چالش آموزش(اینفوگرافیک)

از رایگان شدن آموزش عالی در کشور (21 خردادماه سال 1336) حدود شش دهه می‌گذرد، آیا وقت تجدیدنظر در آن فرارسیده یا به واسطه تجربه این شش دهه و همچنین تجربه دانشگاه آزاد، باید آموزش‌های رایگان را توسعه داد؟ پس از ظهور دانشگاه آزاد در سه دهه پیش و فراگیری تدریجی مراکز دانشگاه آزاد اکنون سهم بخش دولتی از آموزش عالی کاهش یافته و به 54 درصد جمعیت دانشجویی کشور رسیده است. آیا این میزان در آینده باید بیشتر کاهش یابد یا تجربه دانشگاه آزاد چندان قابل اتکا نبوده و نباید اجازه گسترش بیشتر از این حد را به دانشگاه آزاد داد؟

از سوی دیگر سالانه دولت حدود 5 /1 هزار میلیارد تومان برای وزارت علوم در نظر می‌گیرد تا بتواند آموزش عالی کشور را تقویت کند اما آیا این بودجه‌ها اهداف مدنظر را محقق می‌کنند؟ اصلاً آیا بخش آموزش کشور باید مشمول سیاست‌های حمایتی باشد و اگر قرار بر حمایت دولت از بخش آموزش کشور است، این حمایت باید چگونه صورت بگیرد؟ علاوه بر ایران، کشورهای دیگری نیز تجربه تحصیل رایگان را داشته‌اند، آیا این تجربیات حاکی از موفق بودن این روش آموزش است یا اینکه باید در حوزه آموزشی نیز بخش خصوصی قوی جایگزین شود؟

از سوی دیگر باید بررسی کرد که ارزش تحصیل در سیستم دولتی بیشتر است یا بخش خصوصی؟ چرا با وجود اینکه معمولاً در بخش خصوصی با توجه به هزینه‌ای که صورت می‌گیرد کیفیت محصول نهایی می‌تواند بهتر باشد اما در سال‌های اخیر بهترین رتبه‌های کیفی آموزشی در اختیار همان دانشگاه‌های سراسری است که از بودجه دولت تغذیه می‌کنند؟ شاید برای پاسخ به این سوال بهتر باشد مروری بر تجربه دانشگاه پولی در ایران داشته باشیم تا ببینیم فعالیت سه دهه دانشگاه آزاد چه نتایجی به دنبال داشته است؟ همچنین باید دید این تجربه چه تفاوت‌هایی با تجربه دیگر کشورها دارد؟ اصلاً کشورهای موفق در این حوزه کدام کشورها هستند و جهان توسعه‌یافته در این زمینه چه تجربه‌ای دارد؟ با اتکا به این تجربه‌ها، چگونه می‌توان نظام آموزشی ایران را متحول کرد؟ به نظر می‌رسد ایران هم در زمینه رایگان کردن دانشگاه‌ها و هم در زمینه پولی کردن آن، به بن‌بست رسیده است،‌ حال در این شرایط چه باید کرد؟