راه‌حل مرزی

ایرلند شمالی در همه‌پرسی سال گذشته برگزیت نقشی نداشت. در آن همه‌پرسی مردم به خاطر مسائل مربوط به پول و مهاجرت رای به خروج از اتحادیه دادند. با این حال آینده مرز 500 کیلومتری بین ایرلند شمالی و جمهوری ایرلند که به زودی بریتانیا را از اتحادیه اروپا جدا می‌سازد به یکی از مهم‌ترین موضوعات بحث در گفت‌وگوهای برگزیت تبدیل شده است. این خط مرزی یکی از پیچیدگی‌های خطوط قرمز ترزا می را آشکار کرد. بریتانیا قصد دارد پس از خروج از اتحادیه اروپا تجارت با سایر نقاط جهان را ادامه دهد. این کار به معنای خروج از اتحادیه گمرکی اروپاست. از طرف دیگر، بریتانیا همانند ایرلند مایل است خط نامرئی مرزی را که در توافق جمعه خوب سال 1998 تعیین شد و به سه دهه جدایی پایان داد حفظ کند. این امر یک مشکل دارد: اتخاذ یک نظام گمرکی متفاوت با اتحادیه اروپا به معنای تحمیل کنترل‌های گمرکی مرزی است که دیگر نمی‌تواند همانند امروز نامرئی و باز بماند. ایرلند با پشتیبانی اتحادیه اروپا تهدید کرده است که هرگونه مانع در مرز را نمی‌پذیرد. این تهدید باعث شد خطر عدم توافق با بریتانیا افزایش یابد.

بهترین راه خروج از این وضعیت آن است که خط‌های قرمز گمرکی دوباره ترسیم شوند. به نفع بریتانیاست که همچنان در اتحادیه گمرکی اروپا باقی بماند. نیمی از تجارت کالایی بریتانیا با اتحادیه اروپاست. کنترل‌های گمرکی به تاخیر در کارها و پیدایش کاغذبازی فراوان منجر خواهد شد و احتمال امضای پیمان‌های تجاری با دیگر کشورها را کاهش خواهد داد. به عنوان مثال انعقاد پیمان تجارت با آمریکا مستلزم تحمیل استانداردهای آمریکایی بر مردمی است که به تازگی به استقلال و بازپس‌گیری کنترل رای داده‌اند. اگر بریتانیا در اتحادیه گمرکی اروپا باقی بماند می‌تواند با بیش از 60 کشور مبادله تجاری داشته باشد. کشورهایی که از قبل با اتحادیه پیمان بسته‌اند. طرفداران برگزیت به این موضوع توجه ندارند. اما پا گذاشتن بر روی خط قرمز دیگر یعنی تعهد به یک مرز نامرئی اثرات بدتری دارد. این کار هر دو طرف مرز را فقیرتر می‌کند. از آن مهم‌تر، اینکه توافق جمعه خوب شکسته می‌شود. توافقی که به جنگی پایان داد که در آن 3600 نفر کشته شدند. این توافق جمعه خوب بود که جزیره ایرلند را در مسیر صلح و آرامش قرار داد.

بریتانیا به جای انتخاب بین این دو خط قرمز تلاش دارد آنها را کمرنگ‌تر سازد. طبق گزارش‌ها، بریتانیا پیشنهاد داده است به ایرلند شمالی اختیارات بیشتری بدهد تا در حوزه‌هایی مانند کشاورزی و انرژی (که بیشترین تجارت بین‌مرزی را شامل می‌شوند) از مقرراتی همانند مقررات اتحادیه اروپا پیروی کند. امید بر آن است که مرز ایرلند همچنان تا حد زیادی نامرئی بماند حتی اگر بریتانیا نظام گمرکی خودش را اعمال کند.

بده‌بستان

چنین طرحی مستلزم آن است که همه طرف‌ها کوتاه آیند. حتی با وجود توافق بر سر مقررات کشاورزی باز هم قوانین مرزی از آنچه ایرلند دوست دارد سخت‌تر خواهند بود. سایر کشورهای اروپا نیز باید مرزی را تحمل کنند که قاچاق کالا از طریق آن آسان‌تر است. در آن بخش جهان که سابقه زیادی در جرائم سازمان‌یافته دارد این خطر کوچک نیست. شاید طرفداران اتحاد در ایرلند شمالی که علاقه‌ای به جدایی از بریتانیا ندارند مجبور شوند از همه بیشتر کوتاه بیایند. ایرلند شمالی از نظر مقررات بیشتر به جمهوری ایرلند نزدیک خواهد شد تا به بریتانیا. تصور اینکه پایان راه چه باشد چندان دشوار نیست. شاید بریتانیا بتواند راه خود را در دور بعدی گفت‌وگوهای برگزیت باز کند اما راضی نگه‌داشتن همه طرف‌ها چندان ساده نخواهد بود. بریتانیا مجبور می‌شود به انتخاب‌های دردناک‌ تن دهد و آنها را بر نزدیک‌ترین متحدانش تحمیل کند. سال آینده شاهد تعداد زیادی از این‌گونه انتخاب‌ها خواهد بود.