مالکیت: خصوصی یا اشتراکی؟

اگر دنبال کردن نفع شخصی را یکی از خصایص انسان‌ها در نظر بگیریم، آنگاه می‌توان مالکیت شخصی را نیز به عنوان عاملی در نظر گرفت که انگیزه افراد را در دنبال کردن نفع شخصی‌شان افزایش می‌دهد. بر پایه آموزه‌های آدام اسمیت، اگر دنبال کردن نفع شخصی، جامعه را استوار نگه‌داشته و موجب رسیدن به نفع جمعی شود، آنگاه آنچه این نفع شخصی را تثبیت می‌کند، احترام به مالکیت خصوصی است. احترام به مالکیت خصوصی در سخن ساده به نظر می‌رسد، ولی عمل به آن شاید غیرممکن به نظر برسد؛ چنان‌که در عمل دولت‌ها ناچار به اخذ مالیات هستند و این یکی از ساده‌ترین مصادیق نقض احترام به مالکیت خصوصی است؛ مصداقی که به جرات می‌توان گفت در هر کشوری وجود دارد. اما با قدری اغماض، اگر احترام نسبی به مالکیت شخصی را در برابر احترام نسبی به مالکیت اشتراکی قرار بدهیم، کدام‌ یک نتایج بهتری در‌بر دارد؟
در پرونده این شماره کوشیده‌ایم قدری در جهت پاسخ به این پرسش گام برداریم. ابتدا به تبیین مفهوم و مثال‌های تاریخی از مالکیت شخصی و اشتراکی پرداخته‌ایم، سپس مقایسه بین دو کشور کره شمالی و جنوبی را انجام داده‌ایم و در خلال پرونده نیز با بهره‌گیری از نظرات دکتر غنی‌نژاد، سعی کرده‌ایم این پرونده را پربارتر کنیم. در نهایت نیز پرونده را با مثالی نهادگرایانه از تجربه کشور آفریقای جنوبی و واقعیت‌های آن به اتمام رسانده‌ایم.