رئیس‌کل

جنت لوئیز یلن (متولد 13 آگوست 1946)، اقتصاددان آمریکایی است که از 26 ژانویه 2021 به‌عنوان وزیر خزانه‌داری ایالات‌متحده خدمت می‌کند. او قبلاً از سال 2014 تا 2018 به‌عنوان رئیس فدرال‌رزرو ایالات‌متحده خدمت کرده است. او اولین فرد و همچنین اولین زنی است که این دو موقعیت را بر عهده گرفته و پیشتر به‌عنوان رئیس شورای مشاوران اقتصادی کاخ سفید فعالیت داشته است.

یلن در بی ریج، بروکلین متولد و بزرگ شده است. او در سال 1967 از دانشگاه براون فارغ‌التحصیل شد و در سال 1971 مدرک دکترای اقتصاد را از دانشگاه ییل کسب کرد. یلن از سال 1971 تا 1976 به‌عنوان استادیار در دانشگاه هاروارد تدریس کرد، از سال 1977 تا 1978 به‌عنوان اقتصاددان پژوهشی در هیات فدرال‌رزرو کار کرد و از سال 1978 تا 1980 عضو هیات علمی دانشکده کسب‌وکار هاس و دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، است. جایی که از سال 1980 عضو هیات علمی بود و به‌عنوان استاد مدیریت کسب‌وکار و استاد اقتصاد معرفی شد. در حیطه آکادمیک، یلن به‌طور عمده بر روی تجزیه‌وتحلیل سازوکار‌های بیکاری و بازار کار، سیاست‌های پولی و مالی و تجارت بین‌الملل تمرکز داشته است. او چندین مقاله پراستناد نوشته که اغلب با همکاری همسرش، جرج آکرلوف، بوده است. به‌عنوان مثال آنها در سال 1990 مقاله «فرضیه تلاش دستمزد منصفانه و بیکاری» را منتشر کردند که بسیار مورد توجه قرار گرفت. آکرلوف و یلن اظهار داشتند، کارگرانی که کمتر از آنچه به‌عنوان دستمزد منصف گفته می‌شود، دریافت می‌کنند، عمداً کمتر سخت کار می‌کنند تا از کارفرمای خود انتقام بگیرند.

یلن در زمینه تغییرات آب‌وهوا و سیاست‌های مرتبط با کربن نیز فعالیت‌هایی داشته است. در ژانویه 2019، او یکی از 45 امضاکننده اصلی اظهارنامه اقتصاددانان درباره سهمیه کربن بود که در نهایت از سوی بیش از 3500 اقتصاددان برجسته آمریکایی امضا شد و برای سیاست آمریکا درباره تغییرات آب‌وهوا یک چهارچوب سهمیه کربن را در نظر گرفت. یلن افتخارات و جوایز متعددی در حوزه آکادمیک و سیاست دریافت کرده است که این جوایز از سال 1986 از سوی بنیاد گوگنهایم، تا سال 2023 از سوی انجمن ملی کسب‌وکارهای اقتصادی را شامل می‌شود. یلن و آکرلوف یک پسر دارند که او نیز اقتصاددان است.

فدرال‌رزرو (1997-1994)

در تاریخ 22 آوریل 1994، جنت یلن به‌عنوان عضو هیات‌مدیره فدرال‌رزرو آمریکا از سوی رئیس‌جمهور بیل کلینتون منصوب شد. همزمان با او، آلن بلیندر به‌عنوان معاون رئیس‌جمهور انتخاب شد. آنها اولین منتخبان دموکراتیک به هیات‌مدیره از سال 1980 بودند. در بیانیه‌ای که صادر شد، رئیس‌جمهور، یلن را به‌عنوان «یکی از برجسته‌ترین اقتصاددانان نسل خود در تلاقی اقتصاد کلان و بازارهای کار» تحسین کرد. رئیس‌جمهور کلینتون نقش غیرمستقیمی در فرآیند انتخاب داشت و بیشترین مسئولیت را به مدیر شورای اقتصاد ملی، رابرت روبین، وزیر خزانه، لوید بنتسن و رئیس شورای اقتصادی و جانشین رئیس محیط‌زیست، لورا تایسون سپرده بود که همکار یلن در دانشگاه برکلی بود. این گروه پس از یک جست‌وجوی کامل که شامل تقریباً 50 نام بود، به نامزدی او رسید.

