گسست اصلاح‌طلبان از سنت

یک تحلیلگر اصولگرا می‌گوید «اصلاح‌طلبان دارای محدودیت عمل سیاسی‌اند و حضورشان در عرصه سیاسی کمتر امکان دارد به صورت مستقیم انجام شود و رجوع آنها به حسن روحانی نتیجه بازاندیشی در جزمیت‌های ایدئولوژیک پیشین و قرار گرفتن در یک فضای پراگماتیستی است.» پرویز امینی در گفت‌وگو با ویژه‌نامه نوروزی «مثلث» ضمن تکرار این تمثیل که اصلاح‌طلبان «آپاندیس» دولت هستند، مدعی است «در حال حاضر بخش عمده‌ای از اصلاحات جایگزین نهضت آزادی دهه‌های هفتاد و هشتاد شده است که از یک طرف نظم و الگویی مثل جمهوری اسلامی را نمی‌خواهد و مطابق تجربه سال 88 نیز نمی‌تواند بر نظم سیاسی جمهوری اسلامی فائق بیاید و از طرف دیگر به این جمع‌بندی رسیده که مشارکت با واسطه (حمایت از روحانی)، از تحریم انتخابات مثل انتخابات مجلس نهم بهتر است.» او در ادامه به روند دگردیسی اصلاح‌طلبان نیز اشاره کرده و می‌افزاید این جریان «در موضع گسست از سنت است، اما چندان پیوستی در عمل به فضای مدرن پیدا نکرده است. بنابراین جریان اصلاحات «آزادی» را در موضع شعار و بیان خیلی پردامنه و گسترده طرح می‌کرد و می‌کند، اما در عمل به آن، دچار تعارض‌های سخت است. چرا که آنها در ادبیات و افکار تغییر کرده‌اند اما به لحاظ شخصیتی همان چهره‌هایی هستند که در برابر آزادی نابردبار بودند.» به نظر آقای امینی تمایز بنیادین نگاه سنتی و مدرن «در اینجاست که در چارچوب سنت، ما «مرجعیتی» بیرون از انسان را برای انتخاب ارزش‌ها و تنظیم زندگی سیاسی و اجتماعی می‌پذیریم اما در فضای مدرن، هرگونه مرجعیتی برای انتخاب‌ها و اولویت‌های انسان نفی می‌شود و همه چیز «سوبژکتیو» می‌شود و به خود انسان ارجاع می‌یابد و قائم به آن می‌شود.» از این روست که اصلاح‌طلبان دچار پارادوکس «در نظام» یا «بر نظام» شده‌اند چنانچه «حتی در دوره دوم خرداد که این جریان بر قوه مجریه، و نیز شوراها و شهرداری‌های کل کشور حاکم بود، در مقام یک اپوزیسیون سخن می‌گفت و عمل می‌کرد».