موفقیت از نوع «سول سایکل»
جولی رایس و الیزابت کاتلر چگونه علاقه خود را به کسب‌وکاری موفق تبدیل کردند؟
علاقه‌مندان به کلاس‌های دوچرخه‌سواری داخل سالن یا اسپینیگ، سول سایکل را به عنوان یکی از بزرگ‌ترین نام‌ها در این تجارت می‌شناسند، اما ممکن است ندانند که چه کسانی پشت این کسب‌وکار موفق بوده‌اند که توانستند عشق خود به این ورزش را به کسب‌وکاری موفق تبدیل کنند.
سالن ورزشی کم‌نور و ریتم موسیقی ورزشکاران را در حالی که از شدت پدال زدن عرق کرده‌اند به رقص درمی‌‌آورد. مربی گهگاه از روی دوچرخه پایین می‌پرد تا موسیقی را عوض کند و حواس‌ها را از پاهای سوزان و قلب‌هایی که تند می‌زنند پرت کند. بعد از 45 دقیقه ورزشکاران در حالی که صدها کالری سوزانده و اندورفین زیادی دریافت کرده‌اند از سالن بیرون می‌روند. این دقیقاً همان تاثیری است که الیزابت کاتلر و جولی رایس زمانی که در کلاس‌های اسپینینگ روث زوکرمن شرکت می‌کردند داشتند.
زوکرمن در سال 1996 تدریس کلاس‌های اسپینینگ را در منهتن شروع کرده بود. او در مدرسه نیز رقصنده بود و در کالج در رشته رقص تحصیل کرده بود. اما پس از چند سال تلاش برای یافتن کار در نیویورک تصمیم گرفت آن را رها کند. اوایل دهه 1980 به او شغل تدریس ایروبیک پیشنهاد شد که بسیار به آن علاقه پیدا کرد. او پس از جدایی از همسرش به توصیه یکی از دوستانش شروع به شرکت در کلاس‌های اسپینینگ کرد و از همان لحظه عاشق آن شد. او این ورزش را به لحاظ عاطفی تسکین‌دهنده یافته بود: می‌توانید چشم‌هایتان را ببندید و همه انرژی‌تان را اعمال کنید، این حرکت شبیه به حرکات موزون طراحی شده است به‌طوری که در پایان احساس سرخوشی و قدرت می‌کنید و می‌توانید از پس هر چیزی که در راه است بربیایید.
او در سالن ورزشی ریبوک به مدت شش سال به تدریس مشغول شد. زوکرمن از مشتریان خود الیزابت کاتلر که آن زمان مشاور املاک بود و جولی رایس، مدیر استعدادیابی در شرکت بنی مدینا را هنگام صرف ناهار به هم معرفی کرد و این زمانی بود که این سه زن تصمیم گرفتند نام تجاری را راه‌اندازی کنند که به «سول سایکل» تبدیل شد.
دوچرخه‌سواری داخل سالن پیشتر نیز در باشگاه‌ها رایج بود و گهگاه موفقیت‌هایی در این رشته دیده می‌شد، با این حال معمولاً تنها روی قسمت پایین بدن متمرکز می‌شدند. اما دوچرخه‌سواری ثابت آماده تغییر بود و آنها فکر می‌کردند که می‌تواند تجربه‌ای باکیفیت‌تر، معنوی‌تر و تمرینی برای کل بدن باشد.
در حالی که سول سایکل امروز تجربه‌ای لوکس برای مشتریان است، اولین مکان آن یک استودیوی موقتی بود که در پشت ساختمانی در «آپر وست ساید» نیویورک قرار داشت. آنها این استودیو را در سال 2006 افتتاح کردند که بعدها به چندین مکان دیگر گسترش یافت.
