پیروزی دوستان دولت

اگر لیست‌های انتخابات عمومی سال گذشته ملاک قضاوت باشد، «امید»ی‌ها برنده نصف‌به‌علاوه یک کرسی‌های هیات رئیسه مجلس دهم به حساب می‌آیند (هفت کرسی از 12 کرسی موجود). با این حساب، حتی انتخاب علی لاریجانی به ریاست مجلس را هم می‌توان یک پیروزی برای این فهرست انتخاباتی به حساب آورد که در رقابتی درونی با محمدرضا عارف توانست جاپای خود را در ریاست قوه مقننه محکم کند و برای سومین دوره پیاپی بر بزرگ‌ترین صندلی مجلس تکیه بزند.

مجلس دهم، صبح شنبه گذشته با پیام مقام معظم رهبری و در حضور سران نظام آغاز به کار کرد، اما تصمیمات اصلی درباره تعیین هیات‌رئیسه آن عصر شنبه در جلسات دو فراکسیون بزرگ مجلس اتخاذ شد. جایی که اصولگرایان (فراکسیون ولایت) علی لاریجانی را برای احراز پست ریاست مجلس نامزد کردند؛ حتی با وجود اینکه در انتخابات هشتم اسفند 94 از او حمایت نکرده و او را به سمت لیست رقیب (فهرست امید) سوق داده بودند. فراکسیون امید مجلس دهم اما ترجیح داد نه «فرد مورد حمایت» خود در قم که «سرلیست» خود در تهران را برای این پست نامزد کند. در جریان انتخابات هیات‌رئیسه موقت که صبح یکشنبه برگزار شد، لاریجانی توانست 70 رای بیشتر از عارف به دست آورد (173 رای در مقابل 103 رای). با این نتیجه، فراکسیون امید ترجیح داد در انتخابات هیات رئیسه دائم مجلس دهم، نامزدی برای پست ریاست معرفی نکند و تمرکز خود را روی پست‌های کلیدی دیگر قرار دهد. با چنین استراتژی‌ای بود که «امید»ی‌ها موفق شدند هر دو جایگاه نیابت رئیس مجلس را از آن خود کنند (مسعود پزشکیان و علی مطهری) و سه کرسی دیگر هیات‌رئیسه دائم را نیز به دست آورند (یکی از این سه کرسی، برای نخستین بار به یک نماینده اهل سنت رسید). ضمن اینکه از میان هفت کرسی‌ای که فراکسیون اصولگرایان کسب کرد، دو کرسی متعلق به نمایندگانی بود که از فهرست انتخاباتی «امید» به مجلس دهم راه یافته بودند و به هیچ‌وجه جزو اصولگرایان تندرویی به حساب نمی‌آمدند که ائتلاف حامیان دولت از قدرت ‌گرفتن دوباره آنها نگران بود. نتیجه‌ای که بیش از همه می‌تواند برای دولت یازدهم -آن هم در سال سخت پایانی- یک پیروزی تلقی شود.