انتهای زاینده‌رود

اینجا نقطه پایان مسیر طولانی زاینده‌رود است؛ جایی که پس از طی حدود ۴۰۰ کیلومتر از نقطه آغاز سفرش از دامنه‌های خاوری ارتفاعات زاگرس و عبور از یک راه طولانی، پرپیچ‌وخم و دشوار، در روزگاران گذشته در این نقطه پایان، آرام می‌گرفته است. زاینده‌رود برای اولین‌بار در سال ۷۹ دچار کم‌آبی شد و به مرور جریان این رودخانه دائمی کمتر و کمتر شد، با برداشت‌های غیرمجاز بالادست و سوءمدیریت به رودخانه‌ای فصلی تبدیل شد و در دهه ۹۰ بارها با خشکی کامل زاینده‌رود مواجه شدیم. بین سال‌های 1399 و ۱۴۰۰ در عرض ۱۸ ماه دوبار به مدت هفت روز زاینده‌رود جاری شد و در بهمن‌ماه سال ۱۴۰۱ به مدت ۱۰ روز برای کشاورزان شرق اصفهان باز شد که دو روز تا رسیدن آب به کانال‌های کشاورزان زمان برد و عملاً هشت روز آب تحویل کشاورزان شرق اصفهان شد. از بهمن‌ماه ۱۴۰۱ تا به امروز حق‌آبه کشاورزان شرق در پنج مرحله و به مدت 10 روز تحویل داده شد و این میزان آب به قدری بود که در سال آبی جاری، تنها ۳۰ درصد اراضی شرق اصفهان زیر کشت غله و گلرنگ رفت. البته به گفته کشاورزان با توجه به نوسانات تحویل آب، بخشی از این اراضی چرای دام شد و کشت آنها آسیب دید. دامداران ورزنه از نبود آب و آذوقه برای دام‌هایش گلایه‌مندند و بیشتر دام‌هایشان به همین دلیل وزنشان کم شده و می‌میرند. کشاورزان ورزنه می‌گویند درست که کانال آب در حال حاضر آب دارد، ولی 10 یا 20 روز پر بودن کانال‌ها برای کشت کم است و در زمان نامناسب باز می‌شود.