رایس پیشتر در یافتن هنرمندان جوان عملکرد بسیار خوبی داشت. او برای کشف استعدادهای جوان بسیار اشتیاق داشت و عاشق پرورش دادن و تماشای رشد آنها بود. اما باوجود علاقه‌اش به این صنعت، تا سال 2002 خود را برای ترک خانه، رفتن به نیویورک و تشکیل خانواده آماده کرد. او و همسرش برنامه‌ریزی کردند که هر دو شغل خود را ترک کنند. اما به جای استعفا، رایس مامور شد دفتر شرکت را در نیویورک باز کند. اما در نهایت رایس تصمیم به ترک کار گرفت. علت این تصمیم او سرخوردگی نبود، بلکه نیاز به تغییر سبک زندگی بود. پیاده‌روی با دوستان و دویدن در ساحل توانست او را در میان ساعات سخت پس از ترک کار کمک کند. ورزش می‌تواند یک حرکت اجتماعی و سرگرم‌کننده باشد.
کاتلر نیز مانند رایس به تازگی از شیکاگو به نیویورک نقل مکان کرده بود که 10 سال را در آن به عنوان مشاور املاک کار کرده بود. پس از تولد دومین دخترش در سال 2005 و افزایش وزن یکی از دوستان کاتلر او را به کلاس اسپینیگ دعوت کرد. او تشنه یک پناهگاه شهری بود که همان مزایای فیزیکی، اجتماعی و روانی پیاده‌روی با دوستان در فضای باز را برای او داشته باشد. این زمانی بود که رایس به‌وسیله مربی اسپینینگ، زوکرمن به الیزابت کاتلر معرفی شد.
کاتلر و رایس در طول ناهار طرحی برای یک استودیوی اسپینیگ طراحی کردند که احساس جمعی در آن اولویت داشته باشد. رایس در گفت‌وگویی با بیزینس اینسایدر گفته بود، واقعاً هیچ چیز کارآمد، شادی‌بخش و پیونددهنده‌ای آن بیرون نبود. رایس، کاتلر را فردی ریسک‌پذیر با غریزه‌های کارآفرینی فوق‌العاده دید به‌طوری که دیدار با او را بهترین ملاقات از پیش تعیین‌نشده توصیف می‌کرد. آنها پشت یک دستمال محاسبه کرده بودند اگر بتوانند در روز 75 تا 100 مشتری داشته باشند، می‌توانند کرایه را بپردازند، مراقب کودکان باشند و کمی پول اضافی هم به خانه ببرند تا از رها کردن بچه‌هایشان احساس بدی نداشته باشند.
دیدگاه مشترک این سه نفر برای سرگرمی بیشتر در ورزش سبب شد چهار ماه بعد سول سایکل با مبلغی ناچیز از سوی کاتلر در یک استودیوی قدیمی افتتاح شود. این زمانی بود که رایس و کاتلر هر دو نوزادانی کوچک داشتند. به گفته رایس، در این زمان هیچ‌کس باور نداشت که این ایده‌ای خوب است، حتی والدین او هم می‌گفتند این استودیو برنامه‌ای وحشتناک است، اما شوهرش بیش از همه حامی او بود و او را تشویق می‌کرد.
آنها یک دیوار شیشه‌ای برای جدا کردن ورودی از استودیو نصب کردند، و زمانی که ساختمان قدیمی به آنها اجازه نداد تابلویی را بیرون آویزان کنند یک ریکشا را با آرم خود نقاشی کرده و جلوی درب پارک کردند. این استودیو با 33 دوچرخه و یک حمام شروع به کار کرد. اولین کلاس با شمع روشن شده بود که به استودیو حسی شبیه به اسپا می‌داد و دوچرخه‌هایی انتخاب شده بود که ورزشکاران باید هر دو کفش خود را به آن می‌بستند که پایداری کافی برای بستن چشم‌ها هنگام رکاب زدن داشته باشند. مربیان به دلیل توانایی‌شان در الهام بخشیدن انتخاب می‌شدند و تاکید آنها بر ایجاد احساس خاص بودن در ورزشکاران بود. هر کارمند شرکت باید به مدت یک هفته در میز پذیرش کار می‌کرد تا متوجه رفت‌وآمدها باشد. مربیان تشویق می‌شدند که نام ورزشکاران را بدانند و با آنها تعامل داشته باشند.
