مسابقه سبز

تولید هیدروژن سبز این روزها به رقابتی میان کشورهایی بدل شده که آینده‌نگری پایداری را در پیش گرفته‌اند. آنها بر این باور هستند که جهان آینده جهان متکی به مولفه‌های محیط‌زیستی است چرا که آسیب‌پذیری کره زمین با مصرف سوخت‌های فسیلی و البته اثر گازهای گلخانه‌ای بر تغییر اقلیم، بیش از هر زمانی بر اکثر کشورها آشکار شده است.

جالب اینجاست که کشورهایی اکنون به سمت تولید سوخت سبز رفته‌اند که خود تولیدکننده سوخت‌های فسیلی هستند. شاید بتوان برای فهم بهتر این مساله به رقابت میان کشورهای خاورمیانه اشاره کرد که خود تولیدکنندگان نفت و گاز هستند. در دو سال اخیر، بحران انرژی و حمله روسیه به اوکراین، امنیت انرژی را به یکی از اولویت‌های مهم سیاست خارجی بسیاری از کشورها تبدیل کرد. همزمان برخی از مهم‌ترین کشورهای عمده تولیدکننده نفت و گاز در جهان نیز به منظور تنوع‌بخشی به منابع ارزی و در کل اقتصاد خود، سرمایه‌گذاری در بخش انرژی‌های تجدیدپذیر، به ویژه «هیدروژن سبز» را افزایش دادند. «هیدروژن سبز» به هیدروژنی گفته می‌شود که در جریان تولید آن از سوخت‌های فسیلی استفاده نمی‌شود و هیدروژن درون آب در جریان فرآیند برق‌کافت یا الکترولیز از اکسیژن جدا می‌شود. بر اساس پیش‌بینی آژانس بین‌المللی انرژی، تولید هیدروژن در سطح جهانی که با استفاده از سوخت‌های فسیلی و انرژی‌های تجدیدپذیر صورت خواهد گرفت، تا سال ۲۰۳۰ به ۳۰ میلیون تن در سال خواهد رسید.

با توجه به اینکه هیدروژن سبز مقصد نهایی سوخت در دنیا خواهد بود، ایران نیز از این قاعده مستثنی نخواهد بود و انتظار می‌رود با توسعه تدریجی انرژی‌های تجدیدپذیر در ایران و روش‌های جدیدی که کم‌کم توسعه پیدا می‌کند، ایران نیز بتواند به سمت هیدروژن سبز برود.