مطبوعات ترکیه

دولت ترکیه راه‌های جدیدی برای ارعاب رسانه‌ها پیدا می‌کند. ابتدا تماس‌ها‌ی تلفنی از دفتر مشاوران نخست‌وزیر آغاز می‌شوند و نارضایتی‌ها از نوشتار انتقادی نویسندگان به آنها اعلام می‌شود. روسای رسانه‌ای از آن نویسنده می‌خواهند لحن خود را ملایم‌تر کند. اگر نویسنده بر مواضع خود پافشاری کند اخراج خواهد شد. روسای رسانه‌ها که منافع تجاری متفاوتی دارند و از ناراحت کردن رجب طیب اردوغان نخست‌وزیر خودکامه کشور هراس دارند در انتخاب نویسندگان حساسیت زیادی به خرج می‌دهند. آنها هنوز جریمه 5/2 میلیارد دلاری گروه دوگان را که بزرگ‌ترین مجموعه رسانه‌ای ترکیه است در سال 2009 به خاطر دارند. آیدین دوگان مالک این مجموعه رسانه‌ای مجبور شد امپراتوری خود را کوچک‌تر و تعدادی از منتقدان اردوغان را اخراج کند تا اندکی از فشارها کاسته شود. تاکنون هزاران خبرنگار اخراج شده‌اند. ارکان اپیکچی رئیس اتحادیه خبرنگاران ترکیه افراد اخراج‌شده را خوش‌اقبال می‌داند چراکه ترکیه بزرگ‌ترین زندان خبرنگاران است. برآوردها نشان می‌دهد حداقل 49 خبرنگار پشت میله‌های زندان به سر می‌برند. شاخص آزادی مطبوعات جهان که توسط سازمان گزارشگران بدون مرز در پاریس منتشر می‌شود به تازگی ترکیه را در میان 179 کشور در رتبه 154 قرار داده است که وضعیتی بدتر از مالی و افغانستان دارد. دولت ادعا می‌کند که بیشتر زندانیان به خاطر نقض قانون ضدترور ترکیه بازداشت شده‌اند. اما آقای اپیکچی نظر دیگری دارد. او از عمر چلیک یاد می‌کند که به اتهام تبعیت از دستورات یک سازمان تروریستی به 15 سال زندان محکوم شده است. شواهد علیه او حاکی از گزارش فعالیت‌های یک حزب سیاسی است که احتمالاً به حزب صلح و دموکراسی طرفدار کردها اشاره می‌کند. دولت اردوغان در حمله تازه خود علیه کردها لایحه‌ای را تصویب کرده است که حوزه فعالیت‌های جنایی تروریستی را محدود‌تر کرده است. سازمان عفو بین‌الملل بیان کرده است اگر این لایحه در مجلس به تصویب برسد ترکیه فرصت واقعی دیگری برای انجام اصلاحات حقوق بشری را از دست خواهد داد. شمار فزاینده‌ای از خبرنگاران به خودسانسوری روی آورده‌اند تا بتوانند به کار ادامه دهند. پوشش خبری افتضاحات و فسادهای مرتبط با مقامات دولتی منطقه ممنوع است. گزارش خبری نیویورک‌تایمز مبنی بر استفاده از فرودگاه ازن‌بوگا برای ارسال سلاح‌های عربستانی و قطری به شورشیان کاملاً مورد بی‌توجهی قرار گرفت. موضوع جالب توجه آن است که روزنامه‌ها انگشت انتقاد خود را به سمت آلمان گرفته‌اند و این شکایت را مطرح کرده‌اند که خبرنگاران در مورد محاکمه نمایشی قتل 10 نفر در طول سال‌های 2000 تا 2007 به هیچ منبعی دسترسی ندارند. هشت نفر از کشته‌شدگان ترک بودند. آنها از این گله دارند که تعداد صندلی‌های مخصوص خبرنگاران در دادگاه عالی مونیخ کافی نیست و آلمان با اختصاص تنها 50 صندلی این محاکمه را به موضوعی صرفاً داخلی تبدیل کرده است. احمد داوود اوغلو وزیر امور خارجه ترکیه از همتای آلمانی خود گیدو وستروله خواسته است تا مکان محاکمه تغییر یابد اما دادگاه این درخواست را رد کرده است. طرفداران حزب عدالت و توسعه اردوغان این موضوع را دستاویزی قرار داده‌اند تا ادعا کنند وضعیت غرب از ترکیه بهتر نیست. آنها تا حدودی حق دارند. با وجود تمام اشتباهات و خطاها حزب عدالت و توسعه ترکیه را بیشتر از قبل دموکراتیک کرده است. اردوغان بیش از هرکس دیگری موفق شد ژنرال‌های ارتش را مهار و کردها را آرام کند. در زمانی که ائتلاف ضعیف بود خبرنگاران ترک شکنجه و یا کشته می‌شدند و روسای رسانه‌ها مجبور بودند از ارتش پیروی کنند. اما پس از