سول سایکل رفته‌رفته بیشتر شناخته شد و کلاس‌ها پر شد به‌طوری که در سال 2007 آنها دومین شعبه خود را در همپتنز باز کردند. با این حال درست زمانی که کسب‌وکار به رشد سه‌رقمی می‌رسید، با بحران مالی مواجه شدند. آنها نتوانستند برای گسترش کسب‌وکار وام بگیرند اما دست‌بردار نبودند و با کمک خط اعتباری آمریکن اکسپرس شعبه‌های سوم، چهارم و پنجم خود را تامین کردند.
آنها برای اولین‌بار برای هر کلاس 45دقیقه‌ای 27 دلار مطالبه کردند که پیش از این در حق عضویت باشگاه‌ها گنجانده می‌شد. آنها یک الگوی تجاری کاملاً جدید ایجاد کردند، بنابراین هربار خود را برای بهترین تجربه در کلاس به چالش می‌کشیدند. تا پاییز بعد، ثبت‌نام‌ها افزایش چشم‌گیری پیدا کرده بود و سول سایکل به مقصد سراسر شهر تبدیل شد. با رشد سول سایکل ابتدا در نیویورک و سپس در کالیفرنیا افراد مشهور آن را کشف کردند. بسیاری از هنرپیشگان مطرح هالیوود چون کیتی هولمز و بردلی کوپر به دوچرخه‌سوارانی سرسخت تبدیل شده بودند. به گفته جین روزنتال، تهیه‌کننده فیلم، سول سایکل محیطی منحصربه‌فرد ایجاد کرد که به همه احساس خاص بودن می‌داد.
اوایل سال 2007، روث زوکرمن سهام خود را به دو شریک دیگر واگذار کرد اما چند سال بعد را به عنوان مربی باقی ماند. او در سال 2010 تصمیم گرفت تجارت خود را شروع کند، بنابراین با یافتن شریکی دیگر اقدام به راه‌اندازی برند «فلای ویل» کرد که به رقیبی برای سول سایکل تبدیل شد. فلای ویل با تکیه بر فناوری حال‌وهوای صمیمی و معنوی سول سایکل را به یک جایگزین جدید رقابتی تبدیل کرد و به موفقیت فوری رسید. فلای ویل تا سال 2018، 42 استودیو در سراسر کشور ایجاد کرده بود.
تجربه رایس در صنعت استعدادیابی به یافتن مربیان بااستعداد منجر شد. او به دنبال اجراکنندگانی مانند اعضای کر برادوی، رقصندگان حرفه‌ای و بازیگران بود. آنها مزایا، مرخصی با حقوق و کمک‌هزینه لباس ارائه می‌کردند. اطمینان از اینکه مردم احساس می‌کنند از آنها مراقبت می‌شود و فرصتی برای درخشش دارند، چیزی است که رایس به عنوان مدیر استعدادیابی دوست داشت و زمان زیادی برای آن در سول سایکل گذاشت.
گرچه ظهور سول سایکل از بیرون برق‌آسا به‌نظر می‌رسید، رایس آن را به آن شکل به یاد نمی‌آورد. او چهار سال پشت پیشخوان کار کرد، کفش‌ها را اسپری می‌کرد، حوله‌ها را به خشکشویی می‌برد و مشتری‌ها را پذیرش می‌کرد. او پذیرفته بود که هیچ کاری بسیار کوچک یا بسیار بزرگ نیست و هنگام ساخت یک برند ارزشمند و باکیفیت نباید از جزئیات غافل شد. به عنوان یک کارآفرین، او تمام جنبه‌های تجربه را لمس کرد و از کنترل خلاقانه لذت می‌برد.
