پشت درهای بسته

قرار بود تیم‌های والیبال ایران و برزیل در ورزشگاه آزادی به مصاف یکدیگر بروند؛ بیرون ورزشگاه هم، صف زنانی که نیروی انتظامی مانع از ورودشان به ورزشگاه می‌شد، ازدحام بیشتری می‌یافت. آنان باید به توصیه «محمود افشار‌دوست» دبیر فدراسیون والیبال عمل می‌کردند و «در خانه‌هایشان می‌نشستند و برای تیم‌شان دعا می‌کردند» اما خود را به پشت درهای ورزشگاه رساندند تا از نزدیک والیبالیست‌های ایرانی را تشویق کنند و برای پیروزی تیم محبوب‌شان دعاگو باشند. با این همه، سهم آنان از صندلی‌های سالن 12 هزارنفری والیبال «هیچ» بود. البته جلوگیری از ورود به ورزشگاه، تنها اتفاق ناخوشایندی نبود که بانوان متقاضی تماشای زنده مسابقه با آن مواجه شدند؛ زنان ایرانی مغموم از این محرومیت، ورود زنان طرفدار تیم برزیل به ورزشگاه را نیز باید نظاره می‌کردند. در این میان، ترفندهایی که تعدادی از بانوان ایرانی به کار بستند، موثر افتاد و راه آنان را به داخل ورزشگاه گشود. آنها که با لباس و پرچم طرفداران تیم برزیل و به همراه تعدادی از طرفداران واقعی این تیم، وارد ورزشگاه شدند. یعنی آنها در لباس طرفداران تیم برزیل، برای امتیازهای بازیکنان ایرانی، هیجان‌زده شده و هورا کشیده‌اند. خبرآنلاین به نقل از یکی از این بانوان که با این حربه به داخل سالن راه یافته‌اند، نوشت: «می‌خواستم بیایم بازی را تماشا کنم اما جلوی در راهم ندادند. با خودم پیراهن برزیل را آورده بودم، آن را پوشیدم و بعد دیدم یک خانواده برزیلی می‌خواهند بروند داخل. به آنها اصرار کردم که مرا با خودشان ببرند، اول قبول نمی‌کردند اما بالاخره اصرارم جواب داد. مرا با خود بردند و پرچم کشورشان را هم گذاشتند روی سرم. خیلی حال داد.» این بازی والیبال بیش از آنچه که در مسابقات ورزشی معمول است، جنجال آفرید. نتیجه بازی که گویی فراموش شده است؛ این سروصدا هم نه به واسطه باخت ایران در این میدان، بلکه به دلیل ممانعت از ورود تماشاچیان زن به ورزشگاه است. جریان این مسابقه و حاشیه‌هایی که ایجاد کرد، به جلسه هیات دولت نیز کشیده شد. یک روز پس از برگزاری این مسابقه، «شهیندخت مولاوردی» معاون امور زنان و خانواده رئیس‌جمهوری در صفحه فیس‌بوک خود نوشت در جلسه هیات دولت نسبت به این عدم حضور زنان در ورزشگاه اعتراض کرده است. در روزهای بعد نیز مولاوردی در گفت‌وگو با خبرگزاری مهر از واکنش رئیس‌جمهوری به این واقعه سخن گفت و اعلام کرد: «رئیس‌جمهوری در این باره از من توضیحات بیشتری خواستند و مقرر شد تا بنده و وزیر ورزش و جوانان رایزنی‌هایی نیز در این باره انجام دهیم.» آیا این ماموریت رئیس‌جمهوری به نتیجه مطلوبی برای زن ان ایرانی منتهی می‌شود؟ آیا دکتر روحانی می‌تواند به این محرومیت بانوان ایرانی پایان دهد و درهای استادیوم‌های فوتبال را نیز به روی زنان باز کند؟