا باید ببینید چگونه می‌توانید روابط قابل اعتماد ایجاد کنید زیرا آنها باید بدانند که من به عنوان رهبر تیم هر روز پشت آنها هستم. این را به آنها نشان می‌دهم و از آنها پشتیبانی می‌کنم و برای آنها می‌جنگم. بنابراین فکر می‌کنم وقتی آن پیام رویایی کار گروهی را ارسال می‌کنم، آنها اعتماد می‌کنند که من آنها را از خط پایان عبور خواهم داد، درست است؟ و آنها می‌دانند که من آنها را در حاشیه نمی‌گذارم. آنها می‌دانند که من آنها را سرزنش نمی‌کنم، آنها می‌دانند که جزئیات را با آنها بررسی خواهم کرد. بنابراین ما می‌توانیم به عنوان یک تیم شروع به کار با هم کنیم.»
