بیمارستان‌های خصوصی در آسیا
گوش به زنگ
نسیمی شرجی از میان بخش‌های بیمارستان عمومی سیلوام در نزدیکی جاکارتا در حال وزیدن است. هیچ نوع سیستم تهویه و خنک‌کننده هوا دیده نمی‌شود.
نسیمی شرجی از میان بخش‌های بیمارستان عمومی سیلوام در نزدیکی جاکارتا در حال وزیدن است. هیچ نوع سیستم تهویه و خنک‌کننده هوا دیده نمی‌شود. این یکی از روش‌های کاهش هزینه‌ها در بیمارستان است. هر اتاق 12 تخت دارد که به طور منظم چیده شده‌اند و حریم خصوصی صرفاً با پرده‌هایی به رنگ بژ جدا می‌شود. برنامه باز کاری بیمارستان بدان معناست که تعداد کمتری از پرستاران به بیماران رسیدگی می‌کنند. خانواده‌ها در راهروی درازی که در آن به پارکینگ باز می‌شود منتظر می‌مانند.
اما در بیمارستان لیپو ویلج که در همان نزدیکی قرار دارد شرایط متفاوت است. خانواده‌ها در آسایش تمام در لابی نشسته و مشغول صرف کردن قهوه‌ای هستند که از استارباکس بیمارستان خریداری می‌کنند. مغازه‌های دیگر شیرینی و کالاهای کادویی عرضه می‌کنند. مراقبت‌های بهداشتی نیز فروشی هستند. بیماران ثروتمند در سوئیت‌های بزرگ بستری می‌شوند که علاوه بر تخت، یک مبل، یخچال و تلویزیون صفحه تخت دارند.
هر دو این بیمارستان‌ها متعلق به شرکت اندونزیایی سیلوام هستند. با این تفاوت که در بیمارستان عمومی، دولت برای هر بیمار با توجه به شرایط مبلغ مشخصی را می‌پردازد. اما در بیمارستان لیپو ویلج بیماران باید هزینه‌های درمان را خودشان بپردازند. سیلوام بخشی از یک تجارت خصوصی روبه رشد در حوزه مراقبت‌های بیمارستانی در آسیاست. اکنون رقابت شدیدی برای خرید شرکت هلث اسکوپ آغاز شده است. این شرکت استرالیایی خدمات آسیب‌شناسی را در مالزی، سنگاپور و ویتنام ارائه می‌دهد. گزارش شده است که شرکت اچ‌سی‌ای (HCA) از آمریکا برای از صحنه خارج کردن غول بزرگ چینی فوسان پنج میلیارد دلار کنار گذاشته است. ماه گذشته یک کنسرسیوم پذیرفت 461 میلیون دلار برای خرید چین‌دکس که مالک زنجیره‌ای از بیمارستان‌ها در چین است بپردازد. شرکت‌ها کاملاً به طور منطقی هر فرصتی را در نظر می‌گیرند. با وجود کندی رشد اقتصادی در آسیا، طبقه متوسط هنوز روندی صعودی دارد. گروه مشاورتی بوستون برآورد می‌کند که جمعیت طبقه متوسط و بالا در اندونزی از 74 میلیون در سال 2013 به 141 میلیون تا سال 2020 برسد. افزایش درآمد به معنای افزایش تقاضا برای مراقبت‌های بهداشتی است. میانگین
هزینه بهداشتی ساکنان نقاط شهری چین بین سال‌های 2002 تا 2010 دو برابر شده است. دولت‌ها تلاش دارند به این نیاز پاسخ دهند. مالزی و تایلند سیستم‌های مراقبت بهداشتی عمومی گسترده‌ای برقرار کرده‌اند. چین که مدعی است پوشش پزشکی پایه را برای 97 درصد از مردم فراهم کرده است هنوز اصلاحاتی را در دست اقدام دارد. فیلیپین در نیمه راه گسترش سریع بیمه است. اندونزی در مراحل ابتدایی طرحی قرار دارد که تا سال 2019 کل جمعیت کشور را زیر پوشش مراقبت‌های بهداشتی قرار می‌دهد.