یکی از رمزهای مهم موفقیت سول سایکل مربیان آن بودند. این شرکت ماهانه برای مربیان بالقوه، از ورزشکاران نخبه گرفته تا رقصندگان حرفه‌ای و مشتریان قدیمی خود آزمون‌های آزمایشی برگزار می‌کرد. پس از انتخاب، آنها 12 هفته آموزش را برای یادگیری متد سول سایکل پشت‌سر می‌گذاشتند. آنها برای مربیان خود تعطیلات با حقوق و مزایای کامل در نظر می‌گرفتند چراکه دریافته بودند اگر استعدادهای بزرگی را پیدا می‌کنند باید کار را برای آنها جذاب کنند تا با آنها بمانند.
در سال 2011 رایس و کاتلر بیشتر سهام سول سایکل را که آن زمان هشت استودیو داشت به شرکت لوکس تناسب اندام Equinox فروختند تا اطمینان پیدا کنند که می‌توانند تجارت خود را گسترش دهند.
این مشارکت استراتژیک، پشتیبانی مالی، تخصص املاک و منابع انسانی به سول سایکل اجازه داد تا شور و شوق خود را ملی کند. رایس و کاتلر همچنان عملیات روزانه شرکت را مدیریت می‌کردند. پس از آن سول سایکل استودیوهایی در کانادا و انگلستان نیز تاسیس کرد، به‌طوری که تا سال 2020 قبل از اینکه همه‌گیری کرونا شروع شود 99 استودیو را اداره می‌کرد.
رایس و کاتلر در سال 2016 تصمیم گرفتند بقیه سهام خود را نیز به Equinox واگذار کنند و از شرکتی که آن را بزرگ کرده بودند عقب‌نشینی کردند. مدتی طول کشید که آنها دوباره خود را بیابند. رایس در سال 2017 به عنوان شریک به شرکت WeWork پیوست؛ در حالی که کاتلر مدتی مرخصی گرفت تا با خانواده وقت بگذراند.
در سال 2019 رایس و کاتلر به ایده جدید دیگری دست یافتند. شرکت جدید آنها Peoplehood 55 دقیقه تجربه گفت‌وگو را ارائه می‌کند، به‌طوری که افراد را در گروه‌هایی قرار می‌دهد و آنها در مورد طیف وسیعی از موضوعات که از سوی راهنماها رهبری می‌شود گفت‌وگو می‌کنند. هدف، ایجاد یک حس تعلق اجتماعی است، حتی با وجودی که همه افراد در اتاق غریبه هستند. آنها بیش از سه سال صرف تحقیق و بررسی تحقیقات موجود کردند. تحقیقات انجام‌شده مانند یک مطالعه در دانشگاه هاروارد نشان می‌دهد که یکی از شاخص‌های مهم سلامت، ارتباط و روابط در زندگی افراد است.
آنها این شرکت را به عنوان جانشینی برای سول سایکل می‌بینند که به یک پدیده تبدیل شد، چراکه باعث می‌شد مشتریان این احساس را داشته باشند که نه‌تنها به بدنشان، بلکه به خودشان شکل می‌دهند. دوستداران آن در حالی که به صورت هماهنگ روی دوچرخه‌های ثابت در اتاق‌هایی که با شمع روشن هستند رکاب می‌زنند لباس‌های سول سایکل را می‌پوشند و زیر نظر مربیان پیام‌های توانمندی را فریاد می‌زنند.
به گفته رایس، چیزی که او و کاتلر دریافتند این بود که مردم به این علت می‌آمدند که می‌خواستند در وضعیت بهتری قرار گیرند، اما در نهایت چیزی که در استودیو می‌یافتند ارتباط بود؛ ما به سرعت متوجه شدیم چیزی که می‌فروشیم ارتباط با دیگران است. چیزی که آنها دریافته بودند این بود که جامعه‌ای که مردم پیدا کردند، حمایتی که از افراد دیگر داشتند، به همان اندازه تغییرات فیزیکی در بدنشان که از سول سایکل دریافت می‌کردند مهم بود.
رایس و کاتلر امیدوارند پیپل هود به بخشی منظم از زندگی مشتریان آنها تبدیل شود و به آنها روش‌هایی را آموزش دهد که آنها آن را «تناسب ارتباطی» می‌نامند.
