دیپلماسی نفتی ایران و اوپک در گفتوگو با نماینده سابق ایران در اوپک
وزیر نفت عربستان از ما تشکر کرد
محمدعلی خطیبیطباطبایی، نماینده سابق ایران در اوپک، نیاز به معرفی چندانی ندارد؛ اگرچه تا پیش از برعهده گرفتن سمت نمایندگی، کمتر کسی وجود داشت که با نام و چهره او آشنا باشد.
محمدعلی خطیبیطباطبایی، نماینده سابق ایران در اوپک، نیاز به معرفی چندانی ندارد؛ اگرچه تا پیش از برعهده گرفتن سمت نمایندگی، کمتر کسی وجود داشت که با نام و چهره او آشنا باشد. او قبلتر، معاون بازاریابی امور بینالملل شرکت ملی نفت ایران بود و هرچند بر وضعیت و بازارهای فروش نفت ایران مسلط بود، حضور رسانهای چندانی نداشت. خطیبیطباطبایی در گفتوگو با تجارت فردا، از موفقیتهای دوران حضورش در اوپک و امید به دبیرکلی ایران در این سازمان میگوید. او در یک سال اخیر، مدیر امور بینالملل شرکت ملی نفت ایران نیز بوده است که با انتصاب قمصری، از این سمت کنار رفت. همزمان مدیرعامل شرکت ملی نفت ایران، با درخواست بازنشستگی او نیز موافقت کرد. خطیبیطباطبایی میگوید این درخواست، ربطی به آمدن وزیر جدید ندارد و او ترجیح داده است بعد از 35 سال کار، بازنشسته شود. جایگزین او به عنوان نماینده ایران در اوپک، هماکنون کاظمپور اردبیلی است.
شما تا چند ماه قبل، نماینده ایران در هیات عامل اوپک بودید. اگر بخواهید به برخی از مهمترین وقایع این دوران و کارنامه خود در مواجهه با این وقایع اشاره کنید، چه خواهید گفت؟
معمولاً این مجامع همیشه دارای تحولات مهمی هستند. اوپک از قدمت زیادی برخوردار است و جلسات آن همیشه از اهمیت زیادی برای بازار نفت برخوردار بوده است. یکی از وقایعی که میتوانم به عنوان نقطه عطف از آن یاد کنم، بزرگداشت پنجاهمین سالگرد تاسیس اوپک است. این بزرگداشت هم در وین برگزار شد که همه کشورها در آن حضور پیدا کردند و ایران نیز حضور بسیار پررنگ و موثری داشت، و هم در کشورهای دیگر. در کشور ما نیز مراسم پنجاهمین سال با حضور دبیرکل اوپک و به شکل مناسبی برگزار شد. مورد دیگر، ریاست ایران در اوپک بود. در دورانی که بنده عضو هیات عامل بودم، وزیر ایران به عنوان رئیس اجلاس وزرای اوپک برگزیده شد. در آن دوران، وزیر نفت آقای میرکاظمی بود. بعد ایشان تغییر پیدا کرد و به همین دلیل در یکی از اجلاسهای تابستانی، آقای علیآبادی به عنوان سرپرست شرکت کردند و انصافاً جلسه را
هم اداره کردند. چون توافقی حاصل نشده بود، در اجلاس بعدی اظهارنظرها مبنی بر این بود که اگر باز هم توافقی حاصل نشود، این موضوع هم برای اوپک میتواند مضر باشد و هم برای ایران. چرا که ایران در طول ریاست خود نتوانسته است، هیچگونه توافقی را حاصل کند. بعد از اینکه آقای قاسمی به عنوان وزیر نفت حضور پیدا کردند، ایشان حدود دو، سه ماه مانده به اجلاس، یکسری رایزنیهایی را با وزرای اوپک در محافل بینالمللی شروع و زمینه یک توافق را برای اجلاس اوپک فراهم کردند. در آن اجلاس، همه کشورها توافق و حتی از آقای قاسمی به عنوان ریاست اجلاس تشکر کردند. من به یاد میآورم که خود وزیر نفت عربستان، که به هر حال این کشور رابطه سیاسی خوبی هم با ما نداشت، تشکر و حتی اعلام کردند اگر تلاشهای آقای قاسمی به عنوان ریاست اجلاس نبود، اوپک موفق نمیشد به این توافق برسد. به نظر من این حضور بسیار پررنگ و تاثیرگذار بود و ریاست ما با یک خاطره خوب و بهیادماندنی تمام شد.
