در آن سوی دنیا چگونه پول می‌دهند؟

در بحث‌های عامیانه همیشه یک اشتباه رایج وجود دارد که ذهن بسیاری از علاقه‌مندان فوتبال را به خود درگیر می‌کند. وقتی گفته می‌شود بازیکنی با 200 میلیون یورو از باشگاهی به باشگاه دیگر منتقل شده است تصور آن است که مبلغ به بازیکن تعلق می‌گیرد. اگر این گونه فکر می‌کنید در اشتباه هستید. 200 میلیون یورو به بازیکن تعلق نگرفته بلکه در واقع پولی است که مستقیماً به جیب باشگاه می‌رود و بازیکن حقوق خود را جداگانه از باشگاه می‌گیرد. این شرایط زمانی است که بازیکنی هنوز با یک باشگاه قرارداد دارد و باشگاهی دیگر خواستار  قرارداد بستن با اوسست اما او هنوز بازیکن آزاد محسوب نمی‌شود.

دستمزد هفتگی

 در مورد بازیکنان آزاد اما چنانچه باشگاهی خواهان بستن قرارداد باشد چیزی به اسم پول پیش و «یک‌جا» وجود ندارد. بازیکنان فوتبال در اروپا هفتگی حقوق خود را دریافت می‌کنند و اگر به اصطلاح به بازیکنی گفته می‌شود که پردرآمدترین بازیکن فوتبال است نه بر اساس قیمت انتقال او که بر اساس میزان دستمزد حقوق هفتگی  گفته می‌شود. در حالی که بازیکن زمانی لقب گران‌قیمت به خود می‌گیرد که هزینه جا به جایی او از باشگاهی به باشگاه دیگر رقمی سنگین باشد. قرارداد سنگین لزوماً به معنای اینکه بازیکنی پردرآمد باشد نیست.

سقف قرارداد در شرق آسیا

تیم‌های شرق آسیا به رغم تصوراتی که وجود دارد به سقف قرارداد پایبندند. اما سقف قرارداد به معنای رایج آن در ایران نیست. بازیکنانی که در باشگاه‌های «جی لیگ» بازی می‌کنند به بازیکنان درجه یک (آ)، بازیکنان درجه دو(ب) و بازیکنان درجه سه(ج) تقسیم می‌شوند. بر این اساس در سایت رسمی «جی لیگ» بازیکنان فوتبال باید در سامانه فوتبال ژاپن به طور رسمی ثبت نام شوند. پس از ثبت نام در این سامانه یک برگ قرارداد نیز به بازیکن داده می‌شود که این برگه باید توسط فدراسیون فوتبال تایید شود تا نشان دهد بازیکن مزبور حرفه ای است. در قانون فوتبال ژاپن آمده که هر تیم از سه بازیکن حرفه‌ای خارجی می‌تواند استفاده کند. این سه بازیکن می‌بایست در فوتبال حرفه‌ای بازی کرده باشند. در این میان استثنایی هم قائل شده‌اند. بازیکنان خارجی می‌توانند از سه نفر فزونی بگیرند و تا پنج بازیکن خارجی افزایش یابند، به شرط آنکه این بازیکنان آماتور باشند. در ژاپن همچنین بازیکنان( اعم از خارجی یا بومی) به سه دسته تقسیم می‌شوند. بازیکنان درجه اول، درجه دوم و درجه سوم. برای هر یک از این بازکنان سقف قراردادی در نظر گرفته شده است. هر بازیکنی در این لیگ می‌بایست سه‌ساله قرارداد ببندد. بازیکنان درجه یک 7 میلیون ین (با کمک هزینه نوسان درآمد)، بازیکنان درجه دو 8 /4 میلیون ین و بازیکنان درجه سه برای هر بازی 50 هزار ین دستمزد دریافت می‌کنند. البته برای بازیکنان ملی‌پوش و خارجی حرفه‌ای کمی انعطاف در قرارداد در نظر می‌گیرند. بازیکنان ثبت‌شده در سامانه می‌بایست دست کم 450 دقیقه در لیگ یک، 900 دقیقه در لیگ دو و 1350دقیقه در لیگ زیرگروه بازی کرده باشند و سپس مشمول دریافت دستمزد می‌شوند. چنین شرایطی برای کره جنوبی دیگر لیگ پویای آسیایی صادق است. در باشگاه‌های این کشور هم بازیکنان درجه‌بندی می‌شوند و سپس دستمزد دریافت می‌کنند. قوانین «معافیت»‌ها هم برای بازیکنان ملی و خارجی درجه یک در نظر گرفته شده است و سقف قرارداد معمولاً برای این بازیکنان رعایت نمی‌شود.

لیگ‌های اروپایی

در باشگاه‌های اروپایی بازیکنان چیزی به نام سقف قرارداد ندارند. زمانی قرار بود برای بازیکنان اسپانیایی چنین شرایطی قائل شوند بازیکنان دست به اعتصاب زدند و فدراسیون فوتبال اسپانیا از این قانون دست برداشت. در لیگ‌های معتبر اروپایی دیگر هم چنین شرایطی صادق است. کیفیت بازیکن و میزان محبوبیت او می‌تواند در تعیین شرایط  دستمزد او تاثیرگذار باشد. با این وجود بر اساس آخرین داده‌های فیفا بازیکنانی که بالاترین دستمزد را می‌گیرند به ترتیب هستند.