سیاه مثل زغال

سوخت‌های فسیلی از جمله زغال‌سنگ و نفت، که برای دهه‌ها منبع اصلی انرژی در جهان بوده‌اند، در آینده با چالش‌های بزرگی مواجه هستند. در حالی که هنوز بخش مهمی از تامین انرژی جهانی را تشکیل می‌دهند، اما به دلایل زیست‌محیطی، اقتصادی و فناورانه، استفاده از آنها به‌تدریج کاهش خواهد یافت. سوخت‌های فسیلی منبع اصلی انتشار گازهای گلخانه‌ای هستند که باعث تغییرات اقلیمی می‌شوند. افزایش گرمایش جهانی و اثرات مخرب آن بر محیط زیست، فشارهای زیادی را برای کاهش استفاده از این سوخت‌ها ایجاد کرده است. به همین دلیل، بسیاری از کشورها به انرژی‌های تجدیدپذیر مثل انرژی خورشیدی، بادی و هیدروژنی روی آورده‌اند و هدف‌گذاری‌هایی برای کاهش انتشار کربن دارند. توافق‌نامه‌هایی مانند پیمان پاریس کشورها را ملزم می‌کند که میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را کاهش دهند. بسیاری از کشورها برنامه‌هایی برای کاهش مصرف سوخت‌های فسیلی و جایگزینی آنها با منابع انرژی پایدار دارند. این سیاست‌ها باعث شده است که سرمایه‌گذاری در پروژه‌های جدید زغال‌سنگ و نفت کمتر شود و منابع انرژی پاک‌تر بیشتر مورد توجه قرار گیرند. منابع سوخت‌های فسیلی محدود هستند و به‌مرور زمان دسترسی به منابع جدید سخت‌تر و پرهزینه‌تر می‌شود. این امر باعث می‌شود که استخراج نفت و زغال‌سنگ از نظر اقتصادی کمتر مقرون‌به‌صرفه باشد. از سوی دیگر، هزینه‌های استخراج و تولید انرژی‌های تجدیدپذیر در حال کاهش است. در بلندمدت، انتظار می‌رود که سهم سوخت‌های فسیلی در ترکیب انرژی جهانی کاهش یابد. برخی پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهند که تا سال‌های آینده، نفت و زغال‌سنگ جای خود را به منابع تجدیدپذیر خواهند داد. البته، در برخی صنایع خاص و مناطق ممکن است استفاده از سوخت‌های فسیلی همچنان ادامه یابد، اما به‌طور کلی نقش آنها کاهش خواهد یافت.