با وجود این اکثر کشورها از کمبود تخت‌های بیمارستانی رنج می‌برند. تعداد تخت‌ها به ازای هر 10 هزار نفر در اندونزی 9 و در فیلیپین 10 عدد است. این رقم در آمریکا و بریتانیا به 29 می‌رسد. کیفیت بیمارستان‌های دولتی نیز با یکدیگر تفاوت زیادی دارد. در سراسر منطقه دولت‌ها از افتتاح بیمارستان‌های جدید صحبت می‌کنند. اما بخش خصوصی اعتقاد دارد همیشه کمبود بیمارستان آنقدر هست که به آنها اجازه ورود و فعالیت بدهد. برخی شرکت‌ها از قبیل چین‌دکس و سیلوام فقط بر یک کشور متمرکز شده‌اند. در چین گروه بهداشتی فینکس که در ماه نوامبر به بازار بورس وارد شد بین سال 2010 و ژوئن سال گذشته توانست تعداد تخت‌های بیمارستانی خود را سه برابر افزایش دهد. طبق برآورد دویچه‌بانک، درآمدهای شرکت فینکس تا سال 2016 هر سال 20 درصد افزایش خواهد یافت. سیلوام که در سال 2013 سهامی عام شد اکنون 16 بیمارستان در اندونزی دارد و مصمم است تا سال 2017 تعداد آنها را به 40 برساند. سایر شرکت‌ها مانند هلث اسکوپ و آی‌اچ‌اچ (IHH) از مالزی، راهبردهای بین‌المللی دارند. آی‌اچ‌اچ که تا سال 2010 تحت مالکیت صندوق ثروت ملی مالزی قرار داشت توانست در همان سال زنجیره‌ای از
بیمارستان‌های پیشرفته را در سنگاپور خریداری کند. در سال 2012 این شرکت 60 درصد از آچیبادم، شرکت بیمارستانی ترکیه را خریداری کرد و همان سال سهامی عام شد. از نظر ارزش بازاری آی‌اچ‌اچ هم‌اکنون بزرگ‌ترین شرکت بیمارستانی آسیا و دومین شرکت بزرگ جهان است و حوزه فعالیت تجاری‌اش از ابوظبی تا ویتنام را دربر می‌گیرد. در بیمارستان‌های پیشرفته آن در سنگاپور، رنگ دیوارها تداعی‌کننده اتاق‌های هتل هستند و عطری مخصوص در فضا پخش می‌شود تا بوی داروهای بیهوشی را از بین ببرد. به گفته مدیرعامل شرکت «پوشش جهانی پزشکی شامل موارد تجملی نمی‌شود. ما قصد داریم این حاشیه‌های تجملی را پوشش دهیم».
با وجود این، شرکت‌های جاه‌طلب بیمارستانی خصوصی آسیا حداقل سه مانع پیش رو دارند. اولین مشکل کمبود دکتر و پرستار است. شرکت‌های چینی در جذب پزشک از بیمارستان‌های دولتی ناتوان هستند چرا که مزایا و حقوق در آنجا بیشتر است. قوانین اندونزی هم استخدام پزشکان خارجی در بیمارستان‌ها را ممنوع می‌کند. دوم اینکه مقررات ممکن است گول‌زننده باشند. به گفته گرشو پل یکی از روسای سابق سیلوام اخذ مجوز و گواهی‌ها به زمان زیادی نیاز دارد و در واقع سرعت رشد را متوقف می‌سازد. در برخی موارد قوانین مانع سرمایه‌گذاری شرکت‌ها می‌شوند. در سال 2012 دولت هنگ‌کنگ درخواست ساخت دو بیمارستان جدید را مطرح کرد. آی‌اچ‌اچ و شریک محلی‌اش که به تمام شرایط از تعداد تخت‌های زایمان گرفته تا سهم پذیرش بیماران بومی تن داده بودند توانستند حق ساخت یک مورد را به دست آورند. برای ساخت بیمارستان دوم فقط یک پیشنهاد ارائه شد که به خاطر عدم انطباق با الزامات دولت پذیرفته نشد. عدم اطمینان و ابهام مانع سوم است. فروش خدمات به طبقه متوسط روبه رشد کار ساده‌ای نیست. در این بازار جدید بنگاه‌ها نمی‌توانند به سادگی حدس بزنند افراد حاضرند چه مبلغی برای جراحی‌هایی مانند
جراحی لاغری بپردازند یا اینکه آیا حاضرند برای سالمندان یا کودکان خود پول بیشتری هزینه کنند یا خیر. بیمارستان‌های خصوصی سیلوام به منظور خدمت‌رسانی به بخش‌های مختلف بازار پویای اندونزی شش نوع قیمت معرفی کرده‌اند با وجود این سال گذشته 51 درصد از تخت‌های آنها مورد استفاده قرار گرفت. تاکنون فقط طبقه ثروتمند هستند که بیشترین درآمدها را تامین می‌کنند. هرگاه آی‌اچ‌اچ قصد ورود به یک بازار را داشته باشد مواردی مانند ضریب جینی را که معیار نابرابری است در نظر می‌گیرد. نابرابری بیشتر به این معناست که ثروتمندان حاضرند برای درمان خود پول بیشتری بپردازند.
سرانجام اینکه برخی بنگاه‌ها ممکن است درمان ارزان و مناسب ارائه دهند. شرکت هندی نارایانا تلاش کرد با صنعتی‌سازی عملیات بیمارستانی هزینه‌ها را کاهش دهد. اما هنوز باید دید چند بیمارستان خصوصی خدمات بهداشت عمومی را در منابع درآمدی خود لحاظ می‌کنند. در چین، شرکت فینکس وارد طرح‌هایی شده است که طبق آن دولت هزینه اداره بیمارستان‌های دولتی را به آنها می‌پردازد. دولت اعلام کرده است بیمه همگانی می‌تواند مراقبت‌های پزشکی خصوصی را نیز پوشش دهد اما این روند تاکنون اتفاق نیفتاده است. از میان 40 بیمارستان برنامه‌ریزی‌شده سیلوام برای سال 2017 فقط یک بیمارستان از دولت پول می‌گیرد. شرکت‌های بیمارستانی به طور قطع بخشی از نظام پزشکی آسیا خواهند بود اما بزرگی سهم آنها هنوز مشخص نیست.
دیدگاه تان را بنویسید