در جولای 1994، یلن در جلسه تایید نامه‌اش در مقابل کمیته سنا گفت که سیاست‌های فدرال‌رزرو باید اقتصاد را بدون افزایش شتاب در تورم، در حد امکان به رشد بیشتر برسانند، و از اتخاذ موقعیتی که احتمال افزایش نرخ‌های بهره را دارد، خودداری کنند. کمیته سنا نامزدی او را بدون مخالفت زیاد جمهوریخواهان، با رای 18 به یک تایید کرد؛ تنها رای مخالف از سناتور لاوچ فیرکلات (جمهوریخواه، کارولینای شمالی) بود که گفت نگرانی‌های او باید به تورم محدود شود. در نهایت نامزدی او از سوی سنای ایالات‌متحده با رای 94 به شش تایید شد.

در تاریخ 12 آگوست 1994، یلن به مدت 14 سال منصوب شد و صندلی خالی ریپابلیکن وین آنجل را به خود اختصاص داد. او به‌عنوان چهارمین سیاستمدار زن منصوب شد که به همراه سوزانام فیلیپس، برای اولین‌بار است که دو زن به‌طور همزمان در هیات‌مدیره فدرال‌رزرو حضور دارند.

در جولای 1996، فدرال‌رزرو در برابر فشار برای افزایش نرخ بهره در حالی ‌که بیکاری کاهش یافته بود، مقاومت کرد. یلن از پژوهش‌های علمی استفاده کرد تا رئیس جلسه، آلن گرینسپن را وادار کند تا نشان دهد که بانک مرکزی باید سعی کند تورم را به جای از بین بردن آن، متعادل کند. طبق مطالعه، نرخ تورم کم حدود دو درصد، برای کاهش بیکاری و افزایش رشد اقتصادی بهتر بود تا هدف تورم صفر. با تایید یلن در تاریخ 17 فوریه 1997 به‌عنوان رئیس شورای مشاوران اقتصادی، او از عضویت در هیات‌مدیره فدرال‌رزرو استعفا کرد.

مشاور اقتصادی رئیس‌جمهور

در تاریخ 20 دسامبر 1996، یلن به دولت کلینتون پیوست و به‌عنوان رئیس شورای مشاوران اقتصادی رئیس‌جمهور کلینتون (CEA) جایگزین جوزف استیگلیتز در این سمت شد. او قلباً نخواسته بود از فدرال‌رزرو جدا شود، اما مقامات کاخ سفید او را به یک شغل متقاعد کردند. طبق گفته وزیر خزانه، رابرت روبین «ما می‌خواستیم کسی را انتخاب کنیم که به مسائل با یک رویکرد تجزیه‌وتحلیل دقیق بپردازد و بتواند با دیگران خوب همکاری کند». یلن در 13 فوریه 1997 از سوی سنا با یک اتفاق نظر تایید شد و به عنوان دومین زنی که به‌عنوان مشاور اقتصادی رئیس‌جمهور پس از لورا تایسون خدمت می‌کند، شناخته شد. در حال خدمت در دولت، او همزمان از سال 1997 تا 1999 ریاست کمیته سیاست اقتصادی سازمان همکاری‌های اقتصادی و توسعه (OECD) را بر عهده داشت.

