تاریخ انتشار:
همراهی سه وزیر در مراسم امضای یک تفاهمنامه به تولید راه‌آهن ایرانی منجر می‌شود؟
اتحاد ریلی
عباس آخوندی به همراه محمدرضا نعمت‌زاده و علی ربیعی بر سر یک میز نشستند تا تفاهمنامه‌ای را امضا کنند که قبل از آن نیز امضای آن البته با کمی شکل و شمایل متفاوت سابقه داشته است.
در اولین ماه فصل تابستان سه وزیر کابینه دولت یازدهم راهی اصفهان شدند تا تفاهمنامه ریلی موسوم به ریل ملی با مشخصات ساخت ریل UIC60، بین شرکت راه‌آهن ایران با شرکت ذوب‌آهن اصفهان را امضا کنند. عباس آخوندی به همراه محمدرضا نعمت‌زاده و علی ربیعی بر سر یک میز نشستند تا تفاهمنامه‌ای را امضا کنند که قبل از آن نیز امضای آن البته با کمی شکل و شمایل متفاوت سابقه داشته است. البته تفاهمنامه قبلی در دولت دهم بین راه‌آهن و ذوب‌آهن امضا شد و اکنون دیگر آن مدیران بر سر کار نیستند. گویا تولید ریل در داخل کشور به داستان دنباله‌داری تبدیل شده است و حاشیه‌های آن همچنان ادامه دارد. از سال‌ها پیش تلاش‌هایی در مجموعه‌های صنعتی برای تولید ریل انجام شد اما راه به جایی نبردند. تا اینکه در دولت محمود احمدی‌نژاد وزیران صنعت و راه تصمیم گرفتند به طور جدی برای تولید ریل ملی وارد میدان شوند. در نتیجه قراردادی میان دو شرکت راه‌آهن و ذوب‌آهن برای ساخت ریل U33 امضا شد. این قرارداد پس از چندی به حاشیه رفت. در آن زمان براتی مدیرعامل وقت ذوب‌آهن دلایل ناموفق بودن تولید ریل ملی را بر گردن مسوولان وقت راه‌آهن انداخت و اعلام کرد عدم پرداخت تعهد
مالی راه‌آهن سبب شده تا براساس قرارداد به تعهدشان عمل نکنند. اما در کشمکش دو وزارتخانه در نهایت از سوی وزارت راه گفته شد که یکی از دلایل ندادن سفارش به ذوب‌آهن برای ساخت ریل U33 از رده خارج شدن و منسوخ شدن استفاده از این نوع ریل در جهان است. در نهایت پرونده تولید ریل ملی در دولت قبلی بسته شد و باز هم راه‌آهن راه خرید خارجی را در پیش گرفت. حالا پس از گذشت چهار سال دوباره پرونده تولید ریلی ملی مطرح شده است. این بار گویا قرار است ریل داخلی با مشخصات ریل پیشرفته UIC60 برای سرعت‌های بالای ۱۶۰ کیلومتر توسط ذوب‌آهن ساخته شود. اما اینکه تولید ریل صرفه اقتصادی دارد خود نیز به مساله مهمی تبدیل شده است. سال‌هاست ما واردکننده ریل هستیم. زمانی قبل از تحریم‌ها از کشورهای اروپایی چون اسپانیا ریل وارد می‌کردیم اما پس از تحریم‌ها کشورهایی چون هند جایگزین کشورهای اروپایی شدند. با وجود این قیمت ارزان ریل وارداتی به نسبت تولید آن همواره باعث شد اگر در مقاطعی نیز تلاش‌هایی برای تولید ریل در داخل کشور انجام گرفت ولی موفق نبود تا این موضوع چندان جدی تلقی نشود. از سوی دیگر نبود دانش فنی برای ساخت ریل مطابق با کیفیت و استانداردهای
جهانی باعث شده واردات ریل بیشتر مورد توجه قرار گیرد تا اینکه تمام هم و غم راه‌آهن تولید ریل باشد. اما نکته اصلی اینجاست که آیا در توسعه خطوط ریلی موفق عمل کرده‌ایم که ساخت ریل داخلی نیاز جدی در کشور باشد. وقتی سالانه حدود 200 تا 300 کیلومتر راه‌آهن ساخته می‌شود و در سال‌های اخیر این رقم به شدت کاهش یافته است و اغلب پروژه‌های ریلی چون راه‌آهن غرب کشور به علت اعتبار در بن‌بست قرار گرفته‌اند. از طرفی با توجه به نیاز پایین راه‌آهن تولید ریل مقرون به صرفه نیست. در مقابل مسوولان حمل‌ونقل کشور اعتقاد دارند که هر کیلومتر راه‌آهن نیاز به 120 تن ریل دارد بنابراین برای احداث 15 هزار کیلومتر راه‌آهن جدید، یک میلیون و 800 هزار تن ریل نیاز داریم. حتی آخوندی عنوان کرده است اگر ذوب‌آهن در زمان مقرر، ریل مورد نیاز راه‌آهن را طبق استانداردهای بین‌المللی تولید کند، ما نیز متعهد به خرید محصول تولیدی خواهیم بود لذا بازار خوبی برای این محصول ذوب‌آهن در داخل کشور وجود دارد. به هر شکل تفاهمنامه ناکام‌مانده از قبل حالا پس از چهار سال دوباره سر از میز وزیران راه و صنعت درآورده است و این بار نیز وزیر کار هم به این جمع افزوده شده
است. آیا این اتحاد وزیران با یکدیگر می‌تواند به ساخت ریل ملی در کشور منجر شود تا ریلی بسازنند که هم در خطوط ریلی کشور استفاده شود و هم مقرون به صرفه باشد تا طلسم وابستگی بیش از 100 ساله به واردات ریل شکسته شود.
دیدگاه تان را بنویسید