برده‌داری مدرن در قطر

سازمان حقوق بشری عفو بین‌الملل، قطر و فدراسیون جهانی فوتبال را به بدرفتاری با کارگران سازنده استادیوم‌های جام جهانی متهم کرده است. این سازمان در گزارشی که در روز پنجشنبه ۳۱ مارس منتشر کرده، گفته است کارگران مهاجر سازنده استادیوم بین‌المللی خلیفه دوحه برای برگزاری بازی‌های جام جهانی سال ۲۰۲۲ در معرض بدرفتاری مداوم و در مواردی استثمار و حتی بیگاری قرار داشته‌اند. این گزارش با عنوان «سویه زشت بازی زیبا: استثمار در محل‌های برگزاری جام جهانی سال ۲۰۲۲ در قطر» در وب‌سایت عفو بین‌الملل منتشر شده و در آن نه‌تنها از دولت قطر بلکه از فدراسیون جهانی فوتبال به شدت انتقاد به عمل آمده است. بر اساس این گزارش، دولت قطر و فیفا چندین گزارش قبلی در مورد وضعیت نامناسب کارگران خارجی در آن کشور را نادیده گرفته و نسبت به رفتار هولناک با کارگران مهاجر بی‌تفاوتی نشان داده‌اند. سلیل شتی، دبیرکل عفو بین‌الملل، گفته است بدرفتاری با کارگران مهاجر لکه‌ای سیاه بر وجدان فوتبال جهانی است. وی افزود: «اگرچه برای بازیکنان و دوستداران فوتبال، استادیوم برگزاری بازی‌های جام جهانی محل تحقق رویاهاست، اما برای برخی از کارگرانی که در تهیه این گزارش با عفو بین‌الملل صحبت کردند، کار در ساختن این اماکن مانند زندگی در کابوسی هولناک است.» عفو بین‌الملل با اشاره به هشدارهای قبلی خود در این مورد، گفته است با وجود وعده‌های مکرر فیفا طی پنج سال گذشته، این نهاد مانع از آن نشده است که جام جهانی بر نقض حقوق بشر بنا نشود. بر اساس این گزارش، شمار کارگران سازنده اماکن برگزاری بازی‌های جام جهانی فوتبال طی دو سال آینده چند برابر خواهد شد و به حدود 36 هزار نفر خواهد رسید و ادامه شرایط کنونی، هزاران نفر دیگر را نیز گرفتار مصیبت فراهم کردن زمینه بازی‌های جام جهانی خواهد کرد. گزارش عفو بین‌الملل بر اساس مصاحبه با بیش از ۱۳۰ کارگر شاغل در تکمیل استادیوم خلیفه تدوین شده است. این استادیوم اولین محلی است که برای برگزاری بازی‌ها آماده خواهد شد و قرار است محل رقابت‌های مرحله نیمه‌نهایی در سال ۲۰۲۲ باشد. علاوه بر این افراد، با ۹۹ کارگر مهاجر دیگر نیز مصاحبه شده است. این افراد کارگران و باغبانان زمین‌های چمن یک مجتمع ورزشی در دوحه هستند که در زمستان سال جاری، باشگاه‌های فوتبال بایرن‌مونیخ، اورتون و پاری‌سن‌ژرمن از آن برای تمرین استفاده کردند. تمام کارگران و باغبانانی که با آنان مصاحبه شده بدون استثنا از نوعی بدرفتاری و حتی خشونت با خود سخن گفتند. مواردی که به آنها اشاره شد از جمله شامل اجبار در محل سکونت بسیار نامناسب و پرازدحام، اجبار به پرداختن مبلغی قابل توجه (از ۵۰۰ تا ۴۳۰۰ دلار) به آژانس‌های ویژه کاریابی در کشورشان، وعده دروغ در مورد میزان دستمزد (تنها شش تن از مصاحبه‌شوندگان گفتند که همان دستمزدی را که وعده داده شده بود دریافت کردند و بقیه گفتند که دستمزد پرداختی به آنان گاه حتی نصف مبلغی بوده که وعده داده شده بود)، تاخیر چندماهه در پرداخت دستمزدها، فشار روانی و مالی، از جمله اجبار کارگران به استقراض سنگین، خودداری کارفرمایان از دادن یا تجدید اجازه کار و درنتیجه، خطر بازداشت و حبس، اقدام کارفرمایان به ضبط گذرنامه کارگران یا خودداری از صدور اجازه خروج به آنان و تهدید در صورت شکایت از وضعیت خود می‌شود.