در زمان خدمت در شورای مشاوران اقتصادی، یلن بر یک گزارش در ژوئن 1998 به نام «توضیح روندهای تفاوت حقوقی بین‌جنسیتی» نظارت کرد که بر تقسیم حقوق بین جنسیت‌ها تمرکز داشت. در این مطالعه، شورا از داده‌های سال‌های 1969 تا 1996 برای تعیین دلایل درآمد کمتر زنان نسبت به مردان استفاده کرد. با مشاهده روندهای قابل نسبت‌دهی به مسائلی مانند شغل و صنعت و همچنین وضعیت خانوادگی، مشخص شد در حالی که قانون برابری در پرداخت‌های حقوقی از سال 1963 یک گام به جلو بود، هیچ توضیحی برای تفاوت 25درصدی میانگین درآمد زنان و مردان وجود نداشت- که از تفاوت 40درصدی دو دهه قبل بهبود یافته بود. نتیجه گرفته شد که این تفاوت به تفاوت در فرآیند تولید ارتباطی ندارد و در نتیجه تبعیض در نیروی کار بود.

در ژوئن 1999، یلن اعلام کرد که به دلایل شخصی از شورای مشاوران اقتصادی استعفا می‌کند و به تدریس در دانشگاه کالیفرنیا در برکلی بازمی‌گردد. گزارش شده است که رئیس‌جمهور کلینتون از او خواست که جایگزین آلیس ریولین، معاون رئیس فدرال‌رزرو شود- پیشنهادی که او آن را رد کرد.

بازگشت به فدرال‌رزرو

در تاریخ 12 آوریل 2004، فدرال‌رزرو اعلام کرد که یلن جایگزین رابرت تی. پری به‌عنوان رئیس و مدیرعامل بانک فدرال‌رزرو سانفرانسیسکو شده و از تاریخ 14 ژوئن مشغول به کار خواهد شد. او اولین زنی بود که این موقعیت را داشت. همزمان با خدمت به‌عنوان رئیس بانک فدرال، او در کمیته بازار باز فدرال (FOMC) حضور داشت. در طول زمان حضورش در بانک فدرال سانفرانسیسکو، بزرگ‌ترین بانک فدرال از نظر جمعیت و خروجی اقتصادی، یلن نگرانی‌های خود را در مورد پیامدهای ممکن افزایش قیمت‌های مسکن کاهش داد؛ اما در جلسات FOMC، برعکس، در مورد تمرکز سنگین بانک‌ها در تسهیلات ساخت و توسعه مسکن هشدار داد.

در تاریخ 5 ژوئن 2009، یلن اظهار داشت که فدرال‌رزرو باید در نظر داشته باشد که نرخ بهره را زودتر افزایش دهد تا از ایجاد یک حباب دیگر در بازار مسکن جلوگیری کند. او به این دلیل این موضوع را مطرح کرد چون می‌دانست که احتمالاً نرخ بهره بالاتر باعث ممانعت گسترش حباب در شرایط خاص می‌شود؛ مانند کاهش تقاضا برای مسکن و وام‌های پرریسک.

یلن در مارس 2010، به‌عنوان معتبرترین نامزد برای معاونت رئیس هیات‌مدیره فدرال‌رزرو معرفی شد و پس از تایید سنا، از فدرال‌رزرو سانفرانسیسکو در ماه اکتبر همان سال استعفا کرد.

در تاریخ 28 آوریل 2010، رئیس‌جمهور باراک اوباما، یلن را برای جایگزینی دونالد کوهن به‌عنوان معاون رئیس هیات‌مدیره فدرال‌رزرو معرفی کرد. در جولای همان سال، کمیته سنا با رای 17 به شش به او رای تایید داد. اگرچه سناتور ریچارد شلبی از آلاباما انتقاد شدیدی نسبت به او داشت و گفت: «یلن بر روی حباب مسکن منطقه‌ای متمرکز بوده و نتواسته است شرایط کلی را کنترل کند.»

