غم نان؛ دانش تعطیل

آمار روزافزون ترک تحصیل دانش‌آموزان ایرانی ناشی از فشار فزاینده اقتصادی، بیش از هر زمان دیگری نگران‌کننده شده است تا حدی که اخیراً برخی نهادهای حاکمیتی با همراهی وزارت آموزش و پرورش طرحی با عنوان «رویش احسان» را اجرا و ادعا کرده‌اند که از این مسیر و با فراهم کردن زمینه اشتغال دانش‌آموزان کودک و نوجوانان، امکان جلوگیری از ترک تحصیل آنان میسر خواهد شد. رویکردی که در کمتر جایی در دنیا شاید بتوان با آن مواجه شد و انتظار نتیجه مثبت و علاج ریشه‌ای مشکلات را از آن داشت. رضوان حکیم‌زاده معاون آموزش ابتدایی وزیر آموزش و پرورش اخیراً اعلام کرده است که «در سال تحصیلی 1400-1399 حدود ۲۱۰ هزار دانش‌آموز (فقط در مقطع ابتدایی) از تحصیل بازمانده‌اند و خانواده‌های برخی از این دانش‌آموزان به دلیل شیوع کرونا و شرایط تحصیل آنلاین از ثبت‌نام فرزندانشان در مدارس امتناع کرده‌اند». به گفته این مقام مسوول، بیشترین آمار برای «امتناع» از ورود دانش‌آموزان به مدرسه در زمان کرونا در شهرهای بزرگ به ویژه در تهران بوده است. دولت در ماه‌های طولانی شیوع کرونا، با راه‌اندازی شبکه ملی دانش‌آموزی (شاد)، بستر آموزشی مدارس را از شکل حضوری به آنلاین تغییر داد اما با این آمارها و مشاهدات تجربی خانواده‌ها به‌نظر می‌رسد،‌ این شبکه نتوانسته اعتماد برخی والدین و دانش‌آموزان را به خود جلب کند و از کارآمدی لازم برای آموزش برخوردار باشد. آنچه هدف طرح اجراشده اخیر توسط نهادهای حاکمیتی اعلام شده «تحقق عدالت آموزشی» است اما باید دید بار تحقق این عدالت فقط بر دوش دانش‌آموزان است یا این نهادهای مسوول، عزمی راسخ برای حل ریشه‌ای این تبعیض‌ها از خود نشان می‌دهند یا صرفاً به برگزاری رویدادهای نمایشی بسنده می‌کنند.