یکی از انتقاداتی که مطرح میشود درباره بحث تحریمهاست و اینکه اوپک میتوانست در بحث تحریمها قویتر وارد شود و از ایران حمایت کند. در مقابل برخی دیگر معتقدند اوپک یک سازمان اقتصادی است و موضعگیری این سازمان در مقابل تحریمها که ماهیتاً سیاسی هستند، ممکن نبوده است. نظر شما در اینباره چیست؟
در بحث تحریمها، اغلب کشورها معتقد بودند که باید اوپک در این مورد یک بیانیه بدهد و از عضوی که مورد تحریم قرار گرفته است، حمایت کند. بسیاری از کشورها از این نظر حمایت میکردند. اما برخی همسایههای عرب ما معتقد بودند این موضع، سیاسی است و باید با وزرای خارجهشان در این زمینه مشورت کنند. به همین خاطر در آن جلسه، آنها صدور بیانیه برای حمایت از جمهوری اسلامی ایران در مقابل تحریمها را به تاییدیهای که از وزرای خارجهشان بگیرند، منوط کردند. به همین خاطر این بیانیه صادر نشد و به آینده موکول شد.
در ساختار سازمانی اوپک، نقش نمایندگان کشورها را دقیقاً چگونه میبینید؟ باتوجه به وجود دبیرکل، ریاست دورهای و نیز وزرا، نقش نمایندگان کشورها در این میان چیست؟
در اوپک، همه کشورها یک نفر را به عنوان نماینده معرفی میکنند و تصمیمات کلان سازمان، آنجا گرفته میشود. درست مثل بحثهایی که در هیاتمدیره شرکتها صورت میگیرد. دبیرکل بحثها را میآورد و برنامههای کاری، مالی، اداری و حقوقی را در هیات عامل مطرح میکند. هر تصمیمی که هیات عامل بگیرد، دبیرکل بر آن اساس دبیرخانه را اداره میکند. نقش هیات عامل، مثل هیاتمدیره و نقش دبیرکل شبیه مدیرعامل است. برخی از تصمیمات که اهمیت بالایی دارند، توسط وزیران نیز تایید میشوند. در مواردی که نمایندگان بر روی مسالهای توافق دارند، معمولاً دیگر وزرا روی آن بحث نمیکنند و آن را تایید میکنند.
در سالهای اخیر، فعالیتهای مجمع کشورهای صادرکننده گاز نیز در حال گسترش بوده است. نقش ایران را در این مجمع چگونه میبینید؟
مجمع کشورهای صادرکننده گاز سازمانی است که با ایده و طراحی جمهوری اسلامی ایران به وجود آمده و مراحل تکاملی خود را طی کرده است. حتی مقام معظم رهبری هم در این مورد ورودی داشتند و تاکید فرمودند که این سازمان بایستی بین صادرکنندگان گاز اتحاد بهوجود آورد؛ لذا این مجمع با حمایتها و تلاشهای جمهوری اسلامی ایران شکل گرفت. زمانی که بنده مسوولیت را برعهده گرفتم، هنوز اساسنامه تایید نشده بود. جلسات مختلفی تشکیل شد و اساسنامه در هیات عامل و وزرا تایید شد. اساسنامه در روسیه امضا شد و مقر و دبیرکل نیز تعیین شدند. دبیرخانه شکل گرفت و تعداد اعضا رفتهرفته افزایش پیدا کرد و الان تقریباً به یک مجمع جاافتاده تبدیل شده است که میتواند در بازار گاز ایفای نقش کند. دو اجلاس سران را برگزار کردیم که اولی در قطر و دومی در روسیه بود. با رایزنیهای مختلف، موافقتها را جلب کردیم که سومین اجلاس در ایران برگزار شود. همینطور توافق شد
که اجلاس وزارتی هم چند هفته آینده در تهران برگزار شود. مجمع، رو به رشد است و جمهوری اسلامی ایران برای آن زحمات زیادی کشیده است.
مساله دبیرکلی اوپک و مجمع کشورهای صادرکننده گاز، در ماههای اخیر به صورت گسترده مطرح شده است و احتمالاً تا انتخاب دبیران کل جدید این دو سازمان تا پایان پاییز، بیش از پیش درباره این موضوع خواهیم شنید. آیا شانسی برای دبیرکلی ایران در این سازمانها میبینید؟
در مورد دبیرکلی، ایران همیشه مدعی بوده است. در دورانی که بنده مسوول بودم، هر موقع که بحث دبیرکلی در مورد این سازمانها چه اوپک، چه مجمع کشورهای صادرکننده گاز یا IEF مطرح شده است، سیاست ما این بوده است که کم نگذاریم و از جایگاه و حقوق کشور به شایستگی دفاع کنیم و تا آنجایی که امکان دارد برای کسب سمتهای مختلف دبیرخانه و به ویژه دبیرکل تلاش کنیم. الان در اوپک و مجمع کشورهای صادرکننده گاز، مدعی هستیم و داریم تلاش میکنیم و امیدواریم این تلاشها ادامه پیدا کند. قطعاً شانس داریم، ولی خب این موضوع سادهای نیست. رایزنیهای گستردهای در ابعاد مختلف تخصصی و سیاسی باید انجام شود. چون کشورها در بالاترین سطوح در این مورد ورود پیدا میکنند و ما باید در سطوح بالای سیاسی مذاکره کنیم و نظر
آنها را جلب کنیم. اینگونه نیست که شما در جلسهای بروید و همه به شما رای بدهند.
دیدگاه تان را بنویسید