در تاریخ 29 سپتامبر 2010، یلن به همراه راسکین، از سوی سنا با رای‌گیری شفاهی تایید شدند که عضو هیات‌مدیره و معاون رئیس فدرال‌رزرو باشند. در 4 اکتبر، آن دو به‌عنوان اعضای هیات‌مدیره فدرال رسمیت یافتند، درحالی‌که یلن سمت معاون رئیس هیات‌مدیره برای یک دوره چهارساله را دریافت کرد. همزمان او شروع به یک دوره 14ساله به‌عنوان عضو هیات‌مدیره فدرال‌رزرو کرد که آخرین بار مارک اُ. السون بر آن صندلی نشسته بود. یلن پس از آلیس ریولین، دومین زنی بود که سمت شماره دو فدرال‌رزرو را در اختیار داشت.

برخلاف پیشینیان باسابقه، یلن در نقش معاون رئیس سازمان به‌طور مستقل‌تر عمل کرد. او به برنانکی و سایر اعضای FOMC توصیه کرد که مسیر ترجیحی او را در سیاست پولی دنبال کنند و از اقدامات قوی‌تر برای تزریق پول به اقتصاد به‌منظور کاهش بیکاری دفاع کرد. یلن نقش برجسته‌ای در اعلام هدف تورم دودرصدی در سال داشت؛ البته پس از یک سال کشمکش با رئیس فدرال‌رزرو.

یلن به‌عنوان نامزد اصلی برای جانشینی برنانکی به‌عنوان رئیس فدرال‌رزرو در پایان دوره دوم او شناخته می‌شد. لارنس سامرز، وزیر سابق خزانه‌داری کلینتون و مدیر سابق شورای اقتصادی ملی اوباما، دیگر نامزد برجسته در این رقابت بود. با اینکه ابتدا رسانه‌ها به انتخاب سامرز امیدوار بودند، اما در طول رقابت، سامرز انتقادهایی را به خود جلب کرد.

رئیس فدرال‌رزرو

در تاریخ 9 اکتبر 2013، یلن به‌صورت رسمی برای جایگزینی برنانکی به‌عنوان رئیس فدرال‌رزرو نامزد شد، اولین معاون رئیسی که به این پست ارتقا یافته بود. هنگام اعلام تصمیم خود، رئیس‌جمهور اوباما او را «یکی از برجسته‌ترین اقتصاددانان و سیاستمداران کشور» خواند. در طول جلساتی که در ماه نوامبر برگزار شد، یلن از تزریق بیش از سه تریلیون دلار بانک مرکزی به اقتصاد آمریکا دفاع کرد. او همچنین گفت که مهم است فدرال‌رزرو تلاش کند تا حباب‌های دارایی را شناسایی کند و اگر یکی را مشاهده کند، برای حل آن خواهد کوشید. یلن اولین فرد در تاریخ بانک مرکزی آمریکا شد که به‌عنوان رئیس فدرال‌رزرو (2018-2014)، معاون رئیس (2014-2010)، رئیس منطقه (سانفرانسیسکو 2010- 2004)، عضو هیات‌مدیره فدرال‌رزرو (1997-1994 و 2018-2010) و اقتصاددان کارمند (1978-1977) خدمت کرده است.

در تاریخ 2 فوریه 2018، موسسه بروکینگز اعلام کرد که یلن به‌عنوان یک همکار برجسته در برنامه مطالعات اقتصادی فعالیت خود را آغاز خواهد کرد. در نوامبر 2020، یلن پس از انتخاب به‌عنوان نامزد برای خدمت به‌عنوان وزیر خزانه‌داری، از موقعیت خود در بروکینگز استعفا کرد. او در این موسسه تخصص و نظرات خود را در زمینه‌های مختلف اقتصادی ارائه می‌کرد. در تاریخ 27 ژوئن 2017، یلن اظهار داشت که او انتظار ندارد یک بحران مالی دیگر «در عمر ما» رخ دهد، زیرا بر این باور بود که بانک‌ها به‌علت نظارت فدرال‌رزرو «بسیار قوی‌تر» هستند. گرچه پس از رفتن یلن از فدرال‌رزرو، پل کروگمن در دسامبر 2018، از احتمال وقوع یک بحران مالی دیگر خبر داد. پس از جدا شدن از فدرال‌رزرو از سال 2018 تا 2020، یلن بیش از هفت میلیون دلار بابت هزینه سخنرانی از شرکت‌های مالی مانند بارکلیز، سیتی‌گروپ، گلدمن ساکس و صندوق سرمایه‌گذاری سیتادل دریافت کرد. با بازگشت او به دولت، او قول داد که اجازه رسمی را از دفتر اخلاق دولتی (OEG)، برای شرکت در مسائل موضوعی مرتبط با این شرکت‌ها بگیرد تا از هرگونه تضاد منافع جلوگیری کند.

وزیر خزانه‌داری (2021- تاکنون)

پس از انتخابات ریاست‌جمهوری 2020، یلن به‌عنوان یکی از گزینه‌های بالقوه برای وزیر خزانه‌داری در دولت جدید بایدن مطرح شد. او توانست به‌عنوان وزیر خزانه‌داری منتخب در آینده انتخاباتی پیش‌رو، از سایر نامزدهای برجسته این موقعیت مانند لیل براینارد، گورنر هیات‌مدیره فدرال و راجر فرگوسن جونیور، معاون سابق بانک مرکزی پیشی بگیرد. در تاریخ 30 نوامبر 2020، رئیس‌جمهور منتخب، بایدن اعلام کرد که او قصد دارد یلن را به‌عنوان دبیر خزانه‌داری در هیات وزیران خود معرفی کند. در بیانیه‌ای درباره این تصمیم، بایدن او را به‌عنوان «یکی از مهم‌ترین متفکران اقتصادی این دوره» که «تمام حیات حرفه‌ای خود را بر روی اشتغال و شأن کار متمرکز کرده است» ستود. با این حال، با اینکه او یک شخصیت بسیار محترم در طیف سیاسی است و مورد انتظار بود که به‌راحتی تایید شود، او به‌عنوان یک انتخاب غیرمعمول برای این موقعیت مورد توجه قرار گرفت که عمدتاً دلیل این موضوع به تجربه کم در شرایط سیاسی معطوف بود. یلن عمدتاً به‌عنوان یک اقتصاددان دانشگاهی تلقی می‌شد تا یک سیاستمدار سنتی که به مذاکره و معامله عادت داشته باشد. ویژگی‌هایی که ممکن بود برای دستیابی به اهداف برنامه اقتصادی بایدن در یک کنگره شدیداً حزبی بسیار حیاتی باشد. با این حال، تمام وزرای خزانه‌داری سابق ایالات‌متحده، از جرج شولتز تا جک لو، یلن را برای این موقعیت تایید کردند و در یک نامه از سنا خواستند تا سریع او را تایید کند. تنها دو زن دیگر در داخل کشورهای گروه هفت -کریستین لاگارد در فرانسه و کریستینا فریلند در کانادا- موقعیت‌های مشابهی با وزارت خزانه‌داری یلن داشته‌اند. یلن در طول این مدت در این سمت در اقدامات متعددی سهیم بوده است که مهم‌ترین آنها عبارت‌اند از: اصلاحات مالیات بین‌المللی، تعیین سقف بدهی دولت فدرال، تحریم‌ها علیه روسیه و تعیین محدودیت‌هایی برای قیمت نفت در بازارهای جهانی، کنترل، نظارت و تنظیم دارایی‌های دیجیتال مانند ارزهای دیجیتال، تغییر زنجیره‌های تامین از سایر کشورها به کشورهای با روابط دوستانه‌تر، ارائه دیدگاه‌ها و نظرات برحق حاکمیت بر بدن و حق بهداشت جنسی زنان، اصلاحات در اداره درآمدهای داخلی مانند اداره مالیات داخلی، حل‌وفصل بحران‌های بانکی و سایر سیاست‌های خارجی مانند حمایت از اوکراین و روابط نزدیک‌تر با چین و اسرائیل.