شاهین مالی

آلیس میچل ریولین (Alice Mitchell Rivlin) (زاده ۴ مارس ۱۹۳۱)، اقتصاددان و مسئول بودجه آمریکایی بود. او از سال 1996 تا 1999 به عنوان شانزدهمین نایب‌رئیس فدرال‌رزرو خدمت کرد. ریولین قبل از انتصاب به این سمت، از سال 1994 تا 1996 به عنوان مدیر دفتر مدیریت و بودجه در دولت کلینتون منصوب شده بود. قبل از آن نیز، او نقش مهمی در تاسیس دفتر بودجه کنگره داشت و از سال 1975 تا 1983 مدیر و موسس آن شد. ریولین، یکی از اعضای حزب دموکرات، نخستین زنی بود که هر یک از این پست‌ها را بر عهده گرفته است.

زمانی که او دکترای اقتصاد خود را دریافت کرد، در اواخر دهه 1950، سهم دکترا در رشته اقتصاد که به زنان تعلق می‌گرفت زیر پنج درصد بود و هنگامی که دکتر ریولین بلافاصله پس از آن به واشنگتن دی‌سی رفت، زنان هنوز به ندرت در نقش‌های رهبری در دولت دیده می‌شدند. اما هنگامی که او کار در موسسه بروکینگز را آغاز کرد، سازمانی که به دلیل کیفیت بالا و غیرحزبی بودن پژوهش‌ها و تحلیل‌هایش شناخته می‌شود، برای رهبران سیاسی مشخص شد که او چه سرمایه‌ای برای سیاست‌گذاری خواهد داشت.

دکتر ریولین در حالی که در دولت نبود، عضو ارشد مطالعات اقتصادی در موسسه بروکینگز و استاد مدعو در دانشکده سیاست عمومی مک‌کورت دانشگاه جرج تاون بود. او یک کارشناس برجسته در مورد بودجه فدرال و سیاست‌های کلان اقتصادی ایالات‌متحده بود و با سناتور بازنشسته ایالات‌متحده، پیت دومنیچی (R-NM)، ریاست مشترک گروه ویژه کاهش بدهی مرکز سیاست دوحزبی را بر عهده داشت. 

خانم ریولین بیشتر دوران حرفه‌ای خود را در میان بروکینگز و پست‌های ارشد دولتی، از جمله نایب‌رئیس هیات مدیره فدرال‌رزرو، تحت مدیریت آلن گرینسپن، گذراند. در یک تجسم دیگر، او داوطلب شد تا با اداره کردن سازمان «کمک مدیریت مالی»، به پرستاری از دولت تقریباً ورشکسته منطقه کلمبیا در دهه 1990 بپردازد. در آن پست گفته می‌شد که او قدرت عملیاتی بیشتری نسبت به مجموع شهردار و شورای شهر داشت.

او در کتاب خود، «احیای رویای آمریکایی: اقتصاد، ایالات و دولت فدرال» (1992)، که در آن استدلال کرد کسری بودجه بزرگ‌ترین مانع رشد اقتصادی است، خود را «یک میانه‌رو متعصب و کارت‌دار» نامید.

در ادامه، می‌خواهیم نگاهی به زندگی و کارنامه حرفه‌ای این بانوی اقتصاددان داشته باشیم.

علاقه‌مندی به اقتصاد

جورجیانا آلیس میچل، دختر جورجیانا پک (فالز) و آلن سی. جی. میچل، در فیلادلفیا به دنیا آمد. پدرش، ریاست بخش فیزیک دانشگاه ایندیانا را بر عهده داشت؛ او روی ساخت بمب اتمی به عنوان بخشی از پروژه منهتن کار کرده بود. مادرش جورجیانا (فالز) میچل، افسر ملی اتحادیه زنان رای‌دهنده بود. آلیس همچنین نوه ساموئل آلفرد میچل، اخترشناس، بود. او در بلومینگتون، ایندیانا، جایی که پدرش در هیات علمی دانشگاه ایندیانا حضور داشت، بزرگ شد. او برای مدت کوتاهی در دبیرستانِ دانشگاه در بلومینگتون شرکت کرد، قبل از اینکه برای تحصیل در دبیرستان به مدرسه مادیرا برود. او سپس به تحصیل در کالج برین ماور ادامه داد. آلیس در ابتدا می‌خواست در رشته تاریخ تحصیل کند، اما پس از گذراندن دوره اقتصاد در دانشگاه ایندیانا، تصمیم گرفت رشته خود را به اقتصاد تغییر دهد.

ریولین مقطع کارشناسی خود را در سال 1952 با نوشتن پایان‌نامه در مورد ادغام اقتصادی اروپای غربی به دست آورد و پس از فارغ‌التحصیلی به اروپا نقل مکان کرده و در آنجا بر روی طرح مارشال کار کرد. در اصل، ریولین می‌خواست در مقطع کارشناسی ارشد در رشته مدیریت دولتی تحصیل کند، اما به این دلیل که او یک بانوی در سن ازدواج است، رد شد. ریولین موفق به کسب مدرک دکترای خود در اقتصاد، از کالج رادکلیف دانشگاه هاروارد در سال 1958 شد.

منتقد ریگانومیکس

آلیس ریولین چندین بار به موسسه بروکینگز پیوسته بود، از جمله در سال‌های 1966-1957، 1975-1969، 1993-1983، و از سال 1999 تا زمان مرگش. او استاد مدعو در مدرسه سیاست عمومی مک‌کورت دانشگاه جرج تاون بود. از سال 1968 تا 1969، ریولین از سوی رئیس جمهور لیندون بی. جانسون، به عنوان دستیار وزیر برای برنامه‌ریزی و ارزیابی، وزارت بهداشت، آموزش و رفاه ایالات‌متحده منصوب شد. وی در سال 1971 کتاب «تفکر سیستماتیک برای کنش اجتماعی» را نوشت و در سال 1973 به عنوان عضو آکادمی هنر و علوم آمریکا انتخاب شد.

در سال 1971، او به اصرار دوستش مِگ گرینفیلد، معاون سردبیر صفحه سرمقاله واشنگتن پست در آن زمان، از بروکینگز مرخصی گرفت تا سرمقاله‌هایی برای روزنامه بنویسد، و جایگزین یکی از کارکنانی شد که به طور ناگهانی آنجا را ترک کرده بود. در دهه‌های بعدی، او ستونی منظم برای لس‌آنجلس تایمز نوشت و تعداد زیادی مقاله و همچنین صفحات سیاست‌گذاری برای بروکینگز منتشر کرد. او در مصاحبه سال 2008 گفت: «من نویسنده‌ای هستم که گاهی در دولت خدمت می‌کنم تا یک کارمند دولتی که گاهی می‌نویسد.»

ریولین در طول سال‌های 1975 تا 1983 اولین مدیر دفتر بودجه کنگره (CBO) تازه تا‌سیس‌شده بود. به عنوان رئیس CBO، او منتقد سرسخت ریگانومیکس (سیاست‌های اقتصادی رونالد ریگان) بود. خانم ریولین که قبلاً به عنوان رئیس انجمن اقتصادی آمریکا و به عنوان استاد سیاست عمومی در دانشگاه جرج میسون خدمت کرده بود، در سال 1983 به خاطر نقشش به عنوان خالق CBO، برنده بورسیه بنیاد مک آرتور، و به عنوان یکی از اعضای این بنیاد انتخاب شد. پس از آن دکتر ریولین به عنوان معاون دفتر مدیریت و بودجه (OMB) از سال 1993 تا 1994 خدمت کرد و از سال 1994 تا 1996 به عنوان مدیر OMB در دولت کلینتون ارتقا یافت. رئیس جمهور کلینتون او را به عنوان نایب‌رئیس فدرال‌رزرو از سال 1996 تا 1999 نامزد کرد. پس از تایید، ریولین به بالاترین رتبه زن در تاریخ فدرال رزرو در آن زمان رسید. او همچنین از سال 1998 تا 2001 رئیس اداره مسئولیت مالی و مدیریت مدیریت منطقه کلمبیا شد.

در سال 2012، نانسی ریولین جایزه Foremother را از مرکز تحقیقات ملی زنان و خانواده دریافت کرد. جایزه «یک عمر دستاورد Foremother» از زنانی قدردانی می‌کند که افق‌های زنان را گسترش داده‌اند، جوامع را بهبود بخشیده‌اند و کمک‌های قابل توجهی به کشور انجام داده‌اند.

ریولین همچنین عضو هیات مدیره موسسه ملی گفتمان مدنی (NICD) بود. این موسسه در دانشگاه آریزونا پس از تیراندازی غم‌انگیز به گابریل گیفوردز، نماینده سابق کنگره در سال 2011 که موجب کشته شدن شش نفر و زخمی شدن 13 نفر دیگر شد، ایجاد شد.

ریولین و سناتور سابق، پیت دومنیچی (R-NM) در ژانویه 2010 به عنوان ریاست یک کارگروه کاهش بدهی، تحت حمایت مرکز سیاست دوحزبی در واشنگتن دی‌سی انتخاب شدند. کمی پس از آن، ریولین از سوی رئیس جمهور اوباما به هیات 18نفره ملی دوحزبی مسئولیت مالی و اصلاحات به ریاست سناتور سابق، آلن کی سیمپسون (R-WY) و رئیس سابق کارکنان کاخ سفید، ارسکین بولز (D) معرفی شد که معمولاً به عنوان کمیسیون سیمپسون-بولز شناخته می‌شود؛ این کمیسیون برای اولین‌بار در 27 آوریل 2010 جلسه تشکیل داد.

جوایزی که به نانسی ریولین اهدا شده بود، عبارت‌اند از:

1- جایزه لوح طلایی آکادمی دستاوردهای آمریکا (1987)

2- اولین برنده جایزه کارولین شاو بل، (1998)

3- برنده جایزه دانیل پاتریک مونیهان (2008) از آکادمی علوم سیاسی و اجتماعی آمریکا

4- جایزه Foremother از مرکز ملی تحقیقات سلامت (2012)

5- یکی از اعضای کلاس افتتاحیه تالار مشاهیر دولت (2019) پس از مرگ.

دلسوز و سرسخت

در سال 1966، رئیس جمهور لیندون جانسون، دکتر ریولین را به عنوان معاون دستیار وزیر «بهداشت، آموزش و رفاه برای تحلیل برنامه» منصوب کرد. در بروکینگز، در دوران دولت نیکسون، او به عنوان منتخب رهبران کنگره برای شغل اصلی ایجادشده از طریق کنگره در سال 1974 برگزیده شد: مدیر دفتر بودجه کنگره تازه‌تاسیس. این آژانس برای کمک به احیای نقش کنگره در بودجه‌بندی و ارائه تجزیه و تحلیل خط مشی، مستقل از آنچه قوه مجریه ارائه می‌کند، تاسیس شد. این موضوع به ما می‌گوید که وقتی رهبران کنگره به یک اقتصاددان با اعتبار داخلی و خارجی نیاز داشتند که بتواند رهبری قوی برای یک سازمان جدید ارائه دهد، به آلیس ریولین روی آوردند.

او که بیش از هشت سال خدمت کرد، دفتر بودجه کنگره را از پایه ساخت و سازمانی ایجاد کرد که در بیشتر موارد، در برابر فشار حزبی از هر دو طرف مقاومت کرده است تا قابل اعتمادترین منبع داده‌ها و تجزیه و تحلیل بی‌طرفانه کشور در مورد بودجه و قوانین در نظر گرفته شود. متاسفانه از آن زمان، تنها یک زن دیگر در این نقش حضور داشته است.

در سال 1993، دکتر ریولین دوباره به خدمت عمومی فراخوانده شد، این بار از سوی دولت جدید کلینتون، تا معاون «دفتر مدیریت و بودجه» شود. در سال 1994، رئیس جمهور بیل کلینتون، او را به عنوان اولین مدیر زن اداره مدیریت بودجه انتخاب کرد. در آن نقش، او در طول یک دوره بسیار چالش‌برانگیز که شامل نبردهای شدید با کنگره بر سر بودجه و هزینه بود، هم رهبری سیاست‌گذاری و هم رهبری سیاسی را بر عهده داشت (و باز هم، تنها یک زن دیگر از زمان او در این نقش حضور داشته است). پس از آن، او به عنوان نایب‌رئیس هیات حکام فدرال‌رزرو، دومین مقام قدرتمند در آن نهاد مستقل، خدمت کرد.

دکتر ریولین در ناحیه کلمبیا کار و زندگی می‌کرد و دو بار با چالش جدی پرداختن به مسائل مالی بلندمدت دولت منطقه روبه‌رو شد. در سال 1990، او ریاست کمیسیونی را بر عهده داشت که در بحبوحه وخامت خدمات، نسبت به یک بحران مالی هشدار می‌داد و عمدتاً بر اساس گزارش او، سازمان «مسئولیت مالی و مدیریت کمک‌های مدیریتی» تاسیس شد. خود ریولین دومین رهبر این سازمان شد و پس از شروع بسیار بحث برانگیز و ایفای نقش کلیدی در دور کردن منطقه از فاجعه مالی، آن را با موفقیت به نتیجه رساند.

دکتر ریولین در طول دوران حرفه‌ای خود، چه در دولت و چه در خارج از کشور، مدافع راه‌حل‌های عملی و دلسوزانه برای دشوارترین مشکلات اجتماعی و اقتصادی کشور بود. او یک شاهین مالی1 بود که تاثیر برنامه‌های دولتی را بر افراد و خانواده‌ها درک می‌کرد.

حتی امروزه نیز زنان خیلی کمتر در عرصه اقتصاد حضور دارند و بدون شک، دکتر ریولین اغلب خود را تنها زن حاضر در اتاق برای گفت‌وگوهای مهم سیاسی می‌دید؛ اما همچنین، بسیار بعید بود که کسی در بیشتر آن جلسات، اطلاعات بیشتری در مورد موضوع داشته باشد. همکار وی، ایزابل ساهیل می‌گوید که دکتر ریولین هرگز خوش‌بینی خود را در مورد توانایی کشور برای حل مشکلات از دست نداد. پس از یک عمر شکستن موانع، این خوش‌بینی به سختی به دست آمد و او باید در سال‌های پایانی، به شدت به چالش کشیده شده باشد!

هِدِر بوشی، اقتصاددان آمریکایی، درباره دکتر ریولین می‌نویسد: «شاید با هر سیاستی که آلیس ریولین از آن دفاع می‌کرد موافق نبودم، اما او الهام‌بخش من و به اعتقاد من، الهام‌بخش نسل‌هایی از اقتصاددانان زن بود که به دنبال یافتن راه خود در دنیای سیاست‌گذاری بودند. او برای چندین دهه، یکی از معتبرترین رهبران دولت، یک مرجع شناخته‌شده در زمینه بودجه و سایر مسائل اقتصادی، پیشگام زنان در مناصب عالی، و بالاتر از همه، کسی بود که به ‌عنوان یک اقتصاددان و سیاست‌گذار، هر روز، سال‌به‌سال، تلاش می‌کرد تا سیاست‌هایی را تدوین و اجرا کند که به اعتقاد او به نفع خانواده‌ها و تقویت کشور باشد. همه ما دلتنگ او خواهیم شد.»

نانسی ریولین در 14 می 2019 پس از مبارزه با سرطان، در خانه خود در واشنگتن، در حالی که 88ساله بود درگذشت. موسسه بروکینگز، اندیشکده واشنگتن، که ریولین مدت‌ها به آن وابسته بود، مرگ او را اعلام کرد.

خانواده او گفتند که خانم ریولین تا ساعاتی قبل از مرگش مشغول کار بر روی کتابی بود که در آینده منتشر می‌شد، و در آن از رهبران کنگره می‌خواست به جنگ حزبی خود پایان دهند. او نوشته بود: «از تمرکز بر پیروزی در انتخابات بعدی و استفاده از قوانین کنگره برای جلوگیری از رای‌گیری در مورد راه حل‌های معقول که از سوی اکثریت دوحزبی حمایت می‌شود و از حمایت عمومی گسترده‌ای برخوردار است، دست بردارید و دوباره به کار کردن در خطوط حزبی برای ایجاد سیاست عمومی خوب برای حل مشکلات مردم آمریکا برگردید.» او افزود: «لازم نیست که خوش‌اخلاق باشید. ما نیاز به تغییر لحن در واشنگتن نداریم، بلکه نیاز به تغییر در قوانین داریم.» 

پی‌نوشت:

1- اصطلاح «شاهین» مالی به کسانی (به ویژه اقتصاددانانی) اشاره دارد که با چشمانی بسیار هوشیار، امور مالی را زیر نظر دارند / مدیریت